Τάσος Χαλκιάς για Φιλιππίδη: «Πρέπει να αγωνιστεί για να αποδείξει ότι δεν είναι αυτό που του λένε»
Ο βιολογικός μου μπαμπάς άφησε τη μαμά μου και εμένα όταν ήμουν ακόμα παιδάκι. Δεν θυμάμαι καν πως ήταν όταν ζούσαμε μαζί. Οι αναμνήσεις μου από τις επισκέψεις του τα Σαββατοκύριακα, είναι θολές. Με αγάπησε, είμαι σίγουρη γι’ αυτό αλλά στο τέλος δεν κατάφερε να σταθεί άξιος μπαμπάς δίπλα μου. Δεν ήταν κακός ή κάτι άλλο. Ήταν αδιάφορος και το χειρότερο; Ήταν απών.
Τη δουλειά που έπρεπε να κάνει ο μπαμπάς μου και δεν έκανε, την έκανε ο… μπαμπάκας μου. Δεν θέλω να σας μπερδέψω. Λέγοντας ο μπαμπάκας μου εννοώ τον πατριό μου, ο οποίος στάθηκε στο πλευρό μου και με στήριξε καλύτερα και από τον πραγματικό μου μπαμπά. Παντρεύτηκε τη μαμά μου όταν ήμουν 4 χρόνων και τη βοήθησε να μεγαλώσει τα δύο παιδιά της που όμως δεν ήταν δικά του παιδιά αλλά παρόλα αυτά τα μεγάλωσε καλύτερα απ’ ότι αν ήταν δικά του. Τον θυμάμαι να έρχεται στο σχολείο, να παίρνει τους βαθμούς μας, να ρωτάει για την πρόοδό μας, να μας πηγαίνει εκδρομές, βόλτα για παγωτό, να μας μαθαίνει διάφορα μικροπράγματα, ακόμα και πώς να αλλάζουμε λάστιχο στο αυτοκίνητο. Μας έμαθε πράγματα που τα κορίτσια υποτίθεται ότι δεν χρειάζεται να ξέρουν, όσα όμως μας έμαθε, στην πορεία τα βρήκαμε μπροστά μας και πολλές φορές είπαμε «Α βρε μπαμπά, κάτι ήξερες που μας τα μάθαινες τότε». Μας αγάπησε όχι με λόγια αλλά με πράξεις.
Τώρα που μεγάλωσα και έγινα και εγώ μαμά καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να είσαι συνεπής σε ένα τόσο δύσκολο ρόλο. Απαιτεί να ξέρεις καλή ισορροπία, να κάνεις ελιγμούς (να είσαι ακροβάτης με λίγα λόγια) και να υπολογίζεις αρκετές παραμέτρους πριν δράσεις.
Ο μπαμπάκας μου είχε τους δικούς του δαίμονες να αντιμετωπίσει, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε από το να είναι πάντα δίπλα μου, να με ξεκουράζει, να με υποστηρίζει, να με παρηγορεί και να με συμβουλεύει για τις προκλήσεις της ζωής. Δεν ήταν τέλειος αλλά ήταν εκεί, πατέρας ενεργός σε κάθε βήμα μου.
Έχουμε συνηθίσει να ακούμε ιστορίες για μοχθηρές μητριές και ύπουλους πατριούς. Υπάρχουν και οι κακοί, αλλά δεν είναι όλοι έτσι. Εξάλλου όπου και να κοιτάξεις παντού υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Ανάμεσα σε αυτούς όμως υπάρχουν και οι τέλειοι.
Ο 11χρονος γιος της φίλης μου, είναι τυχερός γιατί μεγαλώνει με ένα τέτοιο πατριό. Όταν δεν βρίσκεται στο σπίτι του μπαμπά του, είναι μαζί με τη μητέρα του και το σύζυγό της. Η φίλη μου, λέει ότι ο γιος της λατρεύει τον πατριό του, ο οποίος μπήκε στη ζωή τους όταν το παιδί ήταν 7 χρονών. Το πρώτο βράδυ που ο νέος της σύζυγος ήταν στο σπίτι χρειάστηκε να πάρει το παιδί αγκαλιά και να το βάλει για ύπνο στο κρεβάτι του αφού το είχε πάρει ο ύπνος στο δικό τους κρεβάτι. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα δύο χρόνια και ήταν η αγαπημένη τους συνήθεια. Τώρα που το παιδί μεγάλωσε κάνουν τα πάντα μαζί: βγαίνουν έξω, βλέπουν τηλεόραση και παίζουν βιντεοπαιχνίδια.
«Για να μπορέσει ο νέος μου σύζυγος να βοηθήσει το παιδί να εξασκηθεί στο πινγκ πονγκ γράφτηκε σε ένα σύλλογο και έκανε σχεδόν καθημερινά προπόνηση σε σημείο σήμερα να είναι αρχηγός της ομάδας του. Είναι οι καλύτεροι φίλοι και ο άντρας μου δείχνει στο παιδί την αγάπη και την καλοσύνη που δείχνει και στα δικά του παιδιά. Πάνε παντού μαζί, διασκεδάζουν και ο άντρας μου φροντίζει ώστε το παιδί να έχει ό, τι χρειάζεται», λέει η ίδια.
Η ιστορία αυτή δεν είναι η μοναδική. Εκατομμύρια πατριοί σε όλο τον κόσμο «ερωτεύονται» τα παιδιά των συζύγων τους και τα μεγαλώνουν με αγάπη. Σύμφωνα με το Γραφείο Απογραφής των ΗΠΑ τα μισά από τα 60 εκατομμύρια παιδιά που ζουν στην Αμερική ζουν με ένα βιολογικό γονέα και το/τη σύντροφο του γονέα αυτού. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το 85% για την ακρίβεια, οι οικογένειες αυτές αποτελούνται από μία μαμά, τα βιολογικά της παιδιά και έναν πατριό, άρα καταλαβαίνετε για πόσους εκατομμύρια πατριούς μιλάμε.
Οι μεικτές οικογένειες για να πετύχουν δεν θέλουν τόσο κόπο, όσο τρόπο. Αυτό ακριβώς επισημαίνει και ο οικογενειακός σύμβουλος και ερευνητής Joshua Gold όταν μιλάει για “την πρόκληση και την ευκαιρία“.
“Οι πατριοί ανάμεσά τους και εγώ πρέπει να αποφεύγουμε τις ξεπερασμένες αντιλήψεις ότι έχουμε χρέος να καλύψουμε το κενό που άφησε ο βιολογικός πατέρας. Η ευκαιρία έρχεται όταν ο πατριός καταφέρνει να ανταποκριθεί ικανοποιητικά στο ρόλο του πατέρα και γίνεται δεκτός από το παιδί. Συνειδητά και σκόπιμα ο ρόλος του πατριού μπορεί να αποτελέσει πηγή χαράς και υπερηφάνειας για όλη τη ζωή ενός παιδιού“, λέει ο Gold.
Ένας πατριός που καταφέρνει να σταθεί επάξια σαν πραγματικός πατέρας για ένα παιδί αντιμετωπίζει την πρόκληση και αξιοποιεί την ευκαιρία να έχει μία θετική, ενθαρρυντική επιρροή στη ζωή του.
- : -
