Σε μια χρονική στιγμή που τα διαθέσιμα φάρμακα για τη θεραπεία της νόσου Αλτσχάιμερ έχουν περιορισμένες δυνατότητες και τόσο το ανθρώπινο όσο και το οικονομικό κόστος από την ασθένεια αναμένεται να αυξηθούν δραματικά μέσα στις επόμενες δεκαετίες, η ανάγκη για παροχή εύκολα αναπτυσσόμενων και εφαρμόσιμων στρατηγικών για τη μείωση των πιθανοτήτων εκδήλωσης ή καθυστέρησης της εξέλιξης της νόσου είναι τεράστια.
Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, οι ερευνητές από το Ερευνητικό Κέντρο για τη Νόσο Αλτσχάιμερ του Πανεπιστημίου του Wisconsin, διερεύνησαν αν η άσκηση μπορεί να βελτιώσει τους δείκτες που σχετίζονται με τη νόσο σε ασυμπτωματικά άτομα που διατρέχουν σχετικό κίνδυνο.
Όπως ανέδειξαν τα αποτελέσματα της σχετικής δημοσίευσης στο Brain Plasticity, τα άτομα που διέτρεχαν κίνδυνο για νόσο Αλτσχάιμερ λόγω οικογενειακού ιστορικού ή γενετικής προδιάθεσης και πραγματοποίησαν ένα εξάμηνο πρόγραμμα αερόβιας άσκησης βελτίωσαν τον μεταβολισμό της γλυκόζης στον εγκέφαλό τους και την εκτελεστική τους λειτουργία. Στην τελευταία περιλαμβάνονται ικανότητες όπως ο προγραμματισμός και η πνευματική ευελιξία, ενώ οι βελτιώσεις αυτές συνέβησαν παράλληλα με τη αυξημένη καρδιοαναπνευστική κατάσταση.
«Η μελέτη αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς την ανάπτυξη ιατρικών παρεμβάσεων για την υιοθέτηση σωματικής δραστηριότητας που θα προστατεύει τον εγκέφαλο από τη νόσο Αλτσχάιμερ, ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους που μέχρι πρότινος ακολουθούσαν καθιστική ζωή», εξηγεί η επικεφαλής ερευνήτρια, Ozioma C. Okonkwo.
Η μελέτη εξέτασε 23 γνωστικά φυσιολογικούς και σχετικά νεαρούς ανθρώπους μέσης ηλικίας με οικογενειακό ιστορικό ή γενετικό κίνδυνο για τη νόσο Αλτσχάιμερ, όλοι εκ των οποίων ακολουθούσαν καθιστικό τρόπο ζωής. Οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε διάφορες αξιολογήσεις, όπως εξετάσεις της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας, μετρήσεις της ημερήσιας σωματικής δραστηριότητας, απεικονίσεις του μεταβολισμού της γλυκόζης στον εγκέφαλο (μέτρηση της νευρωνικής υγείας) και τεστ γνωστικής λειτουργίας.
Οι μισοί από τους συμμετέχοντες έλαβαν απλώς πληροφορίες για τη διατήρηση ενός δραστήριου τρόπου ζωής χωρίς κάποια άλλη παρέμβαση, ενώ οι άλλοι μισοί συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα προπόνησης μέτριας έντασης σε διάδρομο μαζί με προσωπικό γυμναστή, τρεις φορές την εβδομάδα για 26 εβδομάδες.
Συγκριτικά με την πρώτη ομάδα συμμετεχόντων, η δεύτερη βελτίωσε την καρδιοαναπνευστική της ικανότητα, ακολουθούσε λιγότερο καθιστική ζωή και μετά το τέλος του προγράμματος και απέδωσε καλύτερα στα γνωστικά τεστ της εκτελεστικής λειτουργίας. Τα αποτελέσματα αυτά σχετίστηκαν από τους επιστήμονες με αυξημένο μεταβολισμό της γλυκόζης στον εγκέφαλο και συγκεκριμένα στον οπίσθιο φλοιό του προσαγωγίου, περιοχή που συνδέεται με τη νόσο Αλτσχάιμερ.
«Η έρευνα αυτή δείχνει ότι μία συμπεριφορά του τρόπου ζωής – εν προκειμένω η αεροβική άσκηση – μπορεί δυνητικά να βελτιώσει τις εγκεφαλικές και γνωστικές λειτουργίες που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες στη νόσο. Τα ευρήματα αφορούν ειδικότερα τα άτομα που διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο λόγω του οικογενειακού τους ιστορικού ή της γενετικής προδιαθέσης», καταλήγει η Δρ. Okonkwo.
