Πούλαγα εικόνες και αναπτήρες στις παραλίες για να αναγνωρίσω το παιδί μου – Η ιστορία του Σταύρου
Αφήγηση στην Κυριακή Χαριτάκη για το -
–
Τον Αύγουστο του 2016 η κοπέλα μου με την οποία είχα τρία χρόνια σχέση, έμεινε έγκυος. Συζούσαμε και στα σχέδιά μας ήταν να παντρευτούμε οπότε η εγκυμοσύνη απλά μας πρόλαβε.
Από τον πρώτο κιόλας μήνα της εγκυμοσύνης είδα ένα άλλο πρόσωπο. Θυμός, ύφος χιλίων καρδιναλίων, απαιτήσεις εξωφρενικές και μόνο απαιτήσεις.
Έπαιρνε διαρκώς άδειες από τη δουλειά της για επαπειλούμενη κύηση χωρίς να έχει πρόβλημα και καθόταν σπίτι απαιτώντας όπως έλεγε “να την ταιζω εγώ αν ήθελα να είμαι σωστός στην οικογένειά μου”. Είμαι σίγουρος ότι η αλλαγή στη συμπεριφορά της οφείλονταν πολύ στη μητέρα της που την επηρέαζε σε πολλά ειδικά στη σχέση μας.
Στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης την έπιασα να χαιδεύεται μέσα στο σπίτι μας με τον θείο της. Το αρνήθηκε ενώ μπαίνοντας τους είδα με τα μάτια μου. Με έβγαλε τρελλό και σα δεν ντρέπεσαι να βλέπεις τέτοιες ανωμαλίες. Μετά μου έλεγε ότι λόγω ορμονών ήθελε περισσότερο σεξ και εγώ δεν την κάλυπτα.
–
Πώς να σε καλύψω κοπέλα μου όταν δεν εργάζεσαι και αναγκαστικά από 8, δουλεύω 18 ώρες τη μέρα για να μας ζήσω;
Στον 4ο μήνα εγκυμοσύνης έριξα στο τραπέζι το θέμα γάμος γιατί ως τότε δεν το είχε θίξει. Την επόμενη μέρα μπήκα σπίτι από τη δουλειά και έλειπαν όλα της τα πράγματα. Προσπάθησα να τη βρω στο τηλέφωνο έδειχνε μονίμως κλειστό. Το βράδυ αργά έλαβα ενα μήνυμά της που έλεγε “Έφυγα γιατί δεν άντεχα άλλο ούτε θέλω να ζήσω το παιδί MOY με κάποιον που με αφήνει συνεχώς μόνη. Θα συνεννοηθούμε με τους δικηγόρους μας για το πότε και ΑΝ θα αναγνωρίσεις το παιδί…”
Αν;;; Δικηγόροι; Ποιοί δικηγόροι και γιατί ΑΝ θα αναγνωρίσω. ΘΑ αναγνωρίσω, δικό μου είναι. Όχι;
Πήγα από το πατρικό της, χτύπησα κουδούνια, ικέτεψα. Δεν μου άνοιγε κανείς.
Μου έστειλε εξώδικο με το οποίο μου ζητούσε πράγματά της. Της απάντησα με εξώδικο καλώντας την να έρθει να αναγνωρίσω το παιδί. Μαντέψτε…το παιδί μετά από λίγες μέρες το αναγνώρισε με συμβολαιογραφική πράξη κυοφορούμενου…ο θείος!
Κάπου εκεί ξεκινάει ο δικαστικός μου αγώνας που κράτησε 3 χρόνια. Γονάτισα ψυχολογικά, οικονομικά, ηθικά. Άκουγα “γυναίκα” και έκανα εμετό. Πάρα πολλά λεφτά σε δικαστήρια, πολλές αναβολές εκ μέρους της να πηγαίνω και να μην έρχεται. Κάπου τον 2ο χρόνο που το παιδί μου το έβλεπα να περπατάει να μιλάει και να βγάζει δοντάκια από το ίντερνετ ή παραφυλώντας να το δω από μακριά, έχασα τη δουλειά μου. Η εταιρία που εργαζόμουν έκανε περικοπές και ήμουν ο πιο καινούριος οπότε ο κλήρος έπεφτε σ’ εμένα. Καλοκαίρι του 2018, ο χειρότερος χειμώνας για’ μένα.
Ήταν Κυριακή, ήμουν σε απόγνωση, η αποζημίωση επίχε ήδη τελειώσει καθώς ήταν πολύ μικρή, δουλειά μες στο καλοκαίρι ούτε για δείγμα, σεζόν σε νησί δεν προλάβαινα να φύγω Αύγουστο μήνα και δεν είχα και την εμπειρία ή τις γνωριμίες.
Πήρα ό,τι εικόνα Αγίων είχα σπιτι μου και έφυγα για την παραλία του Σχοινιά. Φόρεσα ένα καπέλο για τον ήλιο που κάλυπτε τα μάτια μου για να μην πέσω σε κανέναν γνωστό και ξεκίνησα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άπλωσα την εικόνα της Αγίας Υπομονής σε μια λουόμενη και της είπα με τρεμάμενη φωνή “Σας παρακαλώ πάρτε την έχω ανάγκη”. Σιγά σιγά εκείνη τη μέρα, με τον ήλιο να με καίει σαν πάγος, τις πούλησα όλες. Όλες εκτός απ’ την Αγία Υπομονή.
Πήγαινα κάθε μέρα, πότε με αναπτήρες, πότε με στυλό ή βραχιόλια και παντα μαζί με την Αγία Υπομονή. Όλα τα αγόραζαν εκτός από αυτή την εικόνα.
Μέσα Σεπτέμβρη, τελευταία μου μέρα, έχω κατέβει στην παραλία αλλά δεν έχω καταφέρει να πουλήσω τίποτα εκείνη τη μέρα διότι έπιασε ξαφνικό μπουρίνι και ο κόσμος έφευγε. Με θυμάμαι να κάθομαι κάτω στη βρεγμένη άμμο, μες στη βροχή, με την εικόνα της Αγίας Υπομονής στα χέρια και να κλαίω, να κλαίω και να ψιθυρίζω “Το παιδί μου, βοήθησέ με. Το παιδί μου”.
Γύρισα σπίτι μούσκεμα από πάνω ως κάτω. Την άλλη μέρα πήγα στον δικηγόρο μου και του έδωσα όλα τα χρήματα για το νεο δικαστήριο, χρήματα που είχα μαζέψει από τον κόσμο τον οποίο ευχαριστώ πάρα πολύ για το καλό που μου έκανε.
Το δικαστήριο έγινε, το παιδί το αναγνώρισα με τεστ DNA και πλέον με τον νέο νόμο πήρα και την επιμέλεια.
Με τη μικρή μου ζούμε στο εξωτερικό. Η μητέρα της τη βάφτισε Δέσποινα αλλά εγώ τη φωνάζω “Υπομονή”. Όπως η εικόνα που μου έμεινε εκείνο το καλοκαίρι και την έχω πλέον πάντα μαζί μου να μου θυμίζει πως στο τέλος, με αγώνα υπομονή και πίστη, όλοι δικαιώνονται.
Σταύρος
-: -
