«Έπρεπε να εξηγήσω στους 5χρονους γιους μου ότι η αδελφή τους θα πήγαινε στον παράδεισο»
–
«Αφού απέκτησα δύο πανέμορφα αγοράκια, ήθελα απεγνωσμένα κι ένα κοριτσάκι. Τον Ιούλιο του 2017 η ευχή μου πραγματοποιήθηκε και έφερα στον κόσμο την κορούλα μου.
Από τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μου μάθαμε, ότι περίμενα κοριτσάκι. Δεν θυμάμαι να είμαι περισσότερο ενθουσιασμένη ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Άρχισα να ψωνίζω πράγματα, να διακοσμώ το δωμάτιό της, ενώ τα δύο αγόρια μου λάτρευαν να διαλέγουν ρούχα για την αδελφούλα τους.
Όταν τελικά γεννήθηκε δεν είχε κανένα πρόβλημα. Ήταν ένα ήσυχο μωρό, έτρωγε και κοιμόταν κανονικά. Όλα ήταν, όπως τα είχα ονειρευτεί κι ακόμη καλύτερα. Είχε ολοκληρώσει την οικογένειά μας.
–
Πριν κλείσει ένα χρόνο, άρχισε να κάνει εμετούς. Θεωρήσαμε ότι είχε γαστρεντερίτιδα. Όμως, η κατάστασή της χειροτέρευε και την πήγαμε για εξετάσεις.
Ο γιατρός ανησύχησε από το χλωμό προσωπάκι της και μας είπε να κάνουμε περαιτέρω εξετάσεις, αν δεν επέστρεφε το χρώμα της. Μας έγραψε αντιβιώσεις για κάτι που θεώρησε ότι ήταν ωτίτιδα. Ένα μήνα μετά άρχισαν πάλι εμετοί. Καθώς την τάιζα, ένιωσα κάτι σκληρό στη δεξιά πλευρά της κοιλιάς της. Ξανά εξετάσεις και οι γιατροί κατέληξαν ότι το συκώτι της ήταν πρησμένο. Ο επόμενος σταθμός ήταν η νοσηλεία στο νοσοκομείο.
Είχα όλα τα παιδιά μου μαζί, δεν είχα βοήθεια από πουθενά και έπρεπε να περιμένω τον άντρα μου για να μπορέσει να κρατήσει τα άλλα δύο, για να τρέξω εγώ με τη μικρή.
Της πήραν αίμα και πήγαμε σε θάλαμο. Ήταν 9 το βράδυ, όταν ένας γιατρός ήρθε και μου εξήγησε τι σήμαινε ένα διογκωμένο συκώτι: είτε HIV, είτε ηπατίτιδα, είτε καρκίνος. Τα δύο πρώτα ήταν απίθανα, καθώς είχα διαγνωστεί αρνητική στην εγκυμοσύνη. Ήμουν εντελώς μόνη, όταν έμαθα τα νέα. Δεν αναστάτωσα κανέναν από τους δικούς μου και κράτησα το «μυστικό» μου όλη τη νύχτα. Δεν είχα το κουράγιο να πάρω ούτε τον άντρα μου τηλέφωνο, γιατί ήταν μόνος με τα δύο αγοράκια μας.
Το επόμενο πρωί βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Η πεθερά μου έφτασε σπίτι μας για να καθίσει με τα μικρά κι έτσι ο άντρας μου να έρθει στο νοσοκομείο. Μία ολόκληρη ημέρα πέρασαν με εξετάσεις για να πάρουμε απαντήσεις. Μας έδωσαν δωμάτιο στην ογκολογική πτέρυγα. Και λίγο αργότερα μας είπαν ότι το 11 μηνών κοριτσάκι μας είχε καρκίνο. Νευροβλάστωμα για την ακρίβεια. Οι μαγνητικές έδειξαν ότι ήταν στο στάδιο 4, και είχε κάνει μεταστάσεις σχεδόν παντού.
Το επόμενο πρωί, έκανε την πρώτη της επέμβαση και ξεκίνησαν χημειοθεραπείες. Λίγες εβδομάδες αργότερα μάθαμε και τα αποτελέσματα της βιοψίας. Θα χρειαζόταν πέντε κύκλους χημειοθεραπειών, χειρουργεία, μεταμοσχεύσεις, ανοσοθεραπείες… Τόσες πολλές παρενέργειες από τις θεραπείες: έρπητες, διάρροιες, εμετοί, απώλεια βάρους… Και το παιδί καταλήγει στην εντατική.
Πήρα άδεια από τη δουλειά και πηγαινοερχόμασταν για να βλέπουμε και τα άλλα δύο παιδιά. Ο σύζυγός μου, ωστόσο, συνέχισε να δουλεύει για να μπορούμε να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην μας. Δεν θέλαμε να απογοητεύσουμε και τα άλλα μας παιδιά, ωστόσο τώρα προτεραιότητα είχε το κοριτσάκι μας. Η μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων ήταν η πιο επίπονη διαδικασία. Ήμασταν ένα μήνα απομονωμένες. Δεν είχε δει τα αδελφάκια της τόσο καιρό. Ράγιζε η καρδιά μου. Τελικα, πήραμε εξιτήριο λίγο πριν από τα Χριστούγεννα και ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσε να μου κάνει κανείς.
Τις ημέρες που ήταν καλύτερα πηγαίναμε στο νοσοκομείο για κάποια καθορισμένα ραντεβού. Είχα εξαντληθεί και ζούσα με καφέδες και Red Bull για να τα βγάλω πέρα με όλα.
Περίπου τον Μάρτιο του 2019, η μικρή μου άρχισε πάλι να δυσκολεύεται. Έχανε βάρος και γινόταν ένα πολύ διαφορετικό παιδί. Οι γιατροί το απέδωσαν στη ανοσοθεραπεία. Μέχρι τον Μάιο της ίδιας χρονιάς δεν είχε κουράγιο να περπατήσει, έκλαιγε αν δεν την αγκάλιαζα.. Άρχισε να πιάνει το στομαχάκι της και να φωνάζει από τον πόνο.΄
Ένα μήνα μετά, ο άντρας μου κρατούσε στην αγκαλιά του την κόρη μας, ενώ τα άλλα δύο παιδιά κοιμόντουσαν, και διαπίστωσε ένα λίπωμα στον αφαλό της. Τα μάτια της το επόμενο πρωί έδειχναν κίτρινα. Ξανά στο νοσοκομείο και πάλι εξετάσεις. Ο καρκίνος είχε προχωρήσει. Τα νέα ήταν δυσάρεστα, καθώς το συκώτι της είχε πάθει μεγάλη ζημιά. Έπρεπε να ξεφορτωθεί πολλούς όγκους για να βελτιωθεί η λειτουργία του. Τις πρώτες μέρες των νέων χημειοθεραπειών έδειχνε καλύτερα και η βελτιωνόταν η λειτουργία του. Την τέταρτη μέρα ωστόσο, χειροτέρεψε ξανά, κάτι που έδειχνε ότι ο καρκίνος ήταν ανθεκτικός στη χημειοθεραπεία. Μας έστειλαν στο σπίτι μας να περιμένουμε να δούμε, αν τελικά η χημειοθεραπεία μπρούσε να λειτουργήσει.
Κρατήσαμε στο σπίτι τα αγόρια μας εκείνη την εβδομάδα κι έπρεπε να τους εξηγήσουμε, ότι η αδελφούλα τους μπορεί και να πήγαινε στον ουρανό. Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή. Λίγες ημέρες μετά, η μικρούλα ξύπνησε σε πολύ καλή κατάσταση. Ήθελε να φάει, επικοινωνούσε με τα αδέλφια της. Ωστόσο, το απόγευμα της ίδιας μέρας έκανε πάλι εμετό, κυρίως αίμα. Κάλεσα την νοσοκόμα να τη δει, εκείνη στη συνέχεια τον γιατρό. Την αγκάλιασαν για τελευταία φορά και φύγαμε για το νοσοκομείο όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Λίγες ώρες μετά άφησε την τελευταία της πνοούλα. Ήταν η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Της είπαμε το τελευταίο αντίο την 1η Ιουλίου, 18 ημέρες προτού κλείσει τα 2 της χρόνια.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμανα βλέπεις το 5χρονο αγοράκι σου να κουβαλά ένα μικροσκοπικό φέρετρο. Οι επόμενοι μήνες ήταν και οι πιο δύσκολη. Προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε τα αγοράκια μας να διαχειριστούν τον θρήνο τους για την αδελφή τους. Παντού έβλεπαν μικρά κοριτσάκια. Όλα μας τη θύμιζαν.
Το ταξίδι της μικρής μας ήταν δύσκολο για όλους μας, αλλά μας δίδαξε τόσα πολλά πράγματα. Εμέτα προσωπικά μου έμαθε έναν διαφορετικό κόσμο, τον οποίο λίγοι γνωρίζουν. Ο καρκίνος σε απομονώνει. Μου έμαθε να ζω την κάθε μέρα και να νιώθω ευλογημένη που οι άνθρωποί μου κι εγώ είμαστε ζωντανοί και ότι δεν έχει καμία αξία να στεναχωριέσαι για μικροπράγματα»,
- : infokids.cy
