Μαμά γιατί δεν ήρθαν παιδάκια να παίξουμε στην γιορτή μου;
Πέρασε και άλλη μια Κυριακή του Πάσχα. Πολύ κακό για το τίποτα! Ούτε μύτη δεν άνοιξε. Το φαγητό το παραγγείλαμε απ’ έξω, που όρεξη να το ετοιμάσουμε εμείς και κάτσαμε να φάμε. Σε τρία τέταρτα είχαμε τελειώσει! Εμείς οι μεγάλοι τρώγαμε ένα θεσπέσιο αρνάκι και τα παιδιά μου τρώγανε «κοτόπουλο», αν δεν το βάφτιζα κοτόπουλο θα μένανε νηστικά!
Και μετά ξεκίνησε το μαρτύριο. «Που θα πάμε μαμά;». Παιδάκια είναι, παιδάκια για να παίξουν θέλουν. Πάλι καλά που είναι δυο και κάπως βολεύεται η κατάσταση αλλά και η μεταξύ τους παρέα τα κουράζει, θέλουν να κάνουν και κάτι διαφορετικό. Τα μάζεψα και άρχισα την γύρα. Πήγαμε βόλτα από εδώ, βόλτα από εκεί, αλλά παντού ερημιά. Ψυχή βρε αδελφέ! Μόνο στις αυλές είχε κόσμο. Ε, τι να κάνω, μάζεψα τα μούτρα μου και πήγα σε μια φίλη. Μεγάλη σε ηλικία, χωρίς παιδιά αλλά πάντα γελαστή και έτοιμη να μας υποδεχτεί και να παίξει με τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να πω, βολεύτηκαν για καμιά ώρα, μετά πάλι τα ίδια. Με το χαμόγελο τα πήρα και τους είπα, ότι το απόγευμα θα έρθει μια ξαδερφούλα τους στο σπίτι να παίξουν και τελικά κατάφερα να τα πάρω να φύγουμε.
Ευτυχώς το απόγευμα κύλισε ήρεμα. Ήρθε και η επίσκεψη μας να μας ευχηθεί, μιας και γιόρταζε η μικρή μου. Φοβόμουν μη και δεν έρθει! Και λίγο πριν κοιμηθούν έπεσε η ερώτηση –βόμβα. «Μαμά γιατί δεν ήρθαν παιδάκια να παίξουμε στην γιορτή μου; Γιατί δεν μίλησα με την Μαιρούλα και τον Γιαννάκη;» Τι να πεις; Ότι πλέον δεν χτυπά το τηλέφωνο; Βρήκα μια ακόμα πιστευτή δικαιολογία και τις έβαλα για ύπνο.
Και μετά λύγισα. Μου ήρθε να πάρω τηλέφωνο όλους όσους με έπαιρναν παλιά να μου ευχηθούν για τις γιορτές μας, όταν ζούσε ακόμα ο άντρας μου. Ήθελα να πάρω τηλέφωνο να ρωτήσω γιατί δεν τηλεφωνούν, τι έκανα και τους έχει ενοχλήσει ή τι έκαναν τα παιδιά μου και δεν θέλουν επαφές μαζί τους. Θυμάμαι άλλες περασμένες Κυριακές του Πάσχα που γινόταν ένας χαμός. Φίλοι τηλεφωνούσαν, πέρναγαν απλώς και μόνο να δουν τι κάνουμε ή τα σπίτια τους ήταν πάντα ανοιχτά για εμάς. Τα τελευταία δυο χρόνια σώπασαν τα τηλέφωνα, λιγόστεψαν οι επισκέψεις. Τους έχει πει κανείς ,ότι μια νέα χήρα μαμά δεν θέλει παρέα, έναν φίλο- μια φίλη να ρωτήσει τι κάνει, αν χρειάζεται κάτι;
Που είναι όλοι αυτοί οι φίλοι; Την πρώτη χρονιά μετά τον θάνατο του άντρα μου, μου τηλεφωνούσαν και καταλάβαινα από τη φωνή τους ότι προσποιούνταν. Όταν θα έκλειναν το τηλέφωνο, θα έλεγαν σίγουρα «αχ, την κακομοίρα» . Την δεύτερη χρονιά δεν τηλεφώνησαν καν. Θα έπρεπε να χαίρομαι που έφυγαν από τη ζωή μου, ρηχοί ήταν, αλλά στεναχωριέμαι, γιατί κάποιους τους ένιωθα φίλους πραγματικούς. Και είναι δύσκολο να ξεκινάς πάλι από το μηδέν, σε κάποια ηλικία, μαζί με δυο παιδιά αυτή τη φορά. Με τρομάζει αυτό. Αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Έχω κάνει ήδη την βουτιά , έφτασα στον πάτο και τώρα πρέπει να βγω πάλι στην επιφάνεια. Πρέπει να το κάνω για εμένα και για τα παιδιά μου. Το αξίζουν και το αξίζω…
- : -
