Πήγα να δώσω την κόρη μου για υιοθεσία και τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη
Έμεινα έγκυος στα 15 μου. Ο μπαμπάς της κόρης μου, ο Αναστάσης, ήταν ο καλύτερος φίλος μου. Και οι δύο εκείνη την εποχή, που έμεινα έγκυος, δεν είχαμε καν τα μυαλά στο κεφάλι μας. Ήμασταν δυο ανώριμα παιδιά. Όταν ανακάλυψα, ότι ήμουν έγκυος, πανικοβλήθηκα. Ήταν τρομακτικό. Η στιγμή, που το είπα στη μητέρα μου, ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα, που έχω ποτέ κάνει. Η δε στιγμή, που έπρεπε να το ανακοινώσω στους δικούς του γονείς, ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Αλλά έπρεπε να το κάνω.
Αφού μίλησα σε όλους, αποφάσισα, μόλις γεννήσω, να δώσω το παιδί για υιοθεσία. Η μητέρα μου με έκανε στα 14 της και, ενώ μου ξεκαθάρισε, ότι ήμουν ό, τι καλύτερο της έχει συμβεί, η δική μου λογική μου έλεγε, ότι ήμουν πολύ μικρή, για να γίνω μητέρα. Ήθελα η κόρη μου να έχει πράγματα, που εγώ δεν μπορούσα να της δώσω. Τα χρήματα δεν ήταν θέμα – οι γονείς του Αναστάση ήταν πρόθυμοι και ικανοί να μας βοηθήσουν. Ήθελα η κόρη μου να έχει δύο παντρεμένους γονείς, που ήταν συναισθηματικά σταθεροί και σε θέση να της παρέχουν ό, τι χρειάζεται και να είναι δίπλα της πάντα και παντού.
Κάναμε τις απαραίτητες ενέργειες. Ήρθαμε σε επαφή με μια κοινωνική λειτουργό και εκείνη με τη σειρά της μας έφερε σε επαφή με ένα ζευγάρι, που ήθελε να υιοθετήσει. Ο πατέρας ήταν νευροχειρουργός και η μητέρα νοσηλεύτρια. Μου είπε, ότι σχεδίαζε μετά την υιοθεσία να μείνει σπίτι με το μωρό τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Επιπλέον, ο πατέρας σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει την 9μηνη άδεια πατρότητας, που παρέχουν στους δημοσίους υπαλλήλους, για να βοηθήσει κι εκείνος στο μεγάλωμα του παιδιού. Ήταν ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι, παντρεμένοι 5 χρόνια. Δυστυχώς, η γυναίκα δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, γι’ αυτό και στράφηκαν στην υιοθεσία. Ήταν ένα πολύ γλυκό και πρόσχαρο ζευγάρι, που σε κέρδιζε από την αρχή με το χαμόγελο και την ευγένειά του. Ήταν ειλικρινά το καλύτερο ζευγάρι, που θα μπορούσαμε να βρούμε.
Συναντηθήκαμε πολλές φορές μαζί τους, πριν πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να τους διαλέξουμε. Πήγαμε σπίτι τους, ήρθαν αυτοί στο δικό μας, βγήκαμε έξω για φαγητό και πολλά άλλα ακόμα.
Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν…μέχρι, που γεννήθηκε η κόρη μου.
Η μικρή Αλίκη ήταν το πιο όμορφο, το πιο γλυκό μωρό, που είχα δει ποτέ στα 15 μου χρόνια. Από τη στιγμή, που την πήρα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, ένιωσα, ότι θα μου ήταν αδύνατο να την αποχωριστώ.
Τη στιγμή, που η νοσοκόμα την έβαλε στα χέρια του Αναστάση, με κοίταξε με μάτια γεμάτα δάκρυα. Δεν χρειαζόταν να μιλήσει. Τα μάτια μας έλεγαν, όσα δεν μπορούσαμε να πούμε οι ίδιοι.
«Πρέπει να την κρατήσουμε», ψιθύρισε ο Αναστάσης.
Αυτές οι 4 λέξεις με έβαλαν σε καινούργιες σκέψεις. Η θέση μου εκείνη τη στιγμή ήταν πραγματικά δύσκολη. Δεν ήξερα, τί να κάνω. Μπορούσα να πω στους ανθρώπους, που είχαν ήδη ετοιμάσει το παιδικό δωμάτιο και είχαν αγοράσει τα πάντα, ότι επρόκειτο να κρατήσω τελικά το παιδί;
Με πόναγε η σκέψη του να πρέπει να πω σε αυτή τη γυναίκα, που ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, ότι το παιδί θα έμενε μαζί μου και ότι δεν μπορούσε να το πάρει σπίτι της. Δεν μπορούσα να την κοιτάξω στα μάτια. Ντρεπόμουνα. Ήταν καταδικασμένη να μείνει άτεκνη και εγώ, την είχα κάνει να ονειρεύεται να γίνει μάνα, κάτι που υπό άλλες συνθήκες ήταν ακατόρθωτο για εκείνη. Της έδωσα ελπίδες και όνειρα και τώρα της τα έπαιρνα πίσω. Από την άλλη να δώσω το μωρό μου; Η σκέψη με έκανε να γονατίζω, δεν θα το άντεχα.
Όσο δεν το έβλεπα, όσο μεγάλωνε στην κοιλιά μου, δεν με ένοιαζε. Δεν το έβλεπα, δεν το είχα γνωρίσει. Φαινόντουσαν όλα τόσο εύκολα. Αλλά, τώρα. Τώρα αισθανόμουν αδύναμη και γοητευμένη από τα μάτια της. Ήταν δική μου σάρκα και δεν μπορούσα λεπτό μακριά της.
Δεν κατηγορώ τους ανθρώπους, που θυμώνουν και κατηγορούν τους βιολογικούς γονείς, που αλλάζουν γνώμη για μια υιοθεσία. Είναι επώδυνο για ένα ζευγάρι, που ελπίζει και έχει κάνει τόσα όνειρα, να συνειδητοποιεί ξαφνικά, ότι το όνειρό του έχει καταστραφεί. Μπορώ, όμως, να σας διαβεβαιώσω, ότι ο πόνος είναι εξίσου δυνατός για μια γυναίκα, που κουβαλά 9 μήνες στο σώμα της το μωρό της, να πρέπει να το δώσει αμέσως μετά τον τοκετό σε μία ξένη γυναίκα. Σκέψου και τις δύο πλευρές, πριν κρίνεις. Θα πει κανείς; «Γιατί έκανες όλες αυτές τις ενέργειες από πριν και έβαλες σε τέτοια διαδικασία ένα ζευγάρι, που δεν σου έφταιγε σε τίποτα και είχε κάνει τόσες ετοιμασίες, αν σκόπευες να μετανιώσεις;». Αυτό είναι το θέμα. Δεν είχα σκεφτεί την πιθανότητα να μετανιώσω. Αυτό, που αντίκρυσα στο μαιευτήριο, με έκανε να δω τα πράγματα από μία εντελώς διαφορετική οπτική, που δεν περίμενα ότι υπήρχε μέσα μου. Ο πόνος, που ένιωθα στη σκέψη να το δώσω, ήταν αβάσταχτος. Άλλες γυναίκες αντέχουν και κάνουν τελικά το μεγάλο βήμα. Εγώ δεν μπορούσα.
Το σχέδιο «υιοθεσία» σταμάτησε εκεί. Οι υποψήφιοι γονείς έκοψαν κάθε επαφή μαζί μας, μας μπλόκαραν στο Facebook και έμαθα από ένα φίλο, ότι συκοφαντούσαν δημόσια εμένα και τον Αναστάση, λέγοντας, ότι το καημένο το μωρό, κοίτα με τί γονείς θα μεγαλώσει, με δύο ψυχικά διαταραγμένους εφήβους και άλλα τέτοια. Κρίμα, που ένα ζευγάρι, με το οποίο πιστεύαμε, ότι είχαμε έρθει κοντά, έλεγε τόσο άσχημα πράγματα για μας. Κατανοώ την οργή τους, αλλά δεν περίμενα και τέτοια προσωπική επίθεση.
Ήμασταν αποφασισμένοι να δώσουμε στην Αλίκη την καλύτερη ζωή.
Τώρα, τρία χρόνια αργότερα, πάω Γ΄Λυκείου και τον Ιούνιο τελειώνω το σχολείο. Ευελπιστώ να περάσω στο Πανεπιστήμιο, οι βαθμοί μου εξάλλου είναι πολύ καλοί. Επιπλέον, και οι δύο οικογένειες είναι κοντά και θα μας βοηθάνε με το μωρό.
Παρόλο, που ο Αναστάσης κι εγώ δεν είμαστε πια μαζί, μας δένει κάτι πάρα πολύ δυνατό: το παιδί μας. Είμαστε αγαπημένοι και αγαπάμε πολύ το παιδί μας. Η Αλίκη θα μεγαλώσει με δύο γονείς, που αγαπιούνται, αλλά δεν είναι παντρεμένοι. Θα έχει έναν πατριό και μία μητριά, άρα πολλούς ανθρώπους να την αγαπάνε και να την υποστηρίζουν σε κάθε της βήμα.
Ποτέ, ούτε για μια στιγμή δεν μετάνιωσα, που την κράτησα κοντά μου. Είναι όλος μου ο κόσμος, η σωτηρία μου και ο λόγος μου να ζω και να αναπνέω. Ένας κόσμος χωρίς αυτήν είναι ένας κόσμος χωρίς οξυγόνο.
Αντριάννα
- : -
