«Έγινα μαμά στα 52 : Ακούστε με και μη με σταυρώνετε!»
Ο λόγος για την 53χρονη Kimberly Rubin-Spivack, η οποία έπειτα από μία προβληματική σχέση που κράτησε 11 χρόνια και αρκετό -δύσκολο- καιρό εργένικης ζωής, γνώρισε τελικά τον έρωτα της ζωής της στα 48 και λίγα χρόνια μετά έμεινε έγκυος.
Πολλοί από εσάς θα σκεφτείτε ότι «Μπράβο της. Ήταν ανάγκη να κάνει και παιδί σε τόσο μεγάλη ηλικία;». Σε αυτό ακριβώς απαντά παρακάτω η Kimberly, η οποία πλέον έχει την ευλογία να κρατά στα χέρια της την ενός έτους κορούλα της, Sky. Αξίζει να ακούσουμε τι έχει να πει.
«Για χρόνια περνούσα έξω από καταστήματα βρεφικών ειδών, πιστεύοντας ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να μπω μέσα σε κάποιο. Και μετά μπόρεσα!…» Ξεκινάει να λέει η Kimberly με δάκρυα στα μάτια.
«Ο κόσμος με ρωτούσε τι δεν πάει καλά μ’εμένα και γιατί δεν είμαι παντρεμένη», συνεχίζει η ίδια, εξηγώντας ότι είχε φτάσει 44, όλες οι φίλες της ήταν παντρεμένες με παιδιά και εκείνη είχε μια πολύ κακή σχέση που την έκανε να πιστεύει ότι ποτέ δεν θα αποκτούσε οικογένεια.
Τελικά, στα 48 γνώρισε τον σημερινό της σύζυγο. «Επέλεξα να έχω πίστη», λέει στη συνέχεια. «Αν είμαι φτιαγμένη για μαμά, θα γίνω μαμά, σκέφτηκα, και θα αγαπούσα κάθε μωρό, όπως κι αν ερχόταν στη ζωή μου. Εκείνος, όμως, [ο άντρας της] ένιωθε ότι ήθελε να έχει δεσμούς αίματος με το παιδί του κι έτσι άρχισα να ψάχνω τις εναλλακτικές μου».
Ο γυναικολόγος της, παρά τα 52 της χρόνια, την έπεισε ότι δεν χρειαζόταν να αποκτήσει παιδί μέσω παρένθετης μητέρας, αλλά μπορούσε να μείνει η ίδια έγκυος. Της είπε ότι το αδύνατο… είναι δυνατό.
«Είναι πολύ δύσκολο να “χωνέψεις” ότι κάτι που τόσο καιρό ήθελες έγινε πραγματικότητα», συνεχίζει, ενώ εξηγεί πόσο δύσκολη ήταν η διαδικασία της εξωσωματικής, παρόλο που ήταν αρκετά τυχερή και έμεινε έγκυος με την πρώτη προσπάθεια.
«Λάτρευα την περίοδο της εγκυμοσύνης, ένιωθα υπέροχα. Άκουγα, βέβαια, κατά καιρούς σχόλια του τύπου “Ξέρει ότι όταν η κόρη της θα είναι στο Γυμνάσιο, αυτή θα είναι 70 χρονών;”, στα οποία εγώ απαντούσα: Ναι, και ανυπομονώ! Γιατί νιώθω σαν την Μπεντζαμίνα Μπάτον, νιώθω ότι γίνομαι όλο και νεώτερη», λέει με ένα διάπλατο χαμόγελο.
Στη συνέχεια περι- πως γέννησε φυσιολογικά, χωρίς καν επισκληρίδιο και πως τη στιγμή που ακούμπησαν το μωρό στο στήθος της, δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει: «Η σπουδαιότερη μέρα της ζωής μου!», λέει βουρκώνοντας ξανά.
Τέλος, καταλήγει λέγοντας πως η θεωρία της ζωής της είναι «κάλλιο αργά, παρά ποτέ» και πόσο εκτιμά τον χρόνο και τις στιγμές τώρα που έγινε μαμά, πολύ περισσότερο από όσο όταν ήταν νέα: «Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα».
- : -
