«Μια αποβολή δεν είναι απλώς μια απώλεια. Εκτός από το μωρό σου, χάνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα είμαι ποτέ η γυναίκα που ήμουν πριν από εκείνη την ημέρα. Κάτι μέσα μου έσπασε και άλλαξε για πάντα.
Η 1η Μαΐου θα είναι για πάντα η χειρότερη μέρα της ζωής μου, γιατί τότε έχασα το τρίτο μου παιδί. Ο πόνος με διέλυσε. Ήμουν ξαπλωμένη σ’ ένα κρεβάτι και έκλαιγα σχεδόν ένα μήνα συνεχόμενα. Ακόμα και τώρα υπάρχουν στιγμές που καταρρέω, παρόλο που έχω μάθει να ζω με αυτή την απώλεια. Το πένθος σε γονατίζει και δεν σε εγκαταλείπει ποτέ πραγματικά. Κουρνιάζει σ’ ένα σκοτεινό μέρος και εμφανίζεται ξαφνικά, για να σου υπενθυμίσει τι έχασες.
Κάποιες μέρες, σκοντάφτω στη θλίψη σαν μεθυσμένη που πέφτει σε τοίχο. Και βουλιάζω στο πένθος γιατί παρόλο που πονάει όταν ξανανοίγουν οι πληγές, βρίσκω μια μικρή παρηγοριά στη θύμηση του μωρού μου.
Την αποβολή του μωρού σου δεν την ξεχνάς ποτέ, την κουβαλάς μέσα σου για πάντα και, κακά τα ψέματα, είναι το είδος της απώλειας που σε καταπίνει ολόκληρη.
–
Τα τελευταία 10 χρόνια συνειδητοποιώ ότι «μουδιάζω» τα συναισθήματά μου για να πονάω λιγότερο. Δεν μπορώ να αισθάνομαι τα πάντα όλη την ώρα. Να εκθέτω συνεχώς την ψυχή μου – ειδικά όταν ακούω ή θυμάμαι κάτι.
Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να παρηγορήσει μια μαμά που πενθεί.
Ο Μάιος είναι πάντα ένας δύσκολος μήνας για μένα. Μου θυμίζει το τρίτο μου μωράκι, εκείνο που δεν κράτησα ποτέ στην αγκαλιά μου. Ξέρω ότι σε κάποιους μπορεί να ακούγεται περίεργο να θυμάσαι μετά από τόσα χρόνια μια αποβολή. Αλλά κανείς δεν ένιωσε τόσο έντονα όσο εσύ την απώλεια του μωρού σου. Νιώθεις ότι έχεις την ευθύνη να θυμάσαι, αλλιώς το παιδί σου θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Δεν κλαίω πια κάθε μέρα, ούτε φοράω τη θλίψη μου σαν πανοπλία. Νιώθω όμως μόνη και ένα κενό μέσα μου. Φοβήθηκα τόσο πολύ μετά την απώλειά μου που εγκατέλειψα το όνειρο να αποκτήσω άλλο παιδί.
Κάποιες μνήμες είναι πολύ έντονες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που δεν άκουσα τον καρδιακό παλμό του μωρού μου. Τη στιγμή που έπρεπε να το πω στον σύζυγό μου και τους αγαπημένους μας ανθρώπους… Δεν νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ το κενό που ένιωσα στην ψυχή μου εκείνο το απόγευμα ή τον τρόπο που η 4χρονη κόρη μου αγκάλιασε και φίλησε την κοιλιά μου για να πει στο μωρό ότι το αγαπάει.
Το ατελείωτο κλάμα και τις ενοχές. Το πόσο με απογοήτευσε το σώμα μου. Την μοναξιά και το μίσος που διαπερνούσαν κάθε σκέψη μου για τις επόμενες εβδομάδες. Κάποιοι μου έλεγαν ότι το μωρό μου ήταν σε ένα “καλύτερο” μέρος, λες και τα χέρια μου δεν ήταν αρκετά καλά… Ένιωθα σαν να πέθαινα. Κατά βάθος, ίσως ήλπιζα ότι πέθαινα.
Αλλά προσπάθησα να μην παραδοθώ τελείως στη θλίψη. Πάλεψα και συνεχίζω να παλεύω καθημερινά. Δεν είμαι πια η ίδια γυναίκα. Μπορεί να δείχνουμε καλά αλλά μέσα μας νιώθουμε αβοήθητες…»
- : -