Πριν ένα χρόνο πέθανε ο επί 38 χρόνια σύζυγός μου. Ημασταν ένα ζευγάρι υπόδειγμα!!!Αγαπιόμασταν πολύ!!! Μέχρι που ήρθε η αρρώστια κ το τέλος….

Μέχρι τελευταία στιγμή πάλεψα να τον σώσω…. τίποτα δεν γινόταν πια.. Προετοιμαζομουν για τον θάνατο του, αλλά τα έβλεπα όλα μαύρα μπροστα μου… προτιμούσα να “φύγω” κ γω…κι ας είχα παιδιά κ εγγόνια…. ΏΣΠΟΥ μετά το μνημόσυνο των σαράντα ημερών “μάλωσα” τον εαυτό μου κ του επέβαλα να μη θρηνεί άλλο!!

Βγήκα από το “πηγάδι” που βουλιαζα και με το ζόρι έκανα μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου!!

Νοίκιασα μια γκαρσονιέρα σε άλλη περιοχή,την επίπλωσα , ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου, έκανα νέες φιλίες κ στο τέλος επειδή η μοναξιά μου ήταν αβάσταχτη βρήκα σύντροφο σε γραφείο συνοικεσίων!!

Μένουμε μαζί στο νέο μου σπίτι, τρεις μήνες μετά τον θάνατο του άντρα μου, έχουμε παρέα ο ένας τον άλλον κ περνάω υπέροχα!!

Μαγειρεύω για δύο, συζητάμε πίνοντας το καφεδάκι μας,πάμε εκδρομές… Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που κλαίω για τον σύζυγό μου … αλλά κ πάλι μαλώνω τον εαυτό μου, γιατί δεν βγάζει πουθενά το πένθος…

Μόνο στους γιους μου,που έχουν οικογένεια, δεν αρέσει η ζωή που κάνω και ότι έπρεπε να περιμένω να περάσουν δύο τρία χρόνια από τον θάνατο του πατέρα τους κ να μη φύγω από το πατρικό…… μπορεί να έχουν δίκιο,κι εγώ νιώθω τύψεις που τα έκανα όλα γρήγορα για να μην τρελαθώ!!!! Αλλά δεν μπορούσα να μένω πλέον σε κείνο το σπίτι που ζήσαμε μια ζωή!!!

Και το κυριότερο: Δεν άντεχα την απέραντη ΜΟΝΑΞΙΑ…….

Στέλλα