«Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να ανοίξει πόλεμο κατά του δημόσιου θηλασμού. Είναι απλά μία προσπάθεια εκ μέρους μου να πω: Δεν το καταλαβαίνω. Υπάρχουν τόσες διαφορετικές φωνές σχετικά με το κίνημα του δημόσιου θηλασμού και πραγματικά πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά. Για εμένα, όμως, είναι λες και εθελοτυφλούμε.
Αγαπητές θηλάζουσες μαμάδες.
Θα σας πω απλά αυτό που σκέφτεται ο καθένας.
Γιατί τόση διαμάχη σχετικά με τον δημόσιο θηλασμό;
Σοβαρά τώρα.
Είναι τόσο δύσκολο να καλυφθείτε;
Ο ξένος κόσμος δεν θέλει να βλέπει την θηλαία άλω σας (ορίστε, το είπα).
Δεν καταλαβαίνω τι το προσβλητικό σας λέω.
Κοιτάξτε, το καταλαβαίνω. Έχω θηλάσει όλα τα παιδιά μου, οπότε καταλαβαίνω πλήρως ότι το να καλύπτεσαι συνέχεια δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Στην αρχή, είναι. Όταν, όμως, το μωρό φτάσει τους 6 μήνες, είναι αρκετά μεγάλο για να καταλαβαίνει ότι δεν του αρέσει να έχει μία κουβέρτα στο πρόσωπό του ενώ τρώει, οπότε η όλη διαδικασία του θηλασμού μετατρέπεται σε μία μικρή μάχη.
Έχω βρεθεί στην θέση σας. Σας καταλαβαίνω.
Έχω θηλάσει τα παιδιά μου στη μέση μιας κατάμεστης αίθουσας εστιατορίου, στην παραλία, σε ιατρεία, στην βιβλιοθήκη, στο αεροδρόμιο, στο σούπερ μάρκετ, σε αμέτρητα πάρκινγκ αυτοκινήτων. Κάποια φορά χρειάστηκε να καθίσω και στην άκρη ενός πεζοδρομίου για να θηλάσω το μωρό μου.
Πάντα, όμως, κατάφερνα να έχω ένα σεντονάκι, ένα μαντήλι ή έστω να φοράω μία φαρδιά μπλούζα για να καλύπτει την γυμνή θηλή μου, ενώ τα παιδιά μου έτρωγαν.
Πραγματικά, είναι τόσο δύσκολο;
Κατανοώ απόλυτα τη σημασία του να θεωρείται ο θηλασμός κάτι απόλυτα φυσικό και να διαδοθεί η ευαισθητοποίηση ότι ταΐζουμε τα παιδιά μας. Το οποίο, φυσικά, είναι περισσότερο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο.
Σας νιώθω απόλυτα. Και είμαι με το μέρος σας.
Αλλά ας σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι εν έτει 2015 έχετε κάποιο στίγμα για να πολεμήσετε. Στις μέρες μας, όταν λες σε κάποιον ότι θηλάζεις, δέχεσαι κομπλιμέντα και θαυμασμό. Δεν ζούμε στη δεκαετία του ’50, όταν οι εταιρείες παραγωγής βρεφικών γαλάτων λάνσαραν διαφημίσεις κατά του θηλασμό, για να ενισχύσουν τις πωλήσεις τους, με αποτέλεσμα οι περισσότερες γυναίκες να παίρνουν χάπια μετά τον τοκετό για να διακόψουν τη παραγωγή γάλακτος.
Τα πράγματα σήμερα είναι εντελώς διαφορετικά.
Και, αν μη τι άλλο είναι άδικο να στιγματίζονται οι γυναίκες που δεν θηλάζουν.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να βλέπω τα γυμνά στήθη σας. Δεν θέλω ούτε ο άντρας μου να τα βλέπει, ούτε ο γιος μου που δεν έχει πάει καν ακόμα στο σχολείο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρώ τον θηλασμό κάτι σεξουαλικά προκλητικό. Σημαίνει ότι ένα γυμνό στήθος, για τους περισσότερους ανθρώπους στην κουλτούρα μας, μεταφέρει σεξουαλικά μηνύματα. (Λυπάμαι, είναι αλήθεια. Είτε έχεις ένα μωρό κολλημένο πάνω του, είτε όχι), Και, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, όσα παιδιά κι αν έχεις να τρώνε πάνω στον γυμνό μαστό σου, το γεγονός ότι το στήθος συνεχίζει να αποτελεί «γυμνό» δεν αλλάζει στην κοινωνία μας.
Ναι, το στήθος σας είναι όμορφο. Ναι, ταΐζει τα μωρά σας. Ναι, αυτό είναι κάτι φυσικό.
Αλλά, ξέρετε κάτι;
Ήταν η μήτρα σας που βοήθησε στο να γεννηθούν αυτά τα μωρά. Δεν βλέπω να την μοστράρετε πουθενά.
Μπορεί να φταίω εγώ. Μπορεί να είμαι αφελής. Μπορεί να προσπαθείτε να αποδείξετε κάτι που εγώ απλά δεν καταλαβαίνω. Η κάθε γυναίκα γίνεται μαμά με τον δικό της τρόπο και αυτό είναι υπέροχο. Πραγματικά πιστεύω ότι είναι σπουδαίο το ότι κάθε μαμά είναι διαφορετική.
Όπως και να έχει, όμως, αυτή είναι η δική μου άποψη: Εκτός κι αν είστε η αδερφή μου, η μαμά μου ή η κολλητή μου, ειλικρινά θα το εκτιμούσα να μην βλέπω τα γυμνά σας στήθη. Λυπάμαι.
Μη σταματάτε, λοιπόν.
Θηλάστε τα παιδιά σας στην παιδική χαρά, στο εμπορικό κέντρο, στη μέση της εκκλησίας (το έχω κάνει). Θηλάστε τα μέχρι τα 4, δεν με αφορά (μπράβο σας κιόλας, αν το κάνετε!).
Αλλά μη με μισείτε επειδή δεν θέλω να βλέπω τα γυμνά σας στήθη.
Με εκτίμηση,
Μία πρώην θηλάζουσα μαμά, που απλά δεν το καταλαβαίνει.»
- : -