–
Κάθε χρόνο πλήρωνα στον σύλλογο γονέων συνδρομή και ας μην βλέπαμε κανένα έργο από εκείνους καθώς γνωρίζουμε καλά οτι οι περισσότεροι σύλλογοι εξυπηρετούν την εικόνα του κάθε ψωνισμένου που θέλει με αυτόν τον τρόπο να βρει πάτημα να μπει στον δήμο της εκάστοτε περιοχής. Έλεγα όμως δεν βαριέσαι…
Πέρσι έχασα τον άντρα μου σε τροχαίο, το παιδί μου πάει φέτος έκτη δημοτικού. Στριμωχτήκαμε πολύ, βρήκα και δεύτερη δουλειά για να τα βγάλουμε πέρα και μέσα σε όλα, πριν ενα μηνα ήρθε το ρεύμα 500 ευρώ χωρίς ιδιαίτερη κατανάλωση. Τα ξέρετε τα ζείτε, τα ζούμε όλοι.
Δεν έδωσα λοιπόν φέτος συνδρομή στον σύλλογο διότι ακόμη και αυτά τα 10 ευρώ δεν μου περίσσευαν. Δεν θα αναφερθώ καν ότι κανείς από τον Σύλλογο, που και καλά υπάρχει για να βοηθάει τη σχολική κοινότητα, δεν ρώτησε πως ζούμε και πως περνάμε. Αυτό έγκειται στην ανθρώπινη ενσυναίσθηση του καθενός.
–
Αλλά για Το Θεό! Πήγε το παιδί μου σήμερα σχολείο όπως όλες τις μέρες και την τελευταία ώρα μοίραζαν σουβλάκια στα παιδιά. Πάει και το παιδί μου και του λένε “Της τάδε ο γιος δεν είσαι;” “Ναι” λέει το παιδί. “Αγόρι μου δεν γίνεται να σου δώσουμε σουβλάκι, η μαμά σου δεν έχει δώσει συνδρομή στο σύλλογο”. Το παιδί έμεινε με το στόμα ανοιχτό, πήγε παραπέρα και κοίταζε τα άλλα παιδιά τους φίλους του, να τρώνε.
Παρέλαβα ένα παιδί ψυχολογικό ράκος. Μόλις μου είπε τί έγινε, έγινα έξω φρενών. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΥΒΛΑΚΙ είναι για την απαράδεκτη συμπεριφορά, να εξαιρούν ένα παιδί από το φαγητό και να το υποβάλλουν στο βασανιστήριο να βλέπει τα άλλα να τρώνε και εκείνο όχι. Αν δηλαδή το παιδί μου ήταν πραγματικά πεινασμένο, αν δεν είχαμε φαγητό στο σπίτι, θα ήταν ό,τι πιο ανήθικο έχω αντικρύσει στη ζωή μου.
Πήγα και πήρα εγώ σουβλάκια στο παιδί μου σήμερα. Γιατί ο Σύλλογος Γονέων (γονέων; Ξέρουν τί είναι γονιός; Χαχα ας γελάσω ειλικρινά) τόσα χρόνια που μάσαγε τις συνδρομές και ποτέ δεν ελέγξαμε που πηγαίναν τα λεφτά μας, θυμήθηκε ότι δεν μας τα μάσησε φέτος και έκανε ανήθικο πόλεμο για 10 ευρω σε ένα μικρό παιδί μονογονεϊκής οικογένειας.
–
Ξεφτίλα.
Χρύσα
–
