Όπως πολύ χαρακτηριστικά έχει διατυπωθεί από τον ψυχίατριο Δημήτρη Σούρα, πίσω από κάθε παιδί βρίσκεται ο γονιός που αναμφίβολα αποτελεί το μεγαλύτερο πρότυπο. Η παρακάτω μητέρα, που για χρόνια έπεφτε θύμα βίας από τον σύζυγό της, τώρα μας περι- πώς ο έφηβος γιος της ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του και έχει γίνει ο νέος κακοποιητής της…
“Καθώς καθόμουν και έκλαιγα στο πάτωμα της κουζίνας, απόλυτα αποκαρδιωμένη, αναρωτιόμουν πώς γίνεται κάποιος που αγαπώ να είναι τόσο σκληρός και να με πληγώνει τόσο πολύ.
Ο 4χρονος γιος μου έρχεται κοντά μου, ανήσυχος που με βλέπει να κλαίω έτσι. Προσπαθεί να με ανακουφίσει ρωτώντας με αν είμαι καλά και με αγκαλιάζει. Βιώνω ένα ντε ζα βου. Γιατί είμαι ξανά εδώ;
–
Η μόνη διαφορά αυτή τη φορά είναι, ότι ο κακοποιητής μου δεν είναι ο σύντροφός μου, αλλά ο έφηβος γιος μου.
Πριν από 15 χρόνια, εγκατέλειψα τον πατέρα του γιου μου. Έφυγα με ένα 2 ετών παιδί στην αγκαλιά, το οποίο δεν ήθελα να βιώσει ποτέ ξανά τέτοιο φόβο. Ορκίστηκα, ότι ο γιος μου θα ήταν διαφορετικός. Ότι θα τον μεγάλωνα έτσι, ώστε να μάθει να σέβεται τις γυναίκες και να τους φέρεται ως ίσες.
Θα ήμουν δυνατή και ανεξάρτητη. Θα τον εκπαίδευα σε θέματα ενδοοικογενειακής βίας και τις επιπτώσεις της στην οικογένεια. Δεν θα γινόταν ποτέ από αυτούς τους άνδρες με την τοξική αρρενωπότητα. Όμως απέτυχα.
Τώρα ζω ξανά μία κατάσταση ενδοοικογενειακής βίας, από την οποία όμως δεν μπορώ να αποδράσω.
–
Έχοντας μικρότερα παιδιά, δεν γίνεται να μην ανησυχώ για την ασφάλεια, την ψυχική και την σωματική τους υγεία, όπως ανησυχούσα για τον γιο μου μερικά χρόνια πριν.
Πώς έφτασα εδω; Τι πήγε λάθος; Φαίνεται πως όσο σκληρά κι αν προσπαθώ να αγαπήσω τον γιο μου, δεν είναι ποτέ αρκετό -ή είμαι εγώ υπερβολική. Για ακόμα μία φορά, πιάνω τον εαυτό μου να κρύβει τα σημάδια της κακοποίησης, μέσα και έξω.
Πριν από 17 χρόνια, όταν απέκτησα τον γιο μου, ήμουν κι εγώ έφηβη. Ήμουν τόσο ερωτευμένη με τον πατέρα του και πίστευα ότι θα είμαι μαζί του για πάντα. Εκείνος, όμως, έπαιξε μαζί μου, με χειραγωγούσε και μου έλεγε ψέματα. Μπλέχτηκε στα ναρκωτικά και ο έλεγχος έγινε αβάσταχτος και σωματικός.
Πίστευα, ότι θα μπορούσα να τον φτιάξω, αλλά ήταν αδύνατον. Για τα πέντε χρόνια που μείναμε μαζί έλεγα στον εαυτό μου: ‘Θα φτιάξουν τα πράγματα… όταν βρει δουλειά, όταν γεννηθεί το μωρό, όταν αποκτήσουμε το δικό μας σπίτι… όταν…’ Ποτέ δεν έφτιαξαν.
Την ημέρα που απείλησε τη ζωή μου με όπλο μπροστά στον 2 ετών γιο μας, προκειμένου να του δώσω τα 300 δολάρια που είχα κρατήσει για το ενοίκιό μας, ήξερα ότι έπρεπε να φύγω. Βρήκα ένα καταφύγιο, πήρα λίγα πράγματα μαζί και προσπάθησα να κάνω μία νέα αρχή, θρηνώντας και μην έχοντας καμία ελπίδα για το μέλλον.
Συνέχισα να δουλεύω για να μπορώ να προσφέρω στον γιο μου. Για να είναι υπερήφανος για εμένα. Όλη η σκληρή δουλειά, όμως, αποδείχτηκε μάταιη, όταν μου είπε ότι έπρεπε να είχα μείνει στο σπίτι μας, για να έχει εκείνος έναν πατέρα. Ράγισε η καρδιά μου.
Θα είχα πεθάνει αν έμενα. Με προτιμούσε νεκρή, δηλαδή; Δεν ήταν υπερήφανος για εμένα -με απεχθανόταν, γιατί πίστευε ότι δεν ήμουν αρκετά δυνατή.
Με την πάροδο των ετών ήμασταν πολύ δεμένοι. Μιλούσαμε για όλα και περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί. Δεν ήθελε να είναι μακριά μου και εγώ ένιωθα την ανάγκη να να τον κρατώ ασφαλή.
Η απόφαση να κάνω κι άλλα παιδιά ήταν δύσκολη και ένιωσα πολλές ενοχές, αλλά δεν φάνηκε να ενοχλείται από αυτό -μεγάλωνε και γινόταν όλο και πιο ανεξάρτητος. Έβγαινε με φίλους και κοινωνικοποιούνταν.
Μου έλεγε για άλλα παιδιά στο σχολείο που έπαιρναν ναρκωτικά και με διαβεβαίωνε, ότι αυτός δεν θα γινόταν ποτέ έτσι. Η συμπεριφορά του, όμως, άρχισε σταδιακά να αλλάζει. Έδειχνε θλιμμένος και άρχισε να αυτοτραυματίζεται. Εγώ προσπαθούσα να τον βοηθήσω, πηγαίναμε σε ειδικούς, αλλά η συμπεριφορά του όλο και χειροτέρευε.
Μου εξομολογήθηκε, ότι έκανε χρήση κάποιων ουσιών, ότι τη μία ήθελε να σταματήσει και την άλλη δεν έβρισκε λόγο να το κάνει
Τα τελευταία δύο χρόνια ζούμε έναν εφιάλτη. Τη μια στιγμή με κακοποιεί επειδή δεν τον βοηθάω αρκετά, δεν νοιάζομαι γι’αυτόν, δεν είμαι καλή μητέρα, την άλλη με κοροϊδεύει, γελάει στο πρόσωπό μου, λέει ότι είμαι ευκολόπιστη. Ό,τι κι αν κάνω, δεν είναι ποτέ αρκετό…
Όταν σε κακοποιεί το ίδιο σου το παιδί, πώς σταματάς να το αγαπάς; Πώς προστατεύεσαι; Πώς προστατεύεις τα άλλα σου παιδιά; Η κατάσταση αυτή με διαλύει. Έχω χάσει τον εαυτό μου, νιώθω εντελώς αποτυχημένη… Πώς μπορεί να έγινε έτσι το παιδί μου; Ο γιος μου οδηγείται στην αυτοκαταστροφή και εγώ είμαι τρομοκρατημένη για εκείνον και από εκείνον.
Νευριάζει με το παραμικρό και όταν δεν γίνονται όλα όπως τα θέλει χάνει τον έλεγχο. Αρχίζει να πετά αντικείμενα, σπάει το τηλέφωνό του. Έπειτα θυμώνει με τον εαυτό του και ρίχνει μπουνιές στις πόρτες, σπάζοντας τις…
Τότε τα αδέρφια του τρομάζουν και κλαίνε. Αν σταθώ μπροστά του για να τον σταματήσω, με σπρώχνει ή με σηκώνει και με πετά στο πάτωμα. Ουρλιάζει μέσα στο πρόσωπό μου και με βρίζει με τον χειρότερο τρόπο ή μου λέει να πάω να αυτοκτονήσω.
Ποτέ δεν πίστευα, ότι το παιδί μου θα φέρεται έτσι. Ήμασταν τόσο δεμένοι. Τον μεγάλωσα με αγάπη και στοργή -κι όμως έχει χαθεί κάθε ίχνος αγάπης από μέσα του. Ήλπιζα, ότι δεν θα γίνει σαν τον πατέρα του, μα έγινε. Ποτέ δεν πίστευα, ότι θα φοβάμαι το ίδιο μου το παιδί…”
–
