«Όταν έχασα τη μαμά μου, έχασα μαζί κι ένα κομμάτι του εαυτού μου»
Όσο χρονών κι αν είσαι, είναι πολύ σκληρό να χάνεις τη μαμά σου. Μέσα σου ανοίγει μια τεράστια πληγή που δεν κλείνει ποτέ! Η θλίψη και ο πόνος δεν φεύγουν από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά θρονιάζουν στην καρδιά σου όσο εσύ θρηνείς. Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, χρειάζεσαι δίπλα σου ανθρώπους με υπομονή που σε καταλαβαίνουν και θέλουν να σε στηρίξουν. Αυτή την κατανόηση ζητάει και αυτή η μητέρα μέσα από το κείμενό της.
–
«Το να συνεχίζεις τη ζωή σου μετά τον θάνατο ενός αγαπημένου σου προσώπου είναι δύσκολο. Δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Όταν έχασα τη μητέρα μου, έχασα μαζί κι ένα κομμάτι του εαυτού μου για πάντα.
Χρειάζομαι χρόνο για να θρηνήσω και να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Η ζωή μου θα είναι διαφορετική πια και πρέπει να το επεξεργαστώ. Μου είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτώ ότι η μαμά μου πέθανε. Τα παιδιά μου δεν θα έχουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν νέες αναμνήσεις μαζί της. Ούτε εγώ.
Ο πόνος είναι αβάσταχτος και, όμως, όλοι περιμένουν από μένα να βρω το κουράγιο και να μαζέψω τα κομμάτια μου. Αλλά δεν μπορώ να συνέλθω τόσο γρήγορα μετά την απώλεια της μητέρας μου. Λυπάμαι.
Δεν είμαι αυτή που ήμουν. Πώς να προχωρήσω τη ζωή μου χωρίς εκείνη να με καθοδηγεί;
–
Έχασα μια μαμά. Έχασα μια φίλη. Τα παιδιά μου τη γιαγιά τους, ο πατέρας μου την σύντροφό του και ο σύζυγός μου μια δεύτερη μάνα. Όλοι πρέπει να ξαναφτιάξουμε μια ζωή που έχει διαλυθεί.
Η θλίψη δεν θα φύγει από τη μια μέρα στην άλλη. Φωλιάζει στην καρδιά μας και αποκαλύπτεται μέσα από τα δάκρυά μας. Κάποια στιγμή θα την αντιμετωπίσουμε. Θα έρθει ένα πρωινό που δεν θα θρηνώ, που θα μπορέσω να ξαναβρώ τη χαρά.
Μέχρι τότε, παρακαλώ δείξτε κατανόηση. Δεν ξέρω ποια είμαι και πού πάω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχασα την μανούλα μου και ακόμα θρηνώ.»
–
