Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη μετρά έξι, σχεδόν, δεκαετίες στο θέατρο, στην Ελλάδα και την Κύπρο. Ηθοποιός λεπτών αποχρώσεων και βαθιάς αίσθησης της τέχνης της, συνεχίζει, ακολουθώντας, όπως λέει, ρόλους για την ηλικία της.
Τι σας ωθεί τόσα χρόνια στη σκηνή;
«Μα είναι το επάγγελμά μου. Το διάλεξα γιατί από πολύ μικρή το λάτρεψα. Οι γονείς μου ήταν θεατρόφιλοι και με έπαιρναν απ’ το χέρι από οκτώ χρόνων. Έβλεπα μαζί τους όλες τις παραστάσεις. Έχω δει τους πάντες, μέχρι και τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Από Εθνικό μέχρι Μπουρνέλη, Περοκέ, επιθεώρηση, όλα τα ιερά τέρατα, αυτούς τους τρομερούς κωμικούς, άνδρες και γυναίκες, Λογοθετίδη, Αυλωνίτη, Σταυρίδη, Κωνσταντάρα. Θυμάμαι πολύ καλά ότι είδα στο Βέμπο το ντεμπούτο του Κώστα Βουτσά, στο πρώτο του ρόλο νούμερο. Του το είχα πει μια φορά όταν συναντηθήκαμε στην Κύπρο – συγκινήθηκε. Έγινα ηθοποιός με τις ευλογίες των γονέων μου για να παίζω μπροστά στο ελληνικό κοινό, την ελληνική μου γλώσσα. Και πορεύτηκα όπως ονειρεύτηκα».
Ο Αγαθοκλέους «υποκλίθηκε» μπροστά στη Δέσποινα Μπεμπεδέλη: «Mου αποκρίθηκε σχεδόν ψιθυριστά»
Σας τράβηξε όμως περισσότερο το κλασικό ρεπερτόριο, οι μεγάλοι ρόλοι…
«Όπως είδα παραστάσεις του λεγόμενου ελαφρού θεάτρου έτσι είδα και στο Εθνικό με εκείνα τα ιστορικά πρόσωπα. Είδα τους “Βρικόλακες” με την Παξινού και τον Μινωτή και ομολογώ ότι εκείνη η παράσταση με ώθησε να πω, μέσα μου, ότι “ναι, θέλω κι εγώ να γίνω σαν εκείνη την κυρία”… Και ευλογήθηκα να γίνω κι εγώ μια ηθοποιός που υπηρέτησε μεγάλα έργα, κλασικά, αρχαιοελληνικό δράμα, παγκόσμιο θέατρο, τραγωδία, δράμα, κωμωδία, όλα».
Και όλη αυτή την εμπειρία τη μεταφέρατε στην Κύπρο;
«Αυτό ήταν μία φυσιολογική τροπή στην ζωή μου, από τη στιγμή που μπήκε στη μέση ο έρωτας. Ήρθαμε στην Κύπρο (σ.σ.: με τον σύζυγό της ηθοποιό Στέλιο Καυκαρίδη, από το 1966), αφού έκανα θέατρο στην Αθήνα για περίπου πέντε χρόνια. Εδώ που ήρθαμε ήταν ήδη οργανωμένα τα πράγματα, από το Ραδιοφωνικό Ιδρυμα Κύπρου, το οποίο δημιούργησε ένα θεατράκι απ’ όπου ξεκινήσαμε. Δεν ήρθαμε ψάχνοντας την τύχη μας. Μετά ήρθε ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου και τα ελεύθερα θέατρα. Τώρα εγώ είμαι στο Σατιρικό Θέατρο, ένα θέατρο δικό μας. Δεν υπήρξε κανένας δισταγμός να αφήσω την πατρίδα μου. Τώρα έχω μία δεύτερη πατρίδα, άλλωστε τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα ζω στην Κύπρο. Έφυγα νεαρά από την Ελλάδα και τώρα είμαι γιαγιά».
Υπάρχουν ρόλοι για όλες τις ηλικίες;
«Η γκάμα μου με ευνόησε. Εγώ δεν ξεκίνησα ως ενζενί, όπου, προϊόντος του χρόνου, θα έπρεπε να κάνω επεμβάσεις για να συντηρηθώ. Μεγαλώνοντας άλλαζαν, φυσιολογικά, και οι ρόλοι μου. Ξεκίνησα με ρόλους νέων γυναικών και τώρα, πολύ φυσικά, παίζω της ηλικίας μου. Ευτύχησα να έχω όλα αυτά τα χρόνια και τρομερούς δασκάλους και τρομερούς σκηνοθέτες, ξεκινώντας από τη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Μετά, με οντισιόν, μπήκα στον Κουν. Από εκεί και πέρα, όπου κι αν πήγα, ήμουν πλάι σε πολύ σπουδαίους ηθοποιούς – πρωταγωνιστές, υπό τας οδηγίας πολύ σπουδαίων σκηνοθετών».
- Το Βήμα
Μπεμπεδέλη: «Ράγισαν» οι πέτρες με τον σπαρακτικό επικήδειο που έγραψε η ηθοποιός για τον φίλο της
Δέσποινα Μπεμπεδέλη: «Στην εισβολή μάς ξύπνησαν τα αεροπλάνα. Πέρασαν ξυστά πάνω από τα σπίτια μας»
Δέσποινα Μπεμπεδέλη: «Νιώθω απέραντο σεβασμό για τη Μάντολες. Ξέρω τη ζωή της απέξω»
