Μαθητές πρώτης δημοτικού μαθαίνουν νοηματική γλώσσα για να επικοινωνούν με κωφό συμμαθητή τους
–
Όταν η Μιρζάνα Κόραλιτς από το Σεράγεβο, πήγε στο δημοτικό σχολείο της περιοχής της για να γράψει τον κωφό γιο της, μίλησε με την δασκάλα Σανέλα Λιουμάνοβιτς. Εκείνη δεν το σκέφτηκε ιδιαίτερα..
Τον Σεπτέμβριο, η νέα σχολική χρονιά βρήκε τον 6χρονο Ζέιντ να κάθεται σιωπηλός και με τα μάτια του ορθάνοιχτα, σε ένα από τα παγκάκια του σχολείου. Εκείνη την εποχή, κανείς στο σχολείο, ούτε καν ο Ζέιντ, δεν γνώριζε τη νοηματική γλώσσα.
«Πρέπει να κάνω κάτι», θυμάται η δασκάλα του ότι είχε πει μέσα της. Και έκανε..
–
Αρχικά προσπάθησε να αναπτύξει μια δική της νοηματική γλώσσα για να μπορεί να επικοινωνεί με τον Ζέιντ. Ένας γονέας όμως είχε μια καλύτερη ιδέα. Της πρότεινε να φέρουν κάποιο δάσκαλο που θα διδάξει τη νοηματική γλώσσα σε όλη την τάξη.
Τρεις μήνες μετά, τα παιδιά της πρώτης και δεύτερης τάξης του δημοτικού σχολείου Οσμάν Νάκας στο Σαράγιεβο, έχουν μάθει τα βασικά της νοηματικής γλώσσας και επικοινωνούν με τον κωφό συμμαθητή τους.
«Ζέιντ», λέει η 6χρονη Ούμα Ναντάρεβιτς σταυρώνοντας τα χέρια της για να απευθυνθεί στον Ζεντ.
«Σε παρακαλώ», είπε στη συνέχεια τοποθετώντας τις παλάμες της μαζί, σαν να προσεύχεται. «Μπορεί να … μου δείξεις … τι έχουμε.. για το σπίτι..στα μαθηματικά;»
Ο Ζέιντ έβγαλε το σημειωματάριο του έξω από τη σάκα του και της έδειξε τους κύκλους και τις προσθέσεις. Η Ούμα έγνεψε: «Ευχαριστώ».
Και ο Ζέιντ υποκλίθηκε: «Παρακαλώ».
Το 2003, η κυβέρνηση στη Βοσνία θέσπισε νόμους που επιτρέπουν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες να ενταχθούν πλήρως στην κοινωνία, συμπεριλαμβανομένης και της παρουσίας τους στα σχολεία.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία, τα παιδιά με ειδικές ανάγκες θα πρέπει να έχουν πάντα κάποιον επαγγελματία δίπλα τους που θα τα βοηθάει να συμμετέχουν ενεργά στη τάξη. Αλλά στην πράξη, η εξαθλιωμένη Βοσνία έχει μόλις και μετά βίας αρκετά χρήματα για να κρατήσει σε λειτουργία τα κανονικά σχολεία. Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες αφήνονται στη φροντίδα και τη φαντασία των γονιών τους αλλά και στην καλή θέληση του προσωπικού των σχολείων.
Ο Ζέιντ ήταν τυχερός.
Σύμφωνα με τους δασκάλους του και τη μητέρα του, όλη αυτή η προσπάθεια έχει ενισχύει την αυτοεκτίμηση του.
«Περιμένει την επόμενη μέρα για να πάει σχολείο», είπε η μητέρα του, η οποία προσπάθησε να μάθει τη νοηματική γλώσσα μαζί του, πριν αρχίσει το σχολείο. Τότε όμως ο ίδιος δεν έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον.
«Σήμερα είναι ευτυχισμένος και έχει κίνητρο».
Όσο για τους συμμαθητές του, είναι ενθουσιασμένοι!
«Μου αρέσει να μαθαίνω τη γλώσσα του Ζέιντ γιατί έτσι μπορώ να μιλήσω μαζί του αλλά και με άλλους κωφούς», λέει ο Τάρικ Σίτζαριτς, ένας από τους καλύτερους φίλους του Ζέιντ. «Είναι διασκεδαστικό».
Κάποια από τα παιδιά είναι τόσο ενθουσιασμένα με αυτή τη νέα εμπειρία, που όταν πηγαίνουν σπίτι μαθαίνουν και τους γονείς τους!
-
