Μηνάς Τσίγκος: Τι κάνει σήμερα ο πρώην παίκτης του Rising Star και frontman του συγκροτήματος 1550;

Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα παιδικά σου χρόνια;

Το παιχνίδι στη γειτονιά μου, στο Μοσχάτο. Θυμάμαι την μπάλα που παίζαμε στην πλατεία με τα άλλα παιδιά, τους τσακωμούς, τα γέλια μας. Οπως οι περισσότεροι πιτσιρικάδες τότε, έτσι κι εγώ είχα στο μυαλό μου πότε θα βγω έξω να παίξω. Ημουν και μοναχοπαίδι, οπότε λαχταρούσα ακόμη περισσότερο το παιχνίδι σε πλατείες κι αλάνες, κάτι που με λύπη μου διαπιστώνω ότι δεν ισχύει για τα σημερινά παιδιά.

Οι δικοί σου έχουν κάποια σχέση με τη μουσική;

Καμία. Μόνο ο θείος μου ήταν dj και από εκεί δέχτηκα κάποιες μουσικές επιρροές. Ο παππούς μου, που τον είχα πάντα πολύ ψηλά και ήταν ουσιαστικά ο άνθρωπος που με μεγάλωσε μαζί με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου, μετά τον χωρισμό των γονιών μου, ήταν φωτογράφος και μάλιστα γνωστός, ήταν ο φωτορεπόρτερ Ανδρέας Καλογερόπουλος.

Εχεις κάνει άλλες δουλειές, πέρα από αυτή του καλλιτέχνη;

Πολλές. Μικρός ήθελα να γίνω dj, σαν τον θείο μου. Μου άρεσε από τότε η μουσική. Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να τραγουδάει με θέρμη πάνω από τα τραγούδια των Bon Jovi με όχι και τόσο καλή φωνή εκείνη την εποχή. Στη συνέχεια έμαθα μόνος μου κιθάρα και πάνω στην κιθάρα έμαθα και να τραγουδάω. Αλλά ναι, έκανα πολλές δουλειές προτού αρχίσω ν’ ασχολούμαι επαγγελματικά με το τραγούδι. Εχω δουλέψει οικοδομή, σέρβις, πωλητής, υπεύθυνος πωλήσεων, μπαρ, καφέ, fast-food, έχω περάσει από διάφορα πόστα.

Οι 15 50 δεν είναι η πρώτη σου μπάντα, σωστά;

Σωστά. Την πρώτη μου μπάντα την έκανα το 2002 και παίζαμε ελληνόφωνο και ξένο ροκ, heavy metal, ένα συνονθύλευμα μουσικών ειδών. Στο δεύτερο συγκρότημα που βρέθηκα μέσα στο 2005 είδα τα πράγματα πιο σοβαρά, εκεί παίζαμε πάλι ελληνόφωνο ροκ, αλλά με παραδοσιακά στοιχεία. Υστερα μπήκα σε μία ακόμη πιο επαγγελματικής φάσης μπάντα, τους Danger Angel, με τους οποίους κυκλοφορήσαμε κι έναν δίσκο το 2012. Παράλληλα είχα αρχίσει και εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές, όπως στην Αρχιτεκτονική στου Ζωγράφου, στο Ονομα του Ρόδου στην Καλλιθέα. Εκεί μάλιστα έβλεπα live τους 15 50 ως φαν από το 2004. Πήγαινα αργά στο μαγαζί κάθε Παρασκευή και Σάββατο, γιατί τότε δούλευα σερβιτόρος στου Ψυρρή, και στο τέλος του προγράμματός τους με ανέβαζαν στη σκηνή κι έλεγα μερικά τραγούδια.

Και πώς κατέληξες τραγουδιστής του συγκροτήματος;

Το 2006 οι 15 50 πήραν έναν άλλο τραγουδιστή και θυμάμαι να λέω τότε στην παρέα μου: «Βλακεία κάνανε, εμένα έπρεπε να πάρουν!», κάτι που έμελλε να γίνει τελικά το 2013. Τότε μόλις είχα γυρίσει από μια πανευρωπαϊκή περιοδεία με τους Danger Angels και ήμασταν σε αρκετά καλή κατάσταση. Ωστόσο επικρατούσε μια στασιμότητα κι εγώ ήθελα να τραγουδάω συνέχεια. Τυχαίνει λοιπόν να δω ένα post που είχε κάνει ο Ρουσσέτος Δημητρόγλου, το οποίο έλεγε ότι γινόταν οντισιόν για τον καινούργιο τραγουδιστή της μπάντας. Ετσι επικοινώνησα μαζί του και εκδήλωσα ενδιαφέρον. Κάναμε μια οντισιόν που πήγε πολύ καλά, φάνηκε σαν να ήμουν πάντα μέλος των 15 50. Ετσι ένιωθα ούτως ή άλλως, υπήρχε χημεία από την πρώτη στιγμή. Ο Ρουσσέτος Δημητρόγλου είναι ο κιθαρίστας και ιδρυτής του γκρουπ. Μαζί του είναι ο Τάσος Σταύρακας, επίσης ιδρυτικό μέλος, που παίζει πλήκτρα, ο Χάρης Γρυπαίος είναι στα τύμπανα και κάνει και φωνητικά και, τέλος, το νέο μας απόκτημα, ο Κώστας Μαραγκός, που είναι στο μπάσο. Φέτος στα lives μας στο Rohas έχουμε μαζί μας δύο ταλαντούχες τραγουδίστριες, τη Δήμητρα Θεοφανίδη και τη Μάιρα Γεωργάρου.

Υπήρξαν ποτέ ανταγωνιστικές στιγμές ανάμεσα σε σένα και στον Ρουσσέτο Δημητρόγλου;

Η ιδανική απάντηση θα ήταν πως όλα είναι τέλεια κι αυτό βγαίνει και προς τα έξω (γέλια). Επειδή εγώ και ο Ρουσσέτος είμαστε και οι δύο ανταγωνιστικοί αλλά και ηγετικοί χαρακτήρες, ναι, έχουν υπάρξει στιγμές με αντιπαραθέσεις και διαφωνίες στα 11 χρόνια της πορείας μου με τους 15 50. Δεδομένου όμως ότι όλα γίνονται με γνώμονα το κοινό καλό και την εξέλιξη της μπάντας, πάντοτε τα ξαναβρίσκουμε, αφού ο κοινός μας στόχος είναι να δημιουργούμε προϋποθέσεις για κάτι καλύτερο στους 15 50. Αυτό έχει χτίσει μια πολύ όμορφη σχέση μεταξύ μας, σχεδόν οικογενειακή.

Θυμάσαι κάποιο ακραίο ή αστείο περιστατικό σε live σας;

Είναι πολλά. Θυμάμαι μια κοπέλα μου είχε ζητήσει μια τούφα από τα μαλλιά μου σε συναυλία μας στη Σύρο. Μια άλλη φορά ήρθε μία και μου έδωσε ένα βρακί στο χέρι. Υπάρχουν βέβαια και άσχημες περιπτώσεις που τις έχουμε βιώσει κι εγώ και ο Ρουσσέτος, σε διαφορετικές περιόδους ευτυχώς. Μια εποχή είχε εκείνος μια stalker που εκφραζόταν με επιθετικό τρόπο, όταν δεν της έδειχνε προσοχή από τη σκηνή. Κάτι παρόμοιο είχε τύχει και σε μένα.

Τι γεύση σού άφησε η συμμετοχή σου στο «Rising Star»;

Τούρτα! Ο,τι πιο γλυκό μπορείς να φανταστείς, ήμουν μέσα σε μια κατάσταση που την απόλαυσα, ήταν ένα ωραίο χρονικό διάστημα στη ζωή μου. Γούσταρα πολύ που έμπαινα στο τρένο, με κοιτούσαν και έλεγαν «Αυτός είναι από το “Rising”», πολύ μου άρεσε αυτό και γενικά μου αρέσει η φήμη. Αν δεν είσαι έστω και λίγο ψώνιο με αυτό που κάνεις, νομίζω πως δεν έχεις και καμία τύχη. Θεωρώ πως το «Rising Star» ήταν το καλύτερο μουσικό show που έχει περάσει από τη χώρα μετά το «Ελλάδα, έχεις ταλέντο». Η εκπομπή δεν επικεντρωνόταν στους κριτές, όπως σε άλλα shows, αλλά στους συμμετέχοντες. Επίσης ήταν το μοναδικό, αν δεν κάνω λάθος, που μεταδόθηκε live από την αρχή ως το τέλος. Αυτό είναι και το πιο τίμιο, να είναι όλα live, και τα λάθη. Ο κόσμος πλέον δεν ανέχεται την κοροϊδία και θεωρώ πως πρέπει να του δίνουμε την αλήθεια που του αξίζει. Με το που τον κοροϊδέψεις μια φορά, σ’ έχει πάρει χαμπάρι και σε έχει… φτύσει, χθες! Υπάρχουν καλλιτέχνες που μεσουρανούσαν και τώρα ο κόσμος δεν πατάει να τους δει ούτε με δωρεάν είσοδο. Σε εμάς όσοι έρχονται ξανάρχονται γιατί τους δίνουμε το 100% της αλήθειας μας.

-: Espresso