Π.Φ. Φάρος: «Τι σχέση έχει ο κλήρος με τα χρυσαφικά; Ο Χριστός κυκλοροφούσε ξιπόλητος και με έναν χιτώνα»
Δούλεψε για χρόνια ως κληρικός και ψυχοθεραπευτής, από νοσοκομεία και κλινικές στη Βοστώνη μέχρι το εκκλησάκι του Άγιου Νικόλα του Ραγκαβά στην Πλάκα. Οι παραδοσιακοί κληρικοί, τον αποφεύγουν μετά βδελυγμίας, ενώ ο ίδιος τονίζει ότι έχουμε σκοτώσει τον Θεό μέσα μας.
Ο Πατέρας Φιλόθεος Φάρος ξεχωρίζει για την ανθρώπινη στάση του και σε νέα συνέντευξή του προκαλεί αίσθηση, σημειώνοντας: «Τι σχέση έχει ο κλήρος με τα χρυσαφικά; Ο Χριστός κυκλοφορούσε ξιπόλητος και με έναν χιτώνα».
Μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης του στο Ραδιόφωνο 24/7:
«Όταν ήμουν 11 χρονών, ο πατέρας μου με πήρε στο μαγαζί (σ.σ. κουρείο στην Τρούμπα), όχι για να βγάλω χρήματα, αλλά για να με φέρει σε επαφή με την πραγματικότητα και νομίζω ότι ένα από τα χαρακτηριστικά μου είναι ότι βρίσκομαι διαρκώς σε επαφή με την πραγματικότητα. Μπορεί να το οφείλω στον πατέρα μου αυτό, και στην Τρούμπα».
«Το να λέμε ότι κάποιος μας συγχωρεί ταυτόχρονα υπαινίσσεται ότι αυτός ο κάποιος είναι μνησίκακος. Ότι κάτι του έχουμε κάνει και μας το κρατάει. Ο Θεός δεν είναι μνησίκακος, μόνο αγαπά. Δεν πολυκαταλαβαίνω λοιπόν την έννοια της συγγνώμης από τον Θεό, αφού μόνο αγαπάει».
«Από μικρός έλεγα ότι θα γίνω παπάς. Στην εφηβεία σταμάτησα να το λέω και γύρω στα 20, είχα δει ένα θεατρικό με τη Λαμπέτη και τον Μουσούρη, που έπαιζε έναν επίσκοπο. Με συγκίνησε αυτή η παράσταση. Δεν ήταν η παράσταση ο λόγος, αλλά στάθηκε η αφορμή να ξαναγυρίσω στην ιδέα να γίνω κληρικός».
«Ζούμε σε μια εποχή που εκθειάζει τη νεότητα και πολλοί ηλικιωμένοι προσπαθούν να δίνουν την εντύπωση ότι είναι νέοι. Για μένα, η νεότητά μου ήταν μια θλιβερή περίοδος. Ήμουν ένα ανόητο παιδάκι με πολλές ψευδαισθήσεις. Προφανώς δεν ήταν εξασφαλισμένη η εσωτερική μου αυτοπεποίθηση. Κι όταν κάποιος έχει ανασφάλεια, καταφεύγει σε μεγαλομανία, φαντάζεται πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα».
«Ένα τραγικό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι το παιδί πρέπει να το διαμορφώσουν δύο άνθρωποι. Η δημιουργία ενός νέου ανθρώπου είναι μια τεράστια υπόθεση για οποιουσδήποτε δύο ανθρώπους. Και δυστυχώς δεν υπάρχει κοινοτικό πνεύμα στην εποχή μας».
«Το κήρυγμα δεν είναι διδασκαλία. Κάποτε έκανα μια συνέντευξη στην τηλεόραση και μιλούσαμε για τον καταληκτικό ασθενή. Ειπώθηκε λοιπόν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν λένε στον άνθρωπό τους ότι πεθαίνει γιατί τον αγαπούν. Κι εγώ είπα ότι δεν του το λένε, γιατί δεν τον αγαπούν. Γιατί τον απομονώνουν με αυτόν τον τρόπο, τον αφήνουν ολομόναχο. Όταν γύρισα σπίτι λοιπόν, σήκωσα το τηλέφωνο και μια κυρία μου λέει, ποιος είσαι εσύ που θα πεις ότι δεν αγαπώ τον άντρα μου, που του συμπαραστέκομαι δύο χρόνια που πεθαίνει από καρκίνο; Βλέπετε, η γενικότητα ήταν σωστή, αλλά ο άνθρωπος είναι μοναδική περίπτωση. Δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις με γενικότητες. Ήμουν συντετριμμένος. Της είπα, έχετε δίκιο, ήταν λάθος μου. Έκτοτε, δεν κηρύττω. Κάνω συναντήσεις που είναι διάλογοι».
«Χωρίς έρωτα δεν μπορεί να γίνει η ένωση. Κι ένας από τους λόγους που το 80% των ζευγαριών μπορεί να είναι συμβατικά είναι ότι δεν γίνονται από έρωτα, αλλά για σκοπιμότητες. Για σεξ, για χρήμα, για κοινωνική αναβάθμιση. Πήρε γιατρό, λέμε. Δεν έχει σημασία αν δεν αισθάνεται τίποτα γι’ αυτόν. Αλλά αυτή θα την πληρώσει πολύ άσχημα και ακόμα πιο πολύ, θα την πληρώσουν τα παιδιά που προκύπτουν από αυτήν την ένωση».
«Θα σας πω τι είναι παρά φύσιν. Παρά φύσιν είναι να χρησιμοποιείς την ώθηση που σε σπρώχνει στην ένωση, όχι προς την πραγμάτωση της ένωσης, αλλά για να αισθανθείς κάποια ηδονή ή να αποβάλεις τα απόβλητα. Κι εγώ σας λέω, όποιος χρησιμοποιεί αυτή τη φυσική ώθηση προς την ένωση και την κοινωνία με έναν άλλον άνθρωπο, όποιος κι αν είναι αυτός, κάνει κάτι θεάρεστο. Το άλλο είναι το παρά φύσιν».
«Ο Χριστός κυκλοφορούσε ξιπόλητος και με έναν χιτώνα. Τι σχέση έχει αυτή η εικόνα με αυτό που βλέπουμε σήμερα από τον κλήρο με τα χρυσαφικά; Αυτά είναι μέσα επιβολής και ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου μέσα επιβολής. Εγώ δεν έχω καμιά ιδιαίτερη επαφή με κληρικούς. Στους διαλόγους που κάνω, δεν έχουν έρθει κληρικοί».
«Έτσι είναι οι Ορθόδοξοι; Τι καμαρώνουμε ότι το 95% των Ελλήνων είναι Ορθόδοξοι; Ο μέσος Έλληνας έχει μια νοοτροπία αρκετά παρακμιακή και καθόλου χριστιανική επί της ουσίας. Έτσι δεν δημιουργήθηκε αυτή η κρίση; Το όνειρο κάθε μπαμπά και μαμάς ήταν να φέρει με το βύσμα το παιδί από τη μεθόριο, αν ήταν στρατιώτης. Και μέχρι εκεί, μπορεί να το παραβλέψει κανείς. Αλλά αυτό έχει μια συνέπεια. Έφερνες το δικό σου γιο πίσω κι έστελνες το παιδί κάποιου άλλου εκεί, που δεν είχε αυτό το βύσμα. Ξέρετε, πολλοί από μας πια έτσι βλέπουμε και τον Θεό, σαν κάποιον που μας κάνει ρουσφέτια».
«Τα παιδιά έμαθαν μόνο να παίρνουν. Και μεγαλώνουν και γερνάνε και δεν ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο. Αλλά ξέρετε ο άνθρωπος πλουτίζει όταν δίνει, όχι όταν παίρνει. Όταν παίρνει, γίνεται ζητιάνος».
«Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν ερωτεύεται, που δεν βασανίζεται».
