Ο Θοδωρής Σκυφτούλης είναι ένας υπερδραστήριος ηθοποιός, που οι παραστάσεις που επιλέγει και τον επιλέγουν λένε μια ολοκληρωμένη ιστορία για αυτόν.
Mε άποψη για τη ζωή και την τέχνη του, o Θοδωρής Σκυφτούλης αυτοσυστήνεται…
Το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου είναι ένα έργο εποχής για τον «έρωτα μόνο-μόνο». Δηλαδή;
Δουλέψαμε πάνω σε δύο άξονες. Ένα κομμάτι σύγχρονο και ένα κομμάτι ας πούμε παραδοσιακό. Το σύγχρονο κομμάτι είναι ένας θίασος ο οποίος προσπαθεί να παρουσιάσει κάτι που δεν παρουσιάζεται ποτέ, δυσκολεύεται. Είναι αυτή η εσωτερική απελπισία που υπάρχει στον καθένα μας πια και μια απόγνωση. Όλο αυτό ενώνεται με ένα παραδοσιακό πράγμα, με έναν «Τσέχοφ», γραμμένο από τη Λένα, αλλά με μια θεματική για την απελπισία του έρωτα. Αυτοί είναι οι δύο άξονες. Η απελπισία του ηθοποιού πάνω στη σκηνή αλλά και μια υπαρξιακή απελπισία που υπάρχει, ότι πια δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Είμαστε σε μια κατάσταση νομίζω που εδώ και πάρα πολύ καιρό σαπίζει κάτι. Και το έχουμε παραδεχτεί ότι σαπίζει, οπότε υπάρχει μια ανάγκη να το φωνάξουμε.
Αγγίζει έμφυλα ζητήματα;
Ναι, η Λένα τα αγγίζει όλα. Είναι ένα παραλήρημα ούτως ή άλλως. Και προσπαθεί να μιλήσει με τη δική της γλώσσα για όλα τα θέματα και το κάνει πάντα πολύ εύστοχα, με έναν τρόπο που εμένα με καθηλώνει και μου αρέσει να συμμετέχω σε αυτό, να είμαι συνένοχος.
Είναι αλλιώς να σκηνοθετείσαι από γυναίκα;
Η διαφορά είναι στον άνθρωπο και όχι στο φύλο τόσο. Η Λένα είναι ένας άνθρωπος πολύ συναισθηματικός, πολύ δοτικός, πολύ ανοιχτός, αλλά και παράλληλα πολύ συγκροτημένος σε αυτό που θέλει να παρουσιάσει. Δημιουργεί και μια τεράστια ελευθερία πάνω στη σκηνή. Αυτό είναι ένα μείγμα πολύ συγκινητικό να το έχεις στο θέατρο. Έχει να κάνει κυρίως με τις γενιές. Είχε κουράσει όλο αυτό με την εξουσία και τον ρόλο του σκηνοθέτη. Και νομίζω ότι έχει αρχίσει και τον ξεβράζει και η κοινωνία των ηθοποιών και των εργαζόμενων στο θέατρο. Αυτές τις συμπεριφορές που βγήκαν με το MeToo και είχαμε την ευκαιρία οι ηθοποιοί να αντιδράσουμε πρώτοι, και δυστυχώς κανένας άλλος δεν ακολούθησε τελικά, αυτές τις συμπεριφορές τις ξεβράζει ο κόσμος.
Εσύ απέφυγες αυτές τις συμπεριφορές; Και αν ναι, πώς;
Επειδή δυσκολεύομαι να είμαι σε κάτι τέτοιο, τις απέφευγα σίγουρα. Δεν τις απέφευγα με την έννοια του φόβου αλλά με την έννοια της επιλογής. Και γι’ αυτό ίσως ο δρόμος που ακολούθησα, όλα αυτά τα χρόνια να είναι πιο δύσκολος και πιο δύσβατος. Δεν το λέω με την έννοια της κακομοιριάς. Ήταν ξεκάθαρη επιλογή και έχει να κάνει με το τι είμαι και τι φέρω. Είχα βρεθεί σε κάνα δυο τέτοιες περιπτώσεις και αποχώρησα.
Είχες αυτή την πολυτέλεια ή αποχώρησες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται;
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι τόσο μεγάλο αυτό που μου συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, που τα ξεπερνάει όλα. Δεν σκέφτομαι κάτι. Σκέφτομαι το δίκιο και το άδικο. Μπαίνω μόνο σε αυτό το δίπολο. Από μικρός το είχα αυτό. Ήταν στη φύση μου. Οπότε μου φαίνεται φυσιολογικό να φύγω. Θα μου φαινόταν αφύσικο να μην φύγει κάποιος. Να το βλέπει και να μην φεύγει.
Δεν σε επισκέφτηκε ο φόβος μήπως κλείσουν πόρτες;
Όχι, ήταν φυσικό, αυτόματο και από μέσα μου. Δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό. Όλο αυτό μου φαίνεται ένας άλλος κόσμος. Να σκεφτώ, να φοβηθώ μην κάνω αυτό γιατί μπορεί να γίνει το άλλο. Δεν μπορώ να σκεφτώ έτσι. Είναι μια άλλη προοπτική ζωής. Όσο μεγαλώνω ωριμάζει κάτι άλλο μέσα μου, το οποίο έχει να κάνει και με το τι θέλω και εγώ να κάνω και στη ζωή μου και στη δουλειά. Με απασχολεί ο χρόνος. Πέρυσι που δούλευα ακατάπαυστα κατάλαβα πως στο τέλος το οικονομικό κομμάτι δεν άλλαξε φοβερά. Οπότε αποφάσισα να έχω χρόνο. Είπα, θα κάθομαι κιόλας. Όχι με την έννοια της τεμπελιάς, αλλά με την έννοια της επανανοηματοδότησης του χρόνου. Η επόμενη εξέγερση θα είναι για την επανακατάκτηση του προσωπικού μας χρόνου. Διαβάζεις ας πούμε μποτιλιάρισμα δύο ώρες στον Κηφισό ή στην Αττική Οδό και με συγκλονίζει που κανένας δεν αντιδρά. Ο μικροαστός που πάει κάθε μέρα σε μια πολυεθνική και δουλεύει και προτιμάει να κάθεται δύο ώρες στην κίνηση με το κινητό του, να πίνει καφέ μέσα στο αυτοκίνητο και να γυρνάει τη νύχτα και να μην συμβαίνει τίποτα στη ζωή του. Μου φαίνεται αδιανόητο.
-: Αυγή
