«Eίδα τα παιδιά μoυ να χάνoνται – To αυτoκίνητo χτύπησε το καρότσι και εκτoξεύτηκαν 5 μέτρα μακριά»
Κινδύνευσε να χάσει τα παιδιά της, όταν ένα αυτοκίνητο χτύπησε το καροτσάκι και τα εκτόξευσε 5 μέτρα μακριά. Η ιστορία αυτής της μαμάς, αποδεικνύει ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα κατάκαρδα.
«Ήταν ένα ψυχρό, φθινοπωρινό πρωινό, όταν αποφάσισα να πάω μία βόλτα με τα δύο μου αγοράκια, 3 και 18 μηνών στο καρότσι. Μας αρέσουν πολύ οι βόλτες και προσπαθώ να το κάνω, όσο περισσότερο μπορώ, προτού μπει ο χειμώνας. Επίσης, ήλπιζα ότι ο καθαρός αέρας για τον μικρότερο γιο μου θα ήταν ωφέλιμος, καθώς πέρασε λίγες ημέρες στα επείγοντα, λόγω λαρυγγίτιδας.
Ήταν μία όμορφη ημέρα. Είχε ήλιο και περάσαμε ωραία. Κάποια στιγμή πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Αν και ήμασταν στη γειτονιά, είχαμε λίγο ακόμη δρόμο για να φτάσουμε στο σπίτι. Ήμουν έτοιμη να περάσω γρήγορα απέναντι, αφού δεν έρχονταν αυτοκίνητα, μέχρι που είδα μία διάβαση πεζών και σκέφτηκα, πως θα ήταν ασφαλέστερο να πάω από εκεί. Πήγα προς τη διάβαση, κοίταξα από τις δύο κατευθύνσεις, περίμενα ένα αυτοκίνητο να περάσει, πάτησα το κουμπί του φαναριού, περίμενα λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να ανοίξει το φανάρι, έλεγξα ξανά για διερχόμενο αυτοκίνητο και κατέβηκα στο δρόμο, σπρώχνοντας το καρότσι.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο του αυτοκινήτου να χτυπά το καρότσι
Εκείνη τη στιγμή συνέβη αυτό που άλλαξε για πάντα τις ζωές μας. Είχαμε διανύσει τη μισή απόσταση, όταν είδα το αυτοκίνητο. Κατά κάποιο τρόπο, χαίρομαι που έπεσαν τα σκίαστρα του καροτσιού κι έτσι τα παιδιά δεν είδαν το αυτοκίνητο να έρχεται καταπάνω τους και να φοβηθούν. Έκανα σήμα με το ένα μου χέρι στο αυτοκίνητο να σταματήσει, προσπαθώντας με το άλλο να ελέγξω το καρότσι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο του αυτοκινήτου να χτυπά το καρότσι. Αυτός ο ήχος, με εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν, έχουν στοιχειώσει από τότε τα όνειρά μου.
«Ο σύζυγος μου έδιωξε το παιδί μας από το σπίτι επειδή είναι γκέι – έπρεπε να δώσω σ΄ αυτό το κ@θίκι ένα μάθημα»
Τα παιδιά μου εκτοξεύτηκαν. Τα είδα να χάνονται
Τις πρώτες εβδομάδες μετά το ατύχημα, κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα τη σκηνή σε replay ξανά και ξανά. Βλέπω σε αργή κίνηση το καρότσι να φεύγει από τα χέρια μου και να πετά στον αέρα. Το βλέπω να φεύγει και να σταματά κοντά στο πεζοδρόμιο. Τα παιδιά μου εκτοξεύτηκαν. Τα είδα να χάνονται.
Η καρδιά μου πήγε να σπάσει και σκέφτηκα όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν χάσει παιδί. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Έβγαλα τον μικρούλη μου από το καρότσι, τον κράτησα λίγο μπροστά μου και άρχισα να ουρλιάζω. Ένας περαστικός κάλεσε το ασθενοφόρο και με ρώτησε αν χρειάζομαι κάτι. Η ερώτηση αυτή με έφερε ξανά στην πραγματικότητα και το μόνο που ήθελα ήταν να σώσω το αγοράκι μου.
Έχω κάνει εκπαίδευση πρώτων βοηθειών και αποδείχθηκε σωτήριο
Επειδή έχω κάνει εκπαίδευση πρώτων βοηθειών αποδείχθηκε σωτήριο. Χωρίς αυτό μπορεί να μην είχε ζήσει το παιδί μου μέχρι να έρθουν οι διασώστες. Μπορώ να διαχειριστώ κάθε επείγουσα κατάσταση, όμως είναι διαφορετικά, όταν αφορά τα παιδιά σου.
Άρχισα από τα βασικά: αεραγωγοί, αναπνοή. Τον έβαλα προσεκτικά στην άκρη του δρόμου, του παρείχα τις πρώτες βοήθειες και είδα σιγά σιγά το χρώμα του να επανέρχεται και τα χειλάκια του από μπλε να γίνονται ξανά ροζ. Ένας περαστικός με ρώτησε κι εκείνος πώς μπορούσε να βοηθήσει και τού έδειξα πώς να κρατήσει το κεφαλάκι του παιδιού για να σταθεροποιηθεί η αναπνοή του.
Μένω στο ίδιο σπίτι με τον πρώην άντρα μου και την κόρη μου – Τώρα ήρθε να μείνει μαζί μας η νέα του σύζυγος
Υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Σήκωσα το μανίκι του και έψαξα τον σφυγμό του. Μετά βίας μπορούσα να τον νιώσω, αλλά είχε. Ευτυχώς οι πυροσβέστες ήρθαν γρήγορα και φρόντισαν τα παιδιά μου. Η μία από τους πυροσβέστες πήρε το ένα μου παιδί, ενώ εγώ προσπαθούσα να φροντίσω το μικρότερο. Θα της είμαι για πάντα ευγνώμων που κράτησε στην αγκαλιά της το ένα μου παιδί, ενόσω εγώ δεν μπορούσα.
Είχε έρθει η ώρα να μεταφερθούν στο νοσοκομείο. Έπρεπε να επιλέξω να μείνω με το μεγαλύτερο παιδί μου που ήταν ημιλιπόθυμο. Μεταφερθήκαμε στο νοσοκομείο. Διαπιστώθηκε ότι ο μεγαλύτερος γιος μου είχε σπάσει το οστό της κλείδας, είχε κοπεί ένα κομμάτι από αυτί, κακώσεις και εγκεφαλική αιμορραγία. Του πήρε αρκετές μέρες μέχρι να συνέλθει και να σηκωθεί από το κρεβάτι.
Στο νοσοκομείο ο μικρότερος γιος μου δεν παρουσίασε σημάδια βελτίωσης
Ωστόσο, άρχισε να αναρρώνει πολύ πιο γρήγορα από ό,τι περιμέναμε. Ένιωσα ανακουφισμένη που τον έβλεπα να βελτιώνεται, όμως από την άλλη, όσο τον έβλεπα να καλυτερεύει, τόσο περισσότερο ανησυχούσα για τον μικρότερο αδελφό του που δεν παρουσίαζε σημάδια βελτίωσης.
Ο τραυματισμός στο κεφάλι ήταν πιο σοβαρός από ό,τι είχε εκτιμηθεί
Έπειτα από μία εβδομάδα που η κατάστασή του δεν βελτιωνόταν, οι γιατροί αποφάσισαν να κάνουν μαγνητική στον 18 μηνών γιο μου. Διαπιστώσαμε ότι ο τραυματισμός στο κεφάλι ήταν πιο σοβαρός από ό,τι είχε εκτιμηθεί αρχικά. Επίσης, είχε ρήξη ήπατος, ένα σπασμένο βραχίονα και κατάγματα στη λεκάνη. Ένιωσα τον κόσμο μου να καταρρέει ξανά.
«Kάθε φoρά πoυ η μαμά γύριζε σπίτι με κέικ σoκoλάτας, ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά»
Κάθε μέρα προσευχόμουν να ξαναδώ το χαμόγελό του. Δεν ήθελα τίποτα άλλο, παρά μόνο η οικογένειά μου να είναι ξανά ενωμένη. Προσπαθούσα να μείνω αισιόδοξη, αλλά δεν μου είχε μείνει άλλη δύναμη. Μία νύχτα που καθόμουν δίπλα του, ακούγοντας τον ήχο του παλμογράφου, άρχισα να απογοητεύομαι. Θα έβλεπα ξανά τα μπλε ματάκια του; Θα άκουγα ξανά τη φωνούλα του; Ήθελα απλά μία μικρή αχτίδα ελπίδας. Του τραγουδούσα το τραγούδι που τους έλεγα κάθε βράδυ, όταν κατάλαβα ότι μου χαμογέλασε. Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά.
Λίγες ημέρες μετά ξύπνησε. Είχε παραλύσει η αριστερή πλευρά του και έπρεπε τοποθετηθεί σωλήνας σίτισης, καθώς δεν μπορούσε να μασήσει. Μου ήταν δύσκολο να τον βλέπω έτσι, αλλά ήμουν ευτυχισμένη που ήταν ζωντανός.
Πρώτος βγήκε από το νοσοκομείο ο μεγαλύτερος γιος μου. Για άλλη μία φορά ένιωσα ότι έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στα δύο μου παιδιά. Έμεινα στο νοσοκομείο τον περισσότερο καιρό με τον μικρότερο. Όμως, όταν η οικογένειά μου ενωθεί ξανά θα περάσω περισσότερες ώρες με τον μεγαλύτερό μου.
Λίγες εβδομάδες αργότερα πήγαμε σπίτι όλοι μαζί
Ευτυχώς, λίγες εβδομάδες αργότερα, πήγαμε σπίτι όλοι μαζί. Ακολούθησαν δύσκολοι μήνες από τότε. Επισκέψεις σε γιατρούς κάθε βδομάδα, φυσιοθεραπείες και άλλα. Ήταν μία από τις πιο δύσκολες εμπειρίες της ζωής μου. Πολλοί άνθρωποι στάθηκαν κοντά μας, με μηνύματα συμπαράστασης και αγάπης. Και από πολλούς αγνώστους.
Όλα τελικά πήγαν καλά και η ανάρρωση και των δύο παιδιών μου ήταν ένα πραγματικό θαύμα».
-