Καλός πατέρας είναι εκείνος που αγαπάει τη μητέρα του παιδιού του
Ο οποιοσδήποτε μπορεί να έχει ένα παιδί. Αυτό όμως δεν σε κάνει αυτομάτως πατέρα. Η πατρότητα (αλλά και η μητρότητα) αποκτούν νόημα όταν διαθέτεις το κουράγιο, τη διάθεση και την ψυχική δύναμη να γίνεις ο πυλώνας της οικογένειάς σου.
Με λίγα λόγια, πατέρας γίνεσαι τη στιγμή που αποφασίζεις να φιλτράρεις τις προτεραιότητές σου, να μειώσεις τον εγωισμό σου, να ανταποκριθείς στις ανάγκες του παιδιού σου και να στηρίξεις με όλες σου τις δυνάμεις τον άνθρωπό σου. Γιατί μπορεί η μητέρα να αναλαμβάνει από τη φύση της το δύσκολο έργο της βασικής ανατροφής του παιδιού, αλλά ο πατέρας είναι εκείνος που την κρατάει όρθια και δυνατή για να το φέρει εις πέρας με επιτυχία.
Ή, όπως πολύ σωστά λέει και το παρακάτω κείμενο, καλός πατέρας είναι εκείνος που αγαπάει τη μητέρα του παιδιού του.
«Οικογένεια. Ένα από τα μεγαλύτερα ιδανικά που όσο εύκολα μπορεί να πάρεις την απόφαση να τη χτίσεις, τόσο εύκολα μπορεί σε μια στιγμή να διαλυθεί ολοσχερώς.
Οικογένεια δεν είναι μόνο τα κυριακάτικα τραπέζια και οι εκδρομές στο Ναύπλιο, είναι οι δεσμοί αίματος και αγάπης.
Μπορεί η γυναίκα στη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής οικογένειας να είναι η κεφαλή του σπιτιού, αλλά χωρίς τον άντρα τα πράγματα δυσχεραίνουν.
Πατέρας, μπαμπάς, μάνα, μανούλα, οι πρώτες και πιο όμορφες λέξεις ενός παιδιού.
Ο πατέρας μπορεί να μην περνάει τη δοκιμασία του τοκετού, αλλά είναι «συνένοχος» για πλάσμα που έρχεται στη ζωή. Πώς να είναι άραγε ο ιδανικός πατέρας; Υπάρχει; Υπάρχουν καλούπια για να τον πλάσεις και να τον αποκτήσεις όπως εσύ θες;
Συνειδητά όχι.
Καλός πατέρας είναι αυτός που αγαπάει τη μητέρα του παιδιού. Ένα ευτυχισμένο παιδί είναι αποτέλεσμα δυο αγαπημένων γονιών.
Ακόμα και όταν οι γονείς ζουν χωριστά, ο σωστός πατέρας οφείλει να σέβεται και να αγαπάει τον άνθρωπο που ο ίδιος επέλεξε να φέρει στον κόσμο τους απογόνους του.
Ο δεσμός πατέρα και παιδιού είναι ισόβιος.
Ένας καλός πατέρας ποτέ δε θα αφήσει την ανατροφή των παιδιών του κατ’ αποκλειστικότητα στη μάνα. Είναι εκεί, παρών, συμμετέχει, παίρνει πρωτοβουλίες και δεν επαναπαύεται στη μητρική αγάπη.
Ένα υγιές παιδί θέλει να νιώθει την παρουσία του πατέρα. Πατέρας που θα πει την ατάκα «εσύ τους έκανες έτσι» για μένα έχει αποτύχει.
Με ποιο δικαίωμα αποποιείται ένα γονιός την ευθύνη της ανατροφής του παιδιού του; Και αν όντως η μητέρα έκανε λάθη, εσύ ως πατέρας πού ήσουν να της υποδείξεις το λάθος της;
Ο ιδανικός πατέρας πρέπει να αποπνέει σεβασμό και όχι να τον απαιτεί επειδή έχει τον τίτλο του γονιού.
Το πρότυπο του πατέρα ως πρότυπο δύναμης και υποταγής είναι πλέον de mode.
Αυτό που πρέπει να εισπράξει το παιδί από τον πατέρα είναι η αφοσίωση και η αλληλοβοήθεια μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον.
Να τον θαυμάζει και όχι να τον φοβάται. Να θέλει να του μοιάσει και όχι να τον μιμηθεί.
Ιδανικός πατέρας είναι αυτός που θα μπορεί να ασχοληθεί και μόνος του με το παιδί του χωρίς τη σύμπραξη της μητέρας. Δε θα χρειάζεται την εικοστετράωρη βοήθεια της, γιατί θα ξέρει πια και μόνος του να τα βγάζει πέρα.
Δε θα έχει τον τίτλο του πατέρα επειδή απλά βοήθησε στη σύλληψη, αλλά επειδή μέσα του γεννήθηκε η ανάγκη να εξελιχθεί και να εξελίξει.
Ο ιδανικός πατέρας δεν επαναπαύεται στο γεγονός ότι παρέχει οικονομική στήριξη στο από κοινού ταμείο. Στηρίζει τη μάνα και την καθησυχάζει, όπου υπερβάλλει.
Μεγαλώνουν τα παιδιά, μεγαλώνουν και τα προβλήματα.
Είναι εκεί που ο πατέρας θα φοβηθεί να αναμειχθεί με τα εφηβικά προβλήματα. Θα ρωτάει τη μητέρα γιατί κλαίει η κόρη του και γιατί ο γιος έχει τόσα νεύρα.
Ο ιδανικός πατέρας θα αγκαλιάσει τα παιδιά του και δε θα φοβηθεί μήπως τσαλακωθεί η εικόνα του άτρωτου, που έγινε τρυφερός. Δε θα κάνει κηρύγματα στα μεσημεριανά τραπέζια, δε θα φωνάζει και δε θα χτυπάει το χέρι στο τραπέζι για να επιβληθεί. Θα συμβουλεύει με κατανόηση.
Θα είναι ο πατέρας που θα φοβάται μήπως πληγώσουν την κόρη του και θα είναι εκεί να της κρατήσει το χέρι, όταν το κοριτσάκι του γίνεται γυναίκα.
Θα είναι εκεί να μάθει στο γιο του να σέβεται τις γυναίκες και να τις αγαπάει. Δε θα είναι θεατής της οικογενειακής ζωής, αλλά μέτοχος.
Θέλω ο πατέρας των παιδιών μου να είναι από επιλογή μου και όχι από τύχη.
Θέλω να αγαπάει εμένα για να μπορέσω να αγαπήσω και εγώ με τη σειρά μου αυτό που θα μας κρατάει δεμένους για μια ζωή, τα παιδιά μας. Θέλω το εμείς να γιγαντώνεται απέναντι στο εγώ μας και αυτό να εισπράττουν και τα παιδιά μας.
Θέλω να είμαστε συνυπεύθυνοι των επιλογών μας και όχι τα παιδιά μας να γίνονται έρμαιο των λαθών μας.
Δε θέλω να φοβάμαι ότι αν πάθω κάτι, πώς τα παιδιά μου θα τα βγάλουν πέρα. Θέλω να μπορώ να στηρίζομαι πάνω στον άνθρωπο που εγώ έκανα πατέρα.
Θέλω να κατακτήσει επάξια τον τίτλο του πατέρα, όχι απλά να το αποκτήσει απλά λόγω ενός τοκετού.
Θέλω, θέλω, θέλω. Τα όμορφα πρότυπα, όμορφα καίγονται.
Ποτέ δε θα υπάρξει ιδανικό, γιατί ποτέ κανένας δεν γεννήθηκε με τα προσωπικά μας πρότυπα.
Ένα τελευταίο και πιο βασικό θέλω θα πω.
Θέλω έναν άντρα που να τον θαυμάζω με την ουσιαστική έννοια του όρου και να καμαρώνω που εγώ τον επέλεξα για πατέρα των παιδιών μου. Τίποτα άλλο δε θέλω.»
Κείμενο: Άσπα Βασιλοπούλου, -: pillowfights.gr