H υψηλής έντασης διαλειμματική προπόνηση (HIIT) σε συνδυασμό με κωπηλατική άσκηση και ποδηλασία μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς με παχυσαρκία και διαβήτη τύπου 2 να βελτιώσουν την ευαισθησία τους στην ινσουλίνη, τη σύσταση του σώματος και την καρδιοαναπνευστική τους ικανότητα, ισχυρίζεται πρόσφατη μελέτη που παρουσιάζεται στο φετινό Ετήσιο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Έρευνας για τον Διαβήτη (EASD).
Η έρευνα με επικεφαλής τη Δρ Maria Petersen, πραγματοποιήθηκε από το Κέντρο για τον Διαβήτη Steno του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Όντενσε στη Δανία.
Η σωματική άσκηση θεωρείται εκ των ων ου άνευ στη θεραπεία και πρόληψη του διαβήτη τύπου 2. Ωστόσο, οι τυπικές αερόβιες ασκήσεις αντοχής όπως το τζόκινγκ αποδεδειγμένα παρέχουν μέτρια αποτελέσματα (10-20%) στη βελτίωση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη. Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι η υψηλής έντασης διαλειμματική προπόνηση που εναλλάσσεται με σύντομες δυναμικές αναερόβιες ασκήσεις και μικρά διαλείμματα στο ενδιάμεσο μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικότερη, με τη συμμετοχή περισσότερων μυϊκών ομάδων να πολλαπλασιάζουν τα ευεργετικά αποτελέσματα.
Στη μελέτη συμμετείχαν 48 άνδρες, εκ των οποίων 15 με διαβήτη τύπου 2 και παχύσαρκοι (μέσος ΔΜΣ 31 κιλά / m2), καθώς και δύο ομάδες ανδρών σε αντιστοιχία ηλικίας με υγιή αντίσταση στην ινσουλίνη προς σύγκριση. Τις ομάδες των μη διαβητικών αποτελούσαν 15 παχύσαρκοι εθελοντές (μέσος ΔΜΣ 31 κιλά / m2) και 18 με φυσιολογικό βάρος (μέσος ΔΜΣ 24 κιλά / m2).
Οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν ένα πρόγραμμα προπόνησης HIIT για οκτώ εβδομάδες με τρεις προπονήσεις την εβδομάδα, συνδυαστικά με ποδηλασία και κωπηλασία. Τα αποτελέσματα της προπόνησης στα σώματα των συμμετεχόντων αξιολογήθηκαν μέσω ενός συνδυασμού σαρώσεων διπλής ενεργειακής απορρόφησης (DXA) για τον προσδιορισμό της σύστασης του σώματος, ελέγχου της μέγιστης απόδοσης οξυγόνου και των υπερινσουλιναιμικών-ευγλυκαιμικών συνθηκών σφιγκτήρα σε συνδυασμό με έμμεση θερμιδομετρία για την εκτίμηση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη και του μεταβολισμού της αντίστοιχα. Οι προπονήσεις HIIT αποτελούνταν από πέντε σετ του ενός λεπτού αερόβιων ασκήσεων με ενδιάμεση ανάπαυση ενός λεπτού, εναλλασσόμενες μεταξύ ποδηλασίας και κωπηλατικής.
Στην αρχή της μελέτης, οι διαβητικοί ασθενείς είχαν 35-37% χαμηλότερη ευαισθησία στην ινσουλίνη και περίπου 13% χαμηλότερη καταστολή της οξείδωσης των λιπιδίων (η χαμηλότερη καταστολή αποτελεί επιπλέον δείκτη μικρής ευαισθησίας στην ινσουλίνη) σε σύγκριση με τους μη διαβητικούς συμμετέχοντες. Μετά τις οκτώ εβδομάδες, όλες οι ομάδες παρουσίασαν σημαντική βελτίωση στην ευαισθησία στην ινσουλίνη. Η μέση αύξηση 32-37% σημειώθηκε στους κανονικούς και παχύσαρκους άνδρες, ενώ η αύξηση στους διαβητικούς συμμετέχοντες ήταν κατά μέσο όρο 44%.
Για την ομάδα των διαβητικών, βελτίωση παρατηρήθηκε και στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, τόσο στη μείωση της γλυκόζης-πλάσματος νηστείας όσο και της γλυκοποιημένης αιμοσφαιρίνης (ένα μέτρο ελέγχου του σακχάρου στο αίμα).
Η μάζα σωματικού λίπους μειώθηκε κατά 1,6-2,3 κιλά και στις τρεις ομάδες, ενώ η μυϊκή (άλιπη) μάζα αυξήθηκε κατά 0,9-1,5 κιλά στους παχύσαρκους άνδρες, με ή χωρίς διαβήτης τύπου 2. Επιπλέον, παρατηρήθηκε ότι η μέγιστη απόδοση οξυγόνου αυξήθηκε κατά 10% στους κανονικούς και παχύσαρκους άνδρες και κατά 15% στην ομάδα των διαβητικών.
Τέλος, σημείωσαν οι ερευνητές, σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, η συγκεκριμένη προπόνηση βελτίωσε τον έλεγχο του γλυκαιμικού δείκτη.
Διαβάστε επίσης:
Ποδήλατο ή περπάτημα; Τι παραπάνω κερδίζουν όσοι επιλέγουν το πρώτο
Ο τύπος άσκησης που προστατεύει από την άνοια και το εγκεφαλικό επεισόδιο
HIIT: Η τάση στο fitness
[penci_related_posts title=”ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:” number=”8″ style=”grid” align=”none” displayby=”cat” orderby=”random”]