Θέατρο: Σεργιάνι πιο κοντά στην ανάγκη για σύνδεση και το αδιέξοδο των σχέσεων

Με μια πρόταση υψηλών προδιαγραφών από τον κινηματογράφο απευθείας στο… θέατρο έρχομαι σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, εδώ στο Σεργιάνι του -. Ο λόγος για το Closer» του Πάτρικ Μάρμπερ, με το οποίο και επιλέγει να καταπιαστεί ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης – Μπογδάνος με ωριμότητα και μια ενδιαφέρουσα σύνθεση ερμηνευτών στο πλευρό του.

Η Άννα, ο Λάρι, ο Νταν και η Άλις δείχνουν ανοιχτοί να έρθουν κοντά, πλησιάζοντας ο ένας τον άλλον ασφυκτικά, αχόρταγα, χωρίς καμία αναστολή. Μοιραία, μέσω του πλησιάσματος της σάρκας, θα εκφραστεί και το αιώνιο παράδοξο του έρωτα: όσο πιο κοντά θα πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, τόσο πιο έντονα θα βιώνουν τις παγίδες, τα ρίσκα, τα συναισθηματικά κενά, τα αδιέξοδα, τις ματαιώσεις και το βαθύ ανικανοποίητο του μαζί.

Πώς γίνεται η ανίκητη επιθυμία για δέσμευση να αποκαλύπτει πως οι άνθρωποι, ακόμη και μόνοι, παραμένουν δεσμευμένοι με τις ματαιώσεις και τα εσωτερικά τους κενά; Γιατί οι εραστές, ανά τις δεκαετίες, ενώ θέλουν να βουτήξουν βαθιά ο ένας στον άλλον, δεν μπορούν παρά να πλησιαστούν επιφανειακά, μόλις με την άκρη των δαχτύλων τους;

Αξίζει πρωτίστως να σημειωθεί πως το εν λόγω έργο του Μάρμπερ, το οποίο βραβεύτηκε με Τόνυ και Ολίβιε, μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο από τον Μάικ Νίκολς ενώ στην Ελλάδα ήρθε το 2008 ως «Πιο κοντά» δια χειρός Γιώργου Κιμούλη.

Σήμερα ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αγιοπετρίτης – Μπογδάνος επιλέγει να στήσει πολύ καθαρά την ιστορία του, ακολουθώντας πλήρως και την κινηματογραφική ροή, σε ένα έργο που παραμένει διαχρονικά επίκαιρο σε σχέση με την ανθρώπινη αγωνία για σύνδεση. Έχοντας παρακολουθήσει μέρος προηγούμενων σκηνοθεσιών του, διακρίνω ωριμότητα και γοητευτική συνέπεια στην ανάδειξη όλων των θεμάτων που ο ίδιος θέλει να θίξει εδώ διατηρόντας ορθά κατ’ εμέ, αν και σε αξιοσημείωτη διεύρυνση, τον ωμό λόγο του έργου.

Στη σκηνή συναντάμε ηθοποιούς καλοκουρδισμένους, με εμφανή χημεία, εναρμονισμένους πλήρως στο πνεύμα και τις απαιτήσεις του έργου. Ο λόγος από την μια για την εξαίσιας έκφρασης και δυναμικότητας Βίκυ Παπαδοπούλου, που αγαπά εμφανώς τις ρωγμές της Άννας της με παρτενέρ τον Μιχάλη Λεβεντογιάννη που με στιβαρότητα και δουλεμένες κορυφώσεις «ντύνεται»  τον Λάρυ του. Στον αντίποδα έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση του Νταν από τον Σπύρο Σταμούλη, δίχως επιρροή από την αντίστοιχη κινηματογραφική και την Ναταλία Σουίφτ να προσδίδει μια πληγωμένη αθωότητα στην Άλις.

Ειδική μνεία θα κάμω με χαρά στον λειτουργικό και καλαίσθητα αφαιρετικό σκηνικό χώρο που δημιούργησε  η Λίνα Πηγαδιώτη, τον οποίο συνόδευσαν οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη καθώς και τα κοστούμια που επιμελήθηκε η Βασιλική Σύρμα.

Σαφέστατα λοιπόν και οφείλει το «Closer» να κρατήσει μια θέση στα – άμεσα – προσεχώς της ατζέντας θέασης σας τόσο για το ίδιο το έργο, που αφορά όλους μας, όσο και για το συγκεκριμένο καθ’ όλα προσεγμένο ανέβασμα στη σκηνή του φιλόξενου θεάτρου Χώρα.

Tags