Όταν τα παιδιά μας είναι στεναχωρημένα, η απόρριψη των δυσάρεστων συναισθημάτων τους, αποτελεί μερικές φορές την στάνταρ αντίδρασή μας. Μπορεί να νιώθουμε ότι κάνουμε το σωστό. Μπορεί να μας φαίνεται πιο καλό να υποτιμήσουμε αυτό που νιώθει, να του αποσπάσουμε την προσοχή ή ακόμη και να το μαλώσουμε με σκοπό να διώξουμε αυτά τα συναισθήματα από μέσα του. Δεν θέλουμε το πρόσωπο που αγαπάμε, πόσο μάλλον το παιδί μας, να στεναχωριέται και αν είμαστε πλήρως δεκτικοί στη δυσφορία ή την οργή του, ενδεχομένως να νιώσουμε φόβο ή ταραχή. Μπορεί ακόμα να νιώσουμε πως ενθαρρύνουμε αυτά τα συναισθήματα με κάποιον τρόπο. Αλλά όταν τα συναισθήματα δεν επιτρέπεται να εκφραστούν, δεν εξαφανίζονται. Κρύβονται, και με τον χρόνο φουντώνουν και προκαλούν προβλήματα. Σκεφτείτε το εξής: Πότε πρέπει να φωνάξετε πιο δυνατά; Όταν δεν σας ακούνε, έτσι δεν είναι; Τα συναισθήματα λοιπόν πρέπει να ακουστούν!
Δεν πρέπει να νιώθουμε ενοχές για το πώς θα μπορούσαμε να είχαμε αντιδράσει στο παρελθόν, αλλά είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίζουμε, να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη και να επικυρώνουμε τα συναισθήματα του παιδιού μας. Η πιο συνηθισμένη αιτία κατάθλιψης στους ενήλικες δεν πηγάζει από το παρόν, αλλά οφείλεται στο ότι ο ασθενής, ως παιδί, δεν έμαθε στις σχέσεις του με τους γονείς του πώς να καταπραΰνει τον πόνο του. Εάν, όταν το άτομο ήταν παιδί, αντί να εισπράξει κατανόηση και παρηγοριά, ένιωσε ένοχο για τα συναισθήματά του, αν αναγκάστηκε να κλάψει ώσπου να κοιμηθεί ή αφέθηκε μόνο του να αντιμετωπίσει και να χειριστεί την οργή του, η ικανότητά του να ανεχτεί δυσάρεστα ή επώδυνα συναισθήματα θα μειώνεται όλο και περισσότερο, καθώς ο αριθμός των συναισθηματικών μαχών που θα δίνει μεγαλώνοντας θα αυξάνει. Η ικανότητά του να ανέχεται και να ξεπερνά τη δυσφορία και τον θυμό θα μειώνεται. Είναι σαν να υπάρχει ένας μικρός χώρος όπου το άτομο πιέζει και χώνει όλα τα δύσκολα συναισθήματα για να τα αποφύγει, αλλά πολύ σύντομα ο χώρος αυτός εξαντλείται και δεν έχει πού να τα βάλει. Όταν οι γονείς μας μάς παρηγορούν, μας περιβάλλουν με ζεστασιά και ασφάλεια, ανεξάρτητα από το πώς νιώθουμε, είναι πιο πιθανό να είμαστε πιο θετικοί σε αυτά τα συναισθήματα, κάτι που μας καθιστά λιγότερο ευάλωτους στην κατάθλιψη ή το άγχος αργότερα στη ζωή. Είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο να αισθάνεται πως είναι αποδεκτός όσο άσχημο κι αν είναι αυτό που βιώνει.
Θυμηθείτε: Όλοι οι γονείς κάνουν λάθη, αλλά η διόρθωση αυτών των λαθών είναι πιο σημαντική από τα ίδια τα λάθη. Έτσι, εάν έχετε σκεφτεί ότι η προτιμότερη τακτική για να κάνετε το παιδί σας να νιώσει καλύτερα είναι να προσποιείστε ότι δεν παρατηρείτε πότε είναι θυμωμένο ή δυσαρεστημένο, μην ανησυχείτε. Αλλάξτε τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεστε στα συναισθήματα του παιδιού σας, ώστε να νιώθει ώστε το βλέπετε και το ακούτε. Είναι πιθανό να αισθάνεστε περίεργα ή ακόμα και άβολα όταν αρχίσετε να ενεργείτε με αυτόν τον νέο τρόπο, αλλά μπορεί εύκολα να σας γίνει συνήθεια. Εάν το παιδί ξέρει ότι σε κάθε δυσκολία θα το κοιτάξετε με ενδιαφέρον και θα το παρηγορήσετε χωρίς να το κρίνετε, θα μάθει να σας λέει όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή του. Αυτό άλλωστε είναι που χρειάζεται πάνω από όλα ένα παιδί: Να είναι ο γονιός του ένα δοχείο για τα δικά του συναισθήματα…
[penci_related_posts title=”ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:” number=”8″ style=”grid” align=”none” displayby=”cat” orderby=”random”]