Επίκαιρο όσο ποτέ
Ζούμε σε μια εποχή δύσκολη. Όχι μόνο όσον αφορά τα οικονομικά, αλλά και γενικότερα ως κοινωνία.
Είμαστε σαστισμένοι, παραλυμένοι, σαν να μας ξύπνησαν από ένα όνειρο με ένα κουβά κρύο νερό. Διαπιστώνουμε ότι δεν παράγουμε τίποτα και καταναλώνουμε τα πάντα. Ζούμε σε μια γωνιά της Ευρώπης με απίστευτες δυνατότητες παραγωγή, αλλά προτιμήσαμε την παροχή υπηρεσιών και τη βολή του καναπέ. Ζήσαμε μέσα στα ψεύτικα πλούτη και αναζητήσαμε εισαγόμενες απολαύσεις, παραμελώντας, όμως, τα τοπικά αγαθά και τον μοναδικό διατροφικό και γευστικό μας πλούτο.
Κρατήσαμε μέσα μας τον κώδικα ποιότητας «απ’ το χωριό» χωρίς όμως να τον μετατρέψουμε σε εργαλείο και σκοπό δουλειάς. Μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να μην είμαστε μόνοι και για να απευθυνόμαστε σε μια τεράστια αγορά εκατοντάδων εκατομμυρίων καταναλωτών και καταλήξαμε η αγορά των εκατοντάδων εκατομμυρίων παραγωγών.
Χάσαμε την μάχη της παραγωγής, της τυποποίησης της ποιότητας, της προβολής και σώσαμε το όνομα της φέτας! Μετά καταφέραμε να κλείσουμε τα εργοστάσια μας και τη φέτα μας να διαπραγματευόμαστε να την παράγουν ξένοι θεσμικοί επενδυτές.
Διαφημίζουμε τις θάλασσες μας και τα γραφικά μας ταβερνάκια που σερβίρουν στο ηλιοβασίλεμα σαλάτα του Καίσαρα και του Σεφ. Μετατρέψαμε τη χωριάτικη σαλάτα σε gourmet πιάτο και στη παραζάλη του νεοπλουτισμού μας, ανακαλύψαμε τα «πειραγμένα» ελληνικά παραδοσιακά πιάτα.
Ταξίδι στον χρόνο
Μακάρι να μπορούσε να γυρίσει το ρολόι πίσω, να μπούμε στη αντίστροφη κίνηση, να πάμε εκεί, στο σημείο που όλα άρχισαν να χαλάνε, τη στιγμή που ο πρώτος μικροπαραγωγός παράταγε το χωράφι του (ή στη χειρότερη το πούλαγε για να αγοράσει σπίτι στην πόλη) και αναζητούσε την τύχη του ως υπάλληλος γενικών καθηκόντων.
Μακάρι να μπορούσαμε να ξυπνήσουμε και να ήμασταν χρόνια πίσω και να διαπιστώναμε ότι αυτό που ζούμε ήταν ένα όμορφο όνειρο που κατέληξε εφιάλτης. Μακάρι να μπορούσαμε να ζούσαμε εκείνη την εποχή με την εμπειρία του σήμερα. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.
Και όμως και από αυτό το σημείο μπορούμε να χαράξουμε μια ακόμα αφετηρία. Η λύση δεν βρίσκεται πουθενά αλλού. Μόνο στην αξιοποίηση των παραγωγικών μας δυνάμεων, τον ορθολογισμό και εκσυγχρονισμό της παραγωγής και μεταποίησης της πρώτης ύλης. Τοπική ανάπτυξη, τοπική παραγωγή και μεταποίηση, βιολογικός και οικολογικός παραγωγικός προσανατολισμός.
Εφαρμογή στην πράξη του κωδικού ποιότητας «απ’ το χωριό» και επιθετική προβολή. Ας πουλήσουμε ξανά το όνομα «Ελλάδα», ας ξανακτίσουμε τα δικά μας παραγωγικά δίκτυα και ας ξαναδούμε τη ελληνική τροφή όχι σαν φολκλορικό χαρακτηριστικό, αλλά σαν μοχλό κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης.
Η επιλογή είναι όλη δική μας.
Για μία νέα αφετηρία | -.