Η σχέση με τον πατέρα μας είναι και θα είναι ξεχωριστή, παρά τις όποιες συγκρούσεις και διαφωνίες. Η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Ελπίδα Παναγιωτουνάκου εξηγεί το γιατί.
Μπαμπάς, πατέρας, μπαμπάκας! Όπως και να τον φωνάξεις ξέρεις πως είναι «εκείνος» με την τεράστια ζεστή αγκαλιά και το μεγάλο χαμόγελο που θα σε προστατέψει από κάθε κακό, θα χαϊδέψει τρυφερά τα ματωμένα σου γόνατα, θα σε ανεβάσει ψηλά στους ώμους του και θα κάνει τον κόσμο όλο δικό σου! Είναι «εκείνος» που θα περάσει αμέτρητες ώρες στην αυλή για να σε μάθει ποδήλατο, που θα σου δώσει κρυφά από τη μαμά το αγαπημένο σου φαγητό, όταν εσύ θα αρνείσαι πεισματικά να φας, που θα σε ταχταρίσει ώρες πολλές ως το ξημέρωμα, γιατί ένας απαίσιος εφιάλτης σε τρόμαξε και δεν μπορείς να κοιμηθείς…
«Όσο εύκολο είναι να γίνεις πατέρας, τόσο δύσκολο είναι να είσαι πατέρας». Η πατρική φιγούρα διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο τόσο στη διδαχή εσωτερικών αξιών, όσο και στην ομαλή συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Έχει παρατηρηθεί πως στις περιπτώσεις των οικογενειών όπου ο πατέρας είναι στοργικός, υποστηρικτικός και συμμετοχικός, το παιδί αναπτύσσεται καλύτερα σε όλα τα επίπεδα (διανοητικό, λεκτικό, κοινωνικό) και διαμορφώνει μια ισχυρή προσωπικότητα, γεμάτη αυτοπεποίθηση.
Τα πρώιμα πρότυπα αλληλεπίδρασης με τον πατέρα αντανακλώνται αργότερα τόσο στις σχέσεις με τους φίλους, όσο και στις σχέσεις με το άλλο φύλο. Το κορίτσι που έχει βιώσει αληθινή και στενή σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης με τον πατέρα του, θα αναζητήσει έναν φροντιστικό και τρυφερό σύντροφο, ενώ αντίστοιχα το αγόρι που ο πατέρας του δεν ήταν παρεμβατικός, ελεγκτικός ή απορριπτικός, θα εξελιχθεί σε έναν προστατευτικό και υποστηρικτικό ενήλικα.
Ο ρόλος του πατέρα στη ζωή του παιδιού είναι διαφορετικά σημαντικός από εκείνον της μητέρας και αυτό γιατί ο πατέρας τείνει να βλέπει το παιδί του σε συσχέτιση με τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ η μητέρα τείνει να βλέπει τον υπόλοιπο κόσμο σε συσχέτιση με το παιδί της. Ο πατέρας ενθαρρύνει το παιδί να ρισκάρει και να λειτουργεί έξω από το απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον το οποίο, συνήθως, προσπαθεί να δημιουργήσει η μητέρα. Το ενθαρρύνει να αναζητήσει και να ανακαλύψει δικούς του τρόπους αντιμετώπισης προβλημάτων και όχι απαραίτητα «τον έναν και σωστό» προς τον οποίο θα το καθοδηγήσει η μητέρα, από φόβο προς το άγνωστο και το μη δοκιμασμένο. Ο πατέρας ενισχύει τον ανταγωνισμό και την ανεξαρτητοποίηση, βοηθώντας το παιδί στη θεμελίωση υγειών διαπροσωπικών σχέσεων.
Διαβάστε επίσης:
Μπαμπάς και Μαμά: Τι διαφορετικό προσφέρουν στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού
Το κορίτσι του μπαμπά: Να γιατί οι άνδρες έχουν αδυναμία στις κόρες τους
Χωρισμός: Τα λάθη που πληγώνουν το παιδί
[penci_related_posts title=”ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:” number=”8″ style=”grid” align=”none” displayby=”cat” orderby=”random”]