Σε μια σπάνια εξομολόγηση, η Αθηνά Μαξίμου μίλησε για την παιδική της ηλικία, όπως την έζησε μέσα σε ένα σπίτι χωρίς σταθερές, όπου ο ρόλος του παιδιού συγχωνευόταν με εκείνον του ενήλικα. Καλεσμένη στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά», η ηθοποιός αναφέρθηκε με καθαρότητα στην προσωπική της διαδρομή, δίχως να ωραιοποιήσει καταστάσεις.
«Ήμουν μοναχοπαίδι, με χωρισμένους γονείς – καλλιτέχνες και οι δύο. Η μητέρα μου διακοσμήτρια, ο πατέρας μου ζωγράφος. Το σπίτι ήταν… χίπικο», περι-.
Το πρόβλημα, όπως το έθεσε, δεν ήταν η δημιουργικότητα ή η διαφορετικότητα των γονιών της, αλλά η έλλειψη δομής και ορίων. Από πολύ νωρίς βρέθηκε να επωμίζεται ευθύνες που δεν αναλογούν σε παιδί.
«Έπρεπε να μεγαλώσω δυο γονείς. Δεν είχαν όρια – λειτουργούσαν σαν μικρά παιδιά. Κι εγώ, για να επιβιώσω συναισθηματικά, έπρεπε να αποκτήσω τα δικά μου.»
Η δυσκολία δεν ήταν μόνο εσωτερική. Υπήρχαν και εξωτερικές αλλαγές που δοκίμαζαν τη σταθερότητα: συχνές μετακομίσεις, νέα σπίτια, και κάθε φορά διαφορετικοί κανόνες.
«Το κάθε σπίτι είχε άλλη νοοτροπία. Άλλαζε το πλαίσιο, έπρεπε να προσαρμόζομαι συνεχώς. Δεν ένιωθα ικανοποιημένη, αλλά δεν είχα και αυταπάτες ότι αυτοί οι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι ξανά μαζί.»
Σύμφωνα με την ίδια, η ανάγκη για εσωτερική πειθαρχία προέκυψε ως αντίδραση στην απουσία γονικής καθοδήγησης. Έμαθε να είναι αυστηρή με τον εαυτό της, όχι επειδή κάποιος της το επέβαλε, αλλά επειδή έπρεπε κάποιος να κρατήσει τις ισορροπίες.
Η εξομολόγηση της Αθηνάς Μαξίμου ήρθε μέσα από τη συζήτηση που είχε στην εκπομπή της Νίκης Λυμπεράκη, φέρνοντας στο προσκήνιο μια διαφορετική —και συχνά αποσιωπημένη— πλευρά της παιδικής ηλικίας: εκείνη που χρειάζεται να “κρατάει” τους μεγάλους, όταν οι μεγάλοι δεν μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά.
[penci_related_posts title=”ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:” number=”8″ style=”grid” align=”none” displayby=”cat” orderby=”random”]
