Δικαία Μαραβέλια, η οικοδέσποινα της Σύμης
Δικαία Μαραβέλια, η οικοδέσποινα της Σύμης
Ξενοδόχος, επιχειρηματίας, συγγραφέας, σύζυγος και μητέρα τριών παιδιών, η αεικίνητη Συμιακιά - στο «Gala» για τη ζωή της σε έναν ακριτικό τόπο όπου τα νανουρίσματα του Αιγαίου της δίνουν τη δύναμη να ξορκίζει τις δυσκολίες
Κείμενο Δικαία Μαραβέλια
«Μεγαλωμένη και κανακεμένη στα γόνατα του παππού μου, του παπα-Τάσου, με ιερή στιγμή αυτή που με τάιζε γλυκό σταφύλι με τόση ευλάβεια, σαν να ήταν κοινωνία. Τον έβλεπα πάντα να - όταν δεν λειτουργούσε. Μια καρέκλα για γραφείο, με το ξεραμένο και ξεθωριασμένο μελάνι να - τη δική του ιστορία σε ένα έπιπλο που αν είχε φωνή, θα μετρούσε ώρες εξομολόγησης και λογαριασμούς μετάνοιας από ιστορίες που έπρεπε να μείνουν μεταξύ εκείνου και της πίστης του. Κοριτσάκι εγώ, θυμάμαι να κρατά τα μικρά μου δάχτυλα λες και έτσι μου μετέδιδε δύναμη να αντιμετωπίσω τον κόσμο όταν τα χέρια μου θα ήταν ελεύθερα.
Επιβλητική η παρουσία του στη ζωή μου, όμως δεν κράτησε για πολύ, άφησε φύλακα άγγελο στη θέση του την κόρη του, την Αννα, να φέρει εις πέρας το έργο και τις ευλογίες του. Οταν μεγαλώνεις με άγγελο για συντροφιά, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Βλέπεις τον κόσμο αλλιώς και έχει αξία το καθετί. Ετσι έμαθα να ζω σκεπασμένη πάντα από τα φτερά της, να σέβομαι, να αγαπώ, να εκτιμώ και να δίνω ό,τι έχω στην καρδιά μου. Μεγαλώναμε μαζί γιατί εκείνη ήταν αυτό που λέμε με μεγάλη ευκολία, αλλά όταν το βιώνεις καταλαβαίνεις τη δυσκολία του, άνθρωπος με ειδικές ανάγκες.
«Η ακριτική ζωή έχει πάρα πολλές δυσκολίες, αλλά αν τις βιώνεις από παιδί, τις δαμάζεις και τις κατακτάς»
Γυναίκα με καρδιά μικρού παιδιού… Περνούσαμε μαζί ώρες ατελείωτες. Οσο τα κεράκια στην τούρτα γενεθλίων μου αυξάνονταν, ένα ήσυχο, μελαχρινό από τον ήλιο κορίτσι, μετρούσα τα καλοκαίρια μου στο Νιμποριό με ένα τσούρμο Συμιακάκια και μη, να τραγουδάμε, να κάνουμε ατελείωτες βουτιές και βαρκάδες στον μικρό, αλλά τεράστιο στα παιδικά μας μάτια κόλπο της Γυάλας. Και αντίστοιχα τους χειμώνες μου μαθαίνοντας σε αυτά τα πλέον τόσο αγαπημένα μαθητικά θρανία τι θα έφερνε η ζωή… Και τα έφερε! Γνώρισα και παντρεύτηκα στη Σύμη τον Γιάννη και αποκτήσαμε τρία παιδιά. Τις ψαλμωδίες, τα τραγούδια, τα παιχνίδια, τα γέλια, τα μάθαινα τώρα με την Αννα συντροφιά στα παιδιά μου. Ομως οι άγγελοι δεν μένουν πολύ στη Γη. Εκπληρώνουν το καθήκον τους και επιστρέφουν εκεί όπου ανήκουν, στον παράδεισο. Τότε ακριβώς άρχισα να ασχολούμαι ενεργά με τον τουρισμό, αφού η οικογενειακή επιχείρηση επεκτάθηκε στον ξενοδοχειακό κλάδο. Ο ρόλος της μαμάς απαιτεί θυσίες, αλλά το ανήσυχο πνεύμα μου ανακάλυψε τη δημιουργική γραφή και άρχισα να γράφω. Από το πουθενά, με μια ιδέα, γίνομαι συν-συγγραφέας στο πρώτο μου βιβλίο “Ζεστό ψωμί και κόκκινη κορδέλα”. Κάπως έτσι με αποκάλεσαν συγγραφέα. “Σε κάνουν συγγραφέα τα βιώματά σου;” ρωτούσα. Δεν κατάλαβα πώς έγινε και μου φορέθηκε αυτός ο τίτλος, εγώ έγραφα από την καρδιά μου, και γράφω, και ταυτόχρονα κάνω μαθήματα φωνητικής και τραγουδώ παραδοσιακά τραγούδια, νανουρίσματα της Σύμης – και όχι μόνο!
Η ενασχόληση με την παράδοση φέρνει στην πόρτα μας τον πιο γνωστό παραδοσιακό ξυλόφουρνο του νησιού, τον ξακουστό “Φούρνο του Πανορμίτη”, και έναν μαγικό κόσμο, αυτόν της δημιουργίας αρτοπαρασκευασμάτων, να δένει το χθες με το σήμερα, γεύσεις και μυρωδιές που ικανοποιούν και τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους. Ως γνήσια νησιώτισσα, όμως, και σύζυγος και μάνα, το φαγητό το θεωρώ μια πράξη αγάπης. Κι αυτή την αγάπη την αποτύπωσα σε ένα γευστικό αλλά παραδοσιακό ημερολόγιο με συνταγές του νησιού που λατρεύω. Ετσι έρχεται το δεύτερο βιβλίο, κι αυτό με συνεργασία, το “Εκύλησε το τέτζερι και ήβρε το καππάκι”.
«Το να έχεις επιχειρήσεις δεν μετριέται σε τζίρους. Σε τέτοιες δουλειές δίνεις ψυχή και το όφελος είναι πρώτα ηθικό και μετά μετράς κέρδη»
Ακολουθεί και τρίτο, “Η Αγνή”, και μετά έρχεται το διαφορετικό βιβλίο αυτογνωσίας, ας το πω, που ο τίτλος του είναι εμπνευσμένος από την καθημερινή δίωρη άσκηση σώματος, μιας και για να έχεις τον νου σου υγιή οφείλεις να κρατάς και το σώμα σου σε κατάσταση ενδυνάμωσης. Κι έτσι, έδωσα αυτόν τον τίτλο στο τέταρτο παιδί μου, “Προπονήσεις_Λέξεων”. Εχω για έμπνευση την καταγάλανη θάλασσα, γραφείο τις χαρές, τα γέλια, τα δάκρυα… Με τα χρόνια η ενασχόληση με τον τουρισμό γίνεται λατρεία και το αγαπημένο μου πρωτοπαίδι το “Iapetos Village” αποκτά αδελφική στήριξη από το “Ialemos Group” και το “Niriides Ηotel Αpartments”, δύο καταλύματα που συμπληρώνουν αρμονικά το πρώτο. Oμως όπως εγώ, έτσι και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Αντωνιάδη έχουν ανήσυχο επιχειρηματικό πνεύμα, και αυτή τη φορά δίνουμε τη σκυτάλη στην πολυτελή διαμονή, με το “Kaminos Boutique Hotel” να κερδίζει τις καρδιές των επισκεπτών. Ολα τα παραπάνω έφτιαξαν ένα πολύχρωμο πορτρέτο μιας οικογένειας που σέβεται τον άνθρωπο που έχει απέναντί του τον συνεργάτη, τον εργαζόμενο, μα πρωτίστως τους εαυτούς και τα παιδιά της. Ετσι, προτού τα πινέλα μας στεγνώσουν, συμπληρώσαμε στον καμβά τα νεότερα μέλη του δικού μας επιχειρείν για την επόμενη γενιά. Παρατηρώντας προσεκτικά το κάδρο μας είδαμε μια έλλειψη.
Τι δίνει ζωή σε ένα νησί; Η θάλασσα! Η επέκταση ήρθε και η αντανάκλαση της καταπράσινης θάλασσας στη νέα επιχείρηση που δημιουργήσαμε, ένα beach bar-εστιατόριο στην ιδιόκτητη περιοχή μας στην Αγία Μαρίνα, ήταν ό,τι καλύτερο ονειρευόμασταν για τα παιδιά μας. Εχω την αίσθηση πως όταν αγαπάς αυτό που πρεσβεύεις, όταν η θέληση του να γίνεσαι καλύτερος σε πλημμυρίζει και σε ολοκληρώνει, η μετάδοση των γνώσεων είναι η καλύτερη ανταμοιβή. Από μικρή αγαπούσα τις πίσω θέσεις -και συνεχίζω να τις αγαπώ- γιατί από εκεί βλέπω καλύτερα όλη την εικόνα, και η διόρθωση των όποιων θεμάτων γίνεται… αθόρυβα. Κάπως έτσι, με την αθόρυβη συνειδητή λειτουργία μου στο on, συνεχίζω να έχω επιθυμίες και όχι προσδοκίες, να ελπίζω, να ζω και να απολαμβάνω στιγμές με τους αγαπημένους μου. Μέσα σε όλα αυτά η ενασχόλησή μου με τα κοινά ήταν η αφορμή για να βάλω κι εγώ ένα τόσο δα μικρό λιθαράκι στο να αναδειχθεί και να ακουστεί αυτό το μοναδικό νησί ακόμα πιο πολύ.
Το να ζω στη Σύμη μου είναι επιλογή και η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να με φανταστώ να ζω κάπου αλλού. Η ακριτική ζωή έχει πάρα πολλές δυσκολίες, ειδικά αν τα σύνορα είναι χρώματος μπλε. Αλλά αν τις βιώνεις από τα παιδικά σου χρόνια, τις δαμάζεις, τις φέρνεις στα μέτρα σου και τις κατακτάς. Αλλο τόσο δύσκολο είναι και το επιχειρείν, γιατί αν πιάσεις χαρτί και μολύβι να χαράξεις τα σχέδιά σου, το πρώτο συναίσθημα που αυθόρμητα βλέπει ο απέναντι στο πρόσωπό σου είναι η απογοήτευση. Αρα παίρνεις αγκαλιά τις ανοχές σου, δυναμώνεις τις αντοχές, φοράς ανθεκτικά παπούτσια και προχωράς με πείσμα.
Γυρνώντας λίγο το βλέμμα πίσω, χαμογελώ. Νιώθω περήφανη για τους προγόνους μας, γιατί χάρη σε αυτούς βρήκαμε εμείς εύφορο έδαφος. Περηφάνια και ευγνωμοσύνη γι’ αυτούς τους ανθρώπους που έδωσαν τον δικό τους αγώνα, για να μπορέσουμε εμείς με τη σειρά μας να συνεχίσουμε. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως το καταφέραμε. Ποιο; Το όνειρο. Σε αυτά τα 16 χρόνια με έμαθα και κάθε μέρα ανακαλύπτω κάτι νέο… Το να είσαι ιδιοκτήτης τέτοιων επιχειρήσεων δεν μετριέται σε τζίρους. Σε τέτοιες δουλειές δίνεις ψυχή και το όφελος είναι πρώτα ηθικό και μετά μετράς κέρδη. Ωστόσο το σκαρί μου είναι φτιαγμένο από εμπειρίες και μαθήματα και θα συνεχίσω να σαλπάρω γιατί απλά η θάλασσα δεν έχει τέλος!» ◆
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Best of Network
2
