Η Σαλίνα Γαβαλά δεν θέλει να μπαίνει σε κουτάκια και να προσδιορίζεται με μία μόνο ιδιότητα. Αντιθέτως, νιώθει πιο ολοκληρωμένη όταν μπορεί να εκφράζεται με όλα τα μέσα που διαθέτει: ήτοι το υποκριτικό ταλέντο της (με σπουδές στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ και στην Ακαδημία Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης), τη φωνή της (δουλεμένη με μαθήματα τραγουδιού και φωνητικής) και τη συγγραφή, τον κρυφό, κατά την ίδια, άσο στο μανίκι της.
Αν συνυπολογίσουμε τα μαθήματα χορού και τις σπουδές Θεατρολογίας στο ΕΚΠΑ, μπορούμε να πούμε υπεύθυνα ότι δεν υπάρχει σχεδόν κανένα άθλημα στον καλλιτεχνικό στίβο στο οποίο η Σαλίνα να μην μπορεί να διαπρέψει. Οχι, η σκηνοθεσία είναι ένα πεδίο που, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν την αφορά. «Κάποια πράγματα τα αφήνω σε εκείνους που ξέρουν να τα κάνουν καλύτερα», μου εξηγεί ενώ πίνουμε καφέ μία από τις ελάχιστες μέρες που δεν είχε φορτωμένο πρόγραμμα. Πρώτο θέμα συζήτησης, το καινούριο της single «Ελα».
GALA: Τι είναι το «Ελα»;
ΣΑΛΙΝΑ ΓΑΒΑΛΑ: Είναι μια ερωτική μπαλάντα σε μουσική του Παναγιώτη Μάργαρη και στίχους του Κώστα Μπαλαφούτη, που μιλάει για την ανάγκη τού να δεις κάποιον που αγαπάς – το «έλα» ως λέξη καμιά φορά είναι πιο δυνατή από το «σ’ αγαπώ». Εχει και ένα υπέροχο βιντεοκλίπ, ονειρικό και σχεδόν σουρεαλιστικό, σε σκηνοθεσία του Τόνι Κρις, ενός καινούριου σκηνοθέτη, πολύ ιδιαίτερου. Αυτό το τραγούδι σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή για μένα, το κλείσιμο ενός κύκλου και το άνοιγμα ενός νέου, και επαγγελματικά και προσωπικά.
G.: Είσαι σε καλή φάση επομένως;
Σ.Γ.: Είμαι σε μια φάση που νιώθω πολύ δυνατή, ανεξάρτητη και γενναία.
G.: Αυτό το single είναι προπομπός του νέου σου άλμπουμ;
Σ.Γ.: Θα το ήθελα. Ολο λέω να μαζέψω κάποια τραγούδια που έχω πει τα τελευταία πέντε χρόνια για να κάνω ένα άλμπουμ που να δείχνει την εξέλιξή μου, όπως κάνω και στις παραστάσεις μου, και όλο το αναβάλλω γιατί δεν βρίσκω τον λόγο. Τα CDs πλέον δεν πουλάνε, είναι περισσότερο για να υπογράψεις αυτόγραφο στα live.
G.: Πότε είναι τα επόμενα live σου, αφού το έφερε η κουβέντα.
Σ.Γ.: Ετοιμάζω ένα πρόγραμμα με τον Βαγγέλη Γερμανό που θα το κάνουμε περιοδεία. Το πρώτο live θα γίνει στις 17 Μαΐου στο κλειστό θέατρο «Πάνθεον» στην Πάτρα. Το καλοκαίρι συζητάμε να πάμε στην Κύπρο στο Φεστιβάλ Ιουλίου, έχουμε κλείσει ήδη να πάμε στη Χαλκίδα στις 25 Ιουλίου και έπονται και άλλες εμφανίσεις. Δεν αποκλείεται να εμφανιστούμε και στην Αθήνα.
G.: Ποιο ήρθε πρώτο στη ζωή σου: η υποκριτική, το τραγούδι ή το γράψιμο;
Σ.Γ.: Από μικρή είχα όνειρο να γίνω ηθοποιός. Ομως πάντα έγραφα. Θυμάμαι ότι οι δάσκαλοι έλεγαν στη μαμά μου ότι στο πρόσωπό μου έβλεπαν μια μελλοντική συγγραφέα. Γι’ αυτό μετά άρχισα να γράφω στίχους και ποιήματα και έχω μάλιστα εκδώσει μια ποιητική συλλογή (σ.σ.: «Ηδονές Οδύνες», το 2014). Στην πορεία άρχισα να γράφω θεατρικά και μόλις τώρα τελείωσα και το πρώτο μου μυθιστόρημα, που ελπίζω σύντομα να εκδοθεί.
G.: Τι υπόθεση έχει το μυθιστόρημά σου;
Σ.Γ.: Ο τίτλος του είναι «Το λουλούδι των ευχών». Λουλούδι των ευχών είναι αυτό που λέμε «κλέφτη», «δανδελίονα», που το φυσάς και κάνεις ευχές. Αυτό το λουλούδι μπορεί να αλλάζει μορφές και να αντέχει σε αντίξοες συνθήκες. Οπότε είναι συμβολικό σε σχέση με την ηρωίδα, η οποία στη διάρκεια ενός ταξιδιού αλλάζει, μεταμορφώνεται και βρίσκει τον εαυτό της. Είναι κάτι σαν το «Eat, pray, love». Μετά από έναν χωρισμό πηγαίνει στην Ικαρία για να αποδυναμώσει τον χρόνο που νιώθει ότι την αγχώνει, μετά πηγαίνει στη Μύκονο και ερωτεύεται… Τέλος πάντων, είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας.
G.: Τι νιώθεις, όμως, περισσότερο: ηθοποιός, τραγουδίστρια ή συγγραφέας;
Σ.Γ.: Εξαρτάται από τη μέρα. (γελάει) Βασικά νιώθω καλλιτέχνις που μπορώ να εκφράζομαι με διαφορετικές γλώσσες. Τη μία μέρα μπορεί να εκφραστώ με την υποκριτική, την άλλη με τη μουσική και συνήθως νιώθω πιο δυνατή και ολοκληρωμένη όταν κάνω και τα δύο παράλληλα. Γι’ αυτόν τον λόγο γράφω τις δικές μου παραστάσεις. Η πρώτη μου ήταν τα «Ονειρα γλυκά», όπου μία γυναίκα σε μια κρίση της ζωής της συναντάει τον μελλοντικό εαυτό της που τη βοηθάει να δει τα πράγματα με πιο θετικό τρόπο, με μια άλλη σοφία. Ηταν μια αναδρομή στη ζωή της, στην ακρόαση που είχε κάνει στο θέατρο για να περάσει στη δραματική σχολή, στους έρωτες, στους χωρισμούς, όλα αυτά. Η ιστορία έδενε με ζωντανή μουσική, με αγαπημένα έντεχνα τραγούδια που είχα επιλέξει προσεκτικά.
G.: Ηταν λίγο αυτοβιογραφικό;
Σ.Γ.: Είχε στοιχεία, αλλά ουσιαστικά ήταν η ιστορία οποιουδήποτε έχει ερωτευτεί, έχει χωρίσει, έχει πονέσει, έχει ονειρευτεί, έχει απογοητευτεί. Το πιο πρόσφατο έργο μου, το «Πάρτι γενεθλίων», ήταν ένα one woman show. Για σχεδόν δύο ώρες ήμουν μόνη μου πάνω στη σκηνή. Οι καλεσμένοι ήταν φανταστικοί και εμφανίζονταν ως ολογράμματα: ο πατέρας της, ο πρώην σύντροφος, ο παιδικός εαυτός της και διάφοροι ρόλοι από έργα όπως ο «Αμλετ». Είχε φυσικά ζωντανή μουσική και εκεί μιλούσα, τραγουδούσα, χρησιμοποιούσα όλα τα εκφραστικά μέσα μου.
G.: Εχεις μια τάση να εντάσσεις στα έργα σου τον εαυτό της ηρωίδας σου, είτε παιδικό είτε μελλοντικό.
Σ.Γ.: Για μένα είναι ένα είδος ταχύρρυθμης ψυχανάλυσης. Η σκηνή είναι η ψυχοθεραπεία μου και αυτό περνάει και στον κόσμο γιατί υπάρχει αλληλεπίδραση. Και εγώ νιώθω να αυτοθεραπεύομαι και ο κόσμος ταυτίζεται με τις καταστάσεις. Μετά έρχονται στο καμαρίνι να με ευχαριστήσουν που κατάφερα και τους άγγιξα. Η επικοινωνία με τον κόσμο μετά την παράσταση με ευχαριστεί περισσότερο από αυτή που έχω μετά από ένα live. Στα live θα έρθουν να μου πουν «ήσουν υπέροχη, ήσουν θεά» και απλώς θα τονώσουν την αυτοπεποίθηση και τη ματαιοδοξία μου. Ε, και; Ενώ όταν μου λένε ότι τους άγγιξα με το έργο μου νιώθω ότι έχω λόγο ύπαρξης, ότι κάνω κάτι με νόημα.
G.: Τι θα έλεγες, αλήθεια, στον παιδικό εαυτό σου αν τον συναντούσες;
Σ.Γ.: Αυτά που του λέω και στην παράσταση. Κάποια στιγμή ερχόμαστε σε σύγκρουση, γιατί εγώ του λέω ότι τα έχω κάνει όλα λάθος και τον έχω απογοητεύσει κι εκείνος μου απαντά ότι είναι περήφανος για μένα. Πολλές φορές εμείς οι μεγάλοι αυτομαστιγωνόμαστε, ενώ το παιδί μέσα μας θα ήταν χαρούμενο με πολύ πιο απλά πράγματα, να παίζει, να τραγουδάει, να γεύεται τις στιγμές. Μεγαλώνοντας ξεχνάμε να το κάνουμε αυτό. Κουβαλάμε το παρελθόν σαν βαρύ τραύμα και αγχωνόμαστε για το μέλλον – κι αυτό μας εμποδίζει να γευόμαστε το τώρα, που είναι ουσιαστικά το κλειδί της ευτυχίας.
G.: Εσύ γεύεσαι το τώρα;
Σ.Γ.: Με πολλή προσπάθεια. Υπήρξα πάντα ο τύπος που έβλεπε το ποτήρι μισοάδειο, στις χαρές ήμουν μαζεμένη, στα δυσάρεστα ήμουν drama queen. Και τώρα το δουλεύω όλο αυτό για να το αλλάξω.
G.: Κάνεις ψυχοθεραπεία;
Σ.Γ.: Εχω κάνει λίγες συνεδρίες με ψυχαναλυτή, αλλά έχω κάνει πολλή δουλειά μόνη μου με βιβλία, με ασκήσεις, με μελέτη. Νιώθω ότι έτσι κερδίζω πιο πολύ χρόνο, ότι μπορώ να πάω κατευθείαν στη λύση, αφού το πρόβλημα το γνωρίζω .
Συνέντευξη στη Μαριλού Πανταζή
Φωτογραφίες: Πάνος Γιαννακόπουλος
Επιμέλεια Λίζη Παπάζογλου
