Συγκινεί η Αιμιλία Υψηλάντη: «Έχω ζήσει από μικρή τις τραγωδίες, ήμουν εκεί όταν συνέβη»
“Θέματα που μας πληγώνουν πολύ δεν θέλουμε να τα σκαλίζουμε και είναι φυσικό” εξομολογείται η Αιμιλία Υψηλάντη.
Η Αιμιλία Υψηλάντη παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Τηλέραμα και τους δημοσιογράφους Αθηνά Ζαχαρφάκη και Βασίλη Ανδριτσάνο με αφορμή την τηλεοπτική της επιστροφή μέσα από το σίριαλ Famagusta του MEGA. Η έμπειρη ηθοποιός εξήγησε τους λόγους που αποδέχθηκε τη συγκεκριμένη πρόταση ενώ μίλησε και για την προσωπική της σύνδεση με την εισβολή στην Κύπρο.
Είχατε πολλά χρόνια να εμφανιστείτε στην τηλεόραση. Γιατί;
Είχα παίξει σε ένα επεισόδιο του «Καρτ Ποστάλ» της κρατικής τηλεόρασης αλλά, ναι, σε σίριαλ είχα πολλά χρόνια να συμμετάσχω. Έχω και ένα θέατρο, βλέπετε, που έχει τις απαιτήσεις του. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα δεν είχα κάποια πρόταση που να με ενδιαφέρει πραγματικά, από όλες τις απόψεις. Γιατί ο ρόλος, οι χρόνοι, τα οικονομικά, όλα έχουν σημασία σε μια πρόταση που σου κάνουν.
Αυτή τη φορά τι σας κέρδισε και είπατε το «ναι» στη μικρή οθόνη;
Το θέμα! Η εισβολή στην Κύπρο και όσα δεινά προκάλεσε. Μην ξεχνάτε πως είμαι σε μια ηλικία που έχω ζήσει από μικρή τις τραγωδίες της. Έπειτα ήμουν εκεί όταν συνέβη. Έπαιζα με τον Άγγελο Αντωνόπουλο σε μια παράσταση, όπου εκείνος ήταν πρωταγωνιστής και περιοδεύοντας είχαμε φτάσει στην Κύπρο. Όταν ήρθε η αναπάντεχη είδηση, φυσικά αμέσως. Στα χρόνια που ακολούθησαν έκανα παραστάσεις με αυτό το θέμα, όπως οι συνταρακτικοί «Αγνοούμενοι» του Κατσικονούρη, ένα δράμα για την εισβολή.
Και 50 χρόνια μετά αποφασίζετε αυτό…
Είναι ένας φόρος τιμής, ναι. Αν και θέματα που μας πληγώνουν πολύ δεν θέλουμε να τα σκαλίζουμε και είναι φυσικό. Κανείς δεν θέλει να ανοίγει τις πληγές του. Το ότι συμπληρώνονται 50 χρόνια όμως από την εισβολή είναι μια καλή αφορμή για να ασχοληθούμε και πάλι με τα γεγονότα αυτά. Δεν πιστεύω πως η τέχνη λύνει προβλήματα, μπορεί όμως να γίνει αφορμή και ερέθισμα για πολλά. Για τη μνήμη, μια και το παρόν μας καθορίζεται από το παρελθόν, αλλά και για τη γνώση. Γιατί η γνώση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για να υπάρξουμε ως κοινωνία.
