Η επιστροφή της Μπέτυ Λιβανού στην τηλεόραση μέσα από την αξιόλογη σειρά της ΕΡΤ «Η παραλία», ήταν μια από τις πιο όμορφες εκπλήξεις της φετινής τηλεοπτική σεζόν. Τελευταία φορά την είχαμε δει να συμμετέχει στη σειρά «Έρωτας μετά» στον Alpha.
Η Μπέτυ Λιβανού υπήρξε σε νεαρή ηλικία ένα από τα πιο όμορφα πρόσωπα του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου και ακόμα και σήμερα στα 71 της χρόνια συνεχίζει να είναι μια πανέμορφη γυναίκα και μια εξαιρετική ηθοποιός. Tα τελευταία χρόνια της αρέσει να ασχολείται περισσότερο απ΄ ότιδήποτε με το κτήμα της στην Παιανία, κάτι που της προσφέρει χαρά, ηρεμία και γαλήνη.
Ο ρόλος της στην σειρά της ΕΡΤ «Η παραλία»
Φέτος θα έχουμε τη χαρά να δούμε την Μπέτυ Λιβανού να υποδύεται την Νικολίνα Αρχοντάκη στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ «Η παραλία» που έκανε πρεμιέρα την Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου.
Η Νικολίνα Αρχοντάκη είναι η γιαγιά της Υπατίας Αρχοντάκη (Δανάη Μιχαλάκη) αλλά όπως αποκάλυψε η ίδια η Μπέτυ Λιβανού για τον ρόλο της, τα πράγματα δεν είναι όπως… φαίνονται. «Είμαι μία γυναίκα με πολύ βαρύ παρελθόν που κινεί τα νήματα όλων χωρίς να φαίνεται. Κανείς δεν υποψιάζεται ότι πίσω από τη Νικολίνα μπορεί να κρύβεται ένας τέτοιος χαρακτήρας» δήλωσε για τον ρόλο της στη σειρά, «Η παραλία»
Ο γάμος με τον σκηνοθέτη Γιώργο Πανουσόπουλο και οι δυο κόρες τους
Η Μπέτυ Λιβανού παντρεύτηκε τον γνωστό σκηνοθέτη Γιώργο Πανουσόπουλο και όπως έχει πει η ίδια γνωρίστηκαν όταν ακόμα εκείνος ήταν οπερατέρ. To ζευγάρι μετρά 50 χρόνια κοινής ζωής και μαζί απέκτησαν δυο υπέροχες κόρες την Μαργαρίτα και την Δέσποινα. Η Μπέτυ έχει δηλώσει σε συνέντευξή της στο Mega για τον σύζυγό της και τον γάμο τους: «Η διαδρομή με το σύζυγό μου, 50 χρόνια, ήταν και με δυσκολίες και ωραία. Είχαμε πάρει και διαζύγιο. Δεν πιστεύω ότι οι γάμοι διατηρούν μια σχέση. Οι σχέσεις διατηρούνται όταν υπάρχουν από μόνες τους και λειτουργούν».
Οι απομακρύνσεις και οι… επιστροφές στην υποκριτική
Η Μπέττυ Λιβανού είχε πει σε συνέντευξή της στη Lifo το 2021 για τη δουλεια της: «Τις έχω περάσει κι εγώ τις κρίσεις μου. Κάποια στιγμή σκέφτηκα, μα, βρε παιδιά, κάνω μια δουλειά που άλλοι αποφάσισαν για μένα, σε έναν χώρο όπου τυχαία βρέθηκα, θέλω πραγματικά να τη συνεχίσω; Απομακρύνθηκα, λοιπόν, για ένα διάστημα από τον χώρο και ασχολήθηκα με άλλα πράγματα. Έστησα μια εμπορική δουλειά με κοσμήματα και αξεσουάρ που έφτιαχνα, η ίδια η οποία πήγαινε θαυμάσια, ώσπου δυο-τρία χρόνια μετά, το 1990, με κάλεσαν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης να παραδώσω ένα βραβείο. Αρχικά δεν ήθελα, με τα πολλά συμφώνησα και μου φάνηκε παράξενο που ξαναβρέθηκα σε αυτό το περιβάλλον. «Τι κάνω εδώ εγώ πάλι, τι γυρεύω σε τέτοιες εκδηλώσεις;» αναρωτιόμουν. Προτού προλάβω να το συνειδητοποιήσω, όμως, μου τηλεφώνησαν, προτείνοντάς μου να παίξω σε μια ταινία (σ.σ. ήταν η Εποχή των δολοφόνων). Απάντησα καταφατικά, δίχως ούτε κι εγώ να ξέρω το γιατί, κι έτσι ξαναμπήκα στον χορό. Πάντοτε, βέβαια, το είχα αυτό το «μέσα-έξω» και ευτυχώς ήμουν πάντα καλοδεχούμενη στην επιστροφή. Με τα κοσμήματα όχι, δεν ξανασχολήθηκα».
