Είναι μια χειρονομία που έκανα πάντα φυσικά, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί τι κρυβόταν πίσω από αυτό…

Η αρχική ανάρτηση έγινε από τον καθηγητή και συγγραφέα Enrico Galiano: ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Είμαι σερβιτόρος 11 χρόνια. Ανάμεσα στα πολλά πράγματα που έχω μάθει είναι αυτό, ότι ο κόσμος χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που δίνουν το πιάτο στον σερβιτόρο και σε αυτούς που δεν δίνουν το πιάτο στον σερβιτόρο.

Αυτοί που σου δίνουν το πιάτο είναι αυτοί που σε βλέπουν, συνειδητοποιούν ότι είσαι εκεί και δουλεύεις πολύ σκληρά.

Συνήθως λένε και «Ευχαριστώ», σαν να μην σου έκαναν τη χάρη.

Μια μικρή χειρονομία, δεν κοστίζει προσπάθεια. Μια χειρονομία όμως που τα λέει όλα.

Πάντα αγαπούσα αυτούς που σου δίνουν το πιάτο, γιατί είναι σχεδόν πάντα πολύ ταπεινοί άνθρωποι, αναγνωρίζουν την αξιοπρέπειά σου, δεν αντιμετωπίζουν τον σερβιτόρο σαν υπηρέτη: ξέρουν πόση τύχη έχει το γεγονός ότι κάθονται εκεί. Nα φάνε και εκείνος εκεί όρθιος να μαζέψει τα πιάτα.

Να πω ότι στη ζωή μου, μου έχει συμβεί να βρεθώ στο τραπέζι με πολλούς ανθρώπους: συγγραφείς, πολιτικούς, μερικές φορές ακόμη και τηλεοπτικές προσωπικότητες, και οι περισσότεροι από αυτούς, όσο δυνατοί και σημαντικοί, ίσως και ωραίοι κατά καιρούς, ήταν άνθρωποι που δεν έδωσαν το πιάτο στον σερβιτόρο.

Πράγματι, κάποιοι συχνά του φέρθηκαν πολύ άσχημα. Και χθες, γευμάτιζα με την Κλάρα Σάντσες. Δεν ξέρω αν τη γνωρίζετε, αλλά είναι μια συγγραφέας που πουλάει εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Αυτή που έχει κάποιο λόγο να νιώθει ότι πέτυχε.

Να νιώθει σημαντική.
Να πούμε ότι η Κλάρα Σάντσες δίνει το πιάτο στον σερβιτόρο. Δεν είναι ότι έχεις πετύχει όταν έχεις πλήθη στον ωκεανό να σε επευφημούν ή φαραωνικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Έχεις πετύχει όταν όπου κι αν έχεις φτάσει, είσαι ακόμα κάποιος που δίνει το πιάτο στον σερβιτόρο».