«Μόλις το έμαθα, έχασα για μια στιγμή την γη κάτω από τα πόδια μου, στεναχωρήθηκα, έκλαψα. Τα σκεφτόμουν όλα. Βλακεία μου, τώρα που το ζω και έχω το μωρό μου, που είναι τόσο υπέροχο. Είχα πάθει σoκ όταν το έμαθα. Όμως, όταν δεν το ζήσεις και δεν το ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις το συναίσθημα που έχω εγώ τώρα.»

«Κυοφορώ έναν άγγελο, θα έχει έξτρα αγάπη, έξτρα αγκαλιές, έξτρα φιλιά και έξτρα χρωμόσωμα» με αυτά τα λόγια ανακοίνωσε στους δικούς της η Στέφανι Θεοφάνους ότι το μωράκι της θα γεννηθεί με σύνδρομο down. Δύο χρόνια μετά, παρόλες τις αμφιβολίες που ένιωσε αρχικά, είναι πιο ευτυχισμένη και χαρούμενη από ποτέ, μεγαλώνοντας την μικρή Μοδέστια προσφέροντάς της, όλη την αγάπη που μπορεί να προσφέρει μια μάνα στο παιδί της.

Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο, βρισκόταν στο αμάξι, περιμένοντας την Μοδέστια να τελειώσει από την θεραπεία της. Ξεκίνησε να αφηγείται την ιστορία της, χωρίς να παραπονεθεί στιγμή, χωρίς να διερωτηθει γιατί σε εμένα…

Εκτός από την Μοδέστια, η Στέφανι, έχει δύο παιδιά από προηγούμενο γάμο, το ίδιο και ο σύντροφός της.

Είχαμε πει ότι δεν θέλαμε άλλο παιδί

«Η Μοδέστια ήρθε ξαφνικά όταν εγώ ήμουν 37 ετών, δεν το είχαμε προγραμματίσει. Αντιθέτως, ήμασταν ικανοποιημένοι με τα παιδιά που είχαμε και οι δύο από διαφορετικούς γάμους. Δεν καταλάβαμε πως, που, τι, πότε, ήταν εντελώς ξαφνικό, όμως αποφασίσαμε να το κρατήσουμε. Ένιωθα άγχος επειδή είχαμε πει ότι δεν θέλουμε άλλο παιδί και δεν ήξερα πως θα το έπαιρνε ο σύντροφός μου, κάτι το οποίο τελικά δεν χρειαζόταν να με απασχολεί, αφού ο ίδιος ήταν πιο δεκτικός από εμένα».

Μετά τον πρώτο μεγάλο υπέρηχο στον τρίτο μήνα, φάνηκε ότι όλα ήταν εντάξει, ωστόσο, μετά από ένα εξειδικευμένο τεστ που έπρεπε να κάνει η Στέφανι, φάνηκε ότι υπήρχαν αυξημένες πιθανότητες το μωρό να γεννηθεί με σύνδρομο down.

Ο γιατρός της είπε ότι είναι καλύτερα να προχωρήσει με ακόμα μια εξέταση για να το ξεκαθαρίσει, αλλά η ίδια αρνήθηκε. «Του είπα ότι δεν με νοιάζει, ότι και να είναι, εγώ θα το κρατήσω. Δεν το πήρα άσχημα, μέσα μου είχα και την ελπίδα ότι δεν θα γεννιόταν με το σύνδρομο. Σκέφτηκα ότι μια στις δεκαοκτώ οι πιθανότητες και ότι θα είναι ένα από τα υπόλοιπα δεκαεπτά».

Λίγους μήνες αργότερα, ο υπέρηχος έδειξε ένα παιδί με πιο μικρά άκρα, έτσι ο γιατρός ζήτησε για άλλη μια φορά από την Στέφανι να κάνει την εξέταση, για να ξέρουν τι είναι αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν. «Μπορεί να χρειαστεί να γεννήσεις στο νοσοκομείο ή να έχω ασθενοφόρο έξω για να πάρει το παιδί αν έχει άλλα θέματα υγείας, μου είπε ο γιατρός. Όταν μου το έθεσε έτσι, κατάλαβα ότι δεν θέλω να το ρισκάρω».

Η εξέταση έδειξε τελικά ότι θα γεννιόταν με σύνδρομο Down

Μέσα από μια ειδική εξέταση, φάνηκε τελικά ότι η Μοδέστια θα γεννιόταν με σύνδρομο down. Ωστόσο, η απόφαση της Στέφανι δεν άλλαξε, ήταν διατεθειμένη να κρατήσει το παιδί της. Παρόλα αυτά, όταν μαθαίνεις κάτι τέτοιο, είναι λογικό να υπάρξει φόβος και άγχος.

«Μόλις το έμαθα, έχασα για μια στιγμή την γη κάτω από τα πόδια μου, στεναχωρήθηκα, έκλαψα. Τα σκεφτόμουν όλα… Βλακεία μου, τώρα που το ζω και έχω το μωρό μου, που είναι τόσο υπέροχο. Είχα πάθει σoκ όταν το έμαθα. Όμως, όταν δεν το ζήσεις και δεν το ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις το συναίσθημα που έχω εγώ τώρα. Είχα δύο αγόρια και ήθελα τόσο πολύ να κάνω μια κόpη.

Στεναχωρήθηκα διότι σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να κάνω μαζί της, όσα ονειρευόμουν όταν έλεγα ότι ήθελα μια κόpη. Ήθελα να την περιποιούμαι, να την πάρω να γίνει μοντέλο, να μάθει μπαλέτο, που ήθελα πάντα εγώ να το κάνω. Κάποιες φορές ξέρεις, πράγματα που έχεις εσύ ως απωθημένα, τα βγάζεις στα παιδιά σου για να χαρείς μέσα από αυτά. Σκεφτόμουν το bullying που μπορεί να δεχτεί, το πώς θα την αντιμετωπίσουν τα αδέλφια της. Ένιωθα όλα αυτά τα συναισθήματα και ήταν τόσο μπερδεμένα σαν ένα κουβάρι μέσα μου».

Για να μπορέσει να καταλάβει τι ήταν αυτό που την περίμενε, αποφάσισε να μιλήσει με οικογένειες που έχουν παιδιά με σύνδρομο down. Τα μόνα άτομα που είχε δει στη ζωή της με σύνδρομο ήταν μεγάλα και δεν είχαν λάβει τις ανάλογες θεραπείες που υπάρχουν σήμερα για να μπορέσουν αν εξελιχθούν. Όταν γνώρισε μια οικογένεια με τον τετράχρονο γιο τους, άλλαξε ολόκληρη η κοσμοθεωρία της.

«Είδα πόσο ενθουσιασμένοι ήταν και για την δική μου την εγκυμοσύνη, αλλά και για το δικό τους το παιδί. Ήταν ένα παιδί ζωηρό, όπως κάθε τετράχρονο, έπαιζε συνεχώς, ήξερε τα πάντα για τα κινητά και τα tablets. Δεν υστερούσε σε τίποτα από τα άλλα παιδιά, μόνο η ομιλία του αλλά και τι έγινε; Το ότι υπάρχει μια καθυστέρηση στο να κάνουν κάποια πράγματα, δεν αλλάζει κάτι.

Ο μεγάλος μου γιος έφτασε τριών χρονών και μόνο εγώ μπορούσα να καταλάβω τι λέει. Μου έδωσαν τόση θετική αύρα και ενέργεια και μου εξήγησαν πόσο εκπαιδεύσιμα είναι τα παιδιά με σύνδρομο down και ότι τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά».

-:olagiatingunaika.