«Έπρεπε να γίνω εσύ όσο έκανες χημειοθεραπείες για να αντιληφθώ πραγματικά πόσα μας δίνεις»

Εμείς οι μαμάδες δυσκολευόμαστε καθημερινά να ανταποκριθούμε σ’ όλες μας τις υποχρεώσεις. Παρόλα αυτά, τα καταφέρνουμε με κάποιον τρόπο και φροντίζουμε το σπίτι, τον άνδρα και τα παιδιά μας με τον καλυτερο δυνατό τρόπο. Και θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτή η στάση μας δεν θεωρείται δεδομένη και ότι εκτιμάται. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές όμως κάνουμε λάθος.

Την παρακάτω δημοσίευση την βρήκαμε στην σελίδα μιας blogger και έχει γραφτεί από έναν σύζυγο, ο οποίος συνειδητοποίησε τα όσα κάνει η γυναίκα του μόλις εκείνη διαγνώστηκε από καρκίνο. Καλό, είναι να μην φτάνουμε στο σημείο να αρρωστήσει κάποιος για να του αναγνωρίσουμε τις θυσίες και τους κόπους του.

–

«Αγαπημένη μου γυναίκα,

Πέρυσι διαγνώστηκες με καρκίνο του μαστού. Παρόλο που γνωρίζαμε ότι η μάχη σου είναι ελπιδοφόρα και ότι στο τέλος θα βγεις νικήτρια, συνειδητοποίησα το εξής…

Πρέπει να σου πω ένα τεράστιο «συγγνώμη».

Οι θεραπείες ήταν τόσο δύσκολες που ακόμα και εσύ, που είσαι τέρας δύναμης και υπομονής, λύγισες. Και έτσι έπρεπε να πάρω εγώ τη θέση σου στο σπίτι μας.

–

Δεν σου ζητάω συγγνώμη επειδή επέμενα να αφήσεις τη δουλειά σου στο σουπερμάρκετ και εσύ μου έλεγες ότι είναι απαραίτητη για την ψυχική σου υγεία. Ούτε επειδή τα 3 μας παιδιά δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους μόνα τους, χωρίς εσένα.

Δεν σου ζητάω συγγνώμη επειδή ποτέ δεν εκτίμησα την οργανωμένη καθημερινότητα που με τόσο κόπο έχτισες και ακόμα περισσότερο διατηρούσες. Για τα χρήματα που έβαζες στην άκρη, για τα τάπερ στη δουλειά.

Ούτε καν για τις φορές που έκανα πως δεν έβλεπα πως δεν άντεχες άλλο μέσα σ’ όλη αυτή την τρέλα. Παρόλο που γελούσες και παρόλο που επέμενες ότι είσαι «καλά».

Θέλεις να σου πω γιατί σου ζητάω συγγνώμη;

Γιατί με το που έγινα «εσύ» και ανέλαβα όλα σου τα καθήκοντα, όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς μας προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν. Από το να μαγειρέψουν μέχρι να προσέξουν τα παιδιά.

Όλοι έσπευσαν να με προστατεύσουν απ’ αυτό που έκανες μέχρι τώρα μόνη σου κάθε μέρα.

Συγγνώμη που εμείς οι άντρες κάνουμε τους χαζούς ή αποφεύγουμε τις ευθύνες μας όσον αφορά το σπίτι και τα παιδιά.

Συγγνώμη που όλοι προσπάθησαν να βοηθήσουν εμένα με το που τα βρήκα σκούρα, ενώ εσύ δυσκολευόσουν καθημερινά.

Θέλω να ξέρεις πως είμαι ευγνώμων που είσαι μαζί μας και είσαι καλά.

Δεν πρόκειται ποτέ ξανά να σου ζητήσω να παραιτηθείς από τη δουλειά σου.

Είσαι πολλά παραπάνω από μητέρα, σύζυγος και νοικοκυρά. Δεν θα το ξεχάσω.

Συγγνώμη!»

–