–
Έλαβα αυτό το email:
Κύριε Δημοκίδη καλημέρα,
παρακάτω είναι ένα ευχαριστήριο κείμενο για έναν άνθρωπο που καθημερινά δίνει τον δικό του αγώνα, μέσα σε ένα προβληματικό σύστημα υγείας.
Πρόκειται για μια νοσηλεύτρια που πραγματικά με τη στάση της δίνει πολύ κουράγιο σε ασθενείς που υποβάλλονται σε δύσκολες θεραπείες. Ως επί το πλείστον χημειοθεραπείες.
Επισκέπτομαι το τμήμα αυτό τα τελευταία 4 χρόνια, μια φορά το χρόνο για μια σύντομη θεραπεία. Η στάση της είναι πάντα ίδια.
Ελπίζω να το δημοσιεύσετε.
–
Π.
Το ευχαριστήριο σημείωμα. Μακάρι κάποτε να το διαβάσει η κ. Βιργινία
H Bιργινία του 712
H Bιργινία του 712, θα μπορούσε να είναι η θεία που όταν ήσουν παιδί σε φρόντιζε τις ώρες που έλειπε η μαμά σου ή η αδερφή που σου φέρνει ζεστή σούπα όταν είσαι κρυωμένος.
Φυσικά δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω.
Δεν την ξέρεις, δε σε ξέρει, και όμως μοιάζει να γνωρίζεστε χρόνια.
–
Όταν την βλέπω να σκύβει πάνω από τον κάθε ασθενή, με τόση καλοσύνη, μου θυμίζει την Νastassja Kinski από το «Faraway, So Close», μοιάζει σαν τους αγγέλους του Wim Wenders.
Είναι ο Άνθρωπος που για λίγες ώρες σε συντροφεύει, ακούει τα παράπονα σου, την αγωνία σου, κατανοεί την κούρασή σου.
Είναι αυτή που ετοιμάζει το φάρμακο που ενδεχομένως θα σε κρατήσει στη ζωή, που σου χορηγεί το πολύτιμο αίμα κάποιου άλλου…
Ένα λάθος της μπορεί να αποβεί μοιραίο, και όμως είναι εκεί με τόση ψυχραιμία, υπομονή και υπευθυνότητα, για να φροντίσει ταυτόχρονα περίπου 10 ασθενείς.
Οι καρέκλες της βραχείας νοσηλείας, δεν μένουν ποτέ άδειες, γεμίζουν και αδειάζουν από το πρωί ως το απόγευμα.
Η διοίκηση του Ευαγγελισμού θα πρέπει να είναι υπερήφανη για την Βιργινία και για όσες “Βιργινίες” έχει και να διευκολύνει και να αναγνωρίζει με κάθε τρόπο το έργο τους.
Σας ευχαριστούμε κα.Βιργινία, δεν γνωρίζω καν το επώνυμό σας.
Π.
–
