Με λένε Μαρία και είμαι 50 χρονών. Δεν έχω παιδιά διότι επάνω στη γέννα του πρώτου μου παιδιού, ένα μοιραίο λάθος ενός γιατρού, κόστισε το μωρό μου και τη μήτρα μου. Μου στοίχισε όσο δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους, σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Με τον άντρα μου λίγους μήνες μετά πήραμε διαζύγιο, εμένα με παρακολουθούσε τότε ψυχίατρος και φυσικά παραιτήθηκα από τη δουλειά μου γιατί με όλα αυτά δεν ήμουν σε θέση να εργαστώ. 1 χρόνο αργότερα και ενώ ακόμη πενθούσα το παιδί μου, τον γάμο μου και περισσότερο την αδυναμία μου να γίνω μητέρα, μπήκε στη ζωή μου ένας άντρας με παιδί.
Είχε χάσει τη γυναίκα του και μεγάλωνε μόνος του τη κόρη του. Τότε η μικρή ήταν 5 χρονών. Γνωριστήκαμε εντελώς τυχαία κάτω από συνθήκες που δεν μπορώ να περιγράψω γιατί δεν θέλω να αποκαλυφθεί έτσι και η ταυτότητά μου. Ήταν γλυκός, ευγενικός και πολύ συμπονετικός με τους άλλους. Είχε περάσει πολλά και ο ίδιος, είχε δοκιμαστεί και ωριμάσει μέσα από αυτά τα βιώματα. Ποτέ του δεν μου έκανε θέμα που δεν μπορούσα να του χαρίσω ένα ακόμα παιδί, ίσα ίσα το σεβάστηκε και αποδέχτηκε την κατάσταση από τη πρώτη στιγμή. Ο γάμος μας, ήταν θέμα χρόνου και η ζωή μου χαμογέλασε ξανά.
–
Τη κόρη του την αγάπησα σαν δικό μου παιδί. Κυριολεκτώ δεν το λέω έτσι. Τη γνώρισα κοριτσάκι και τη μεγάλωσα σαν να ήταν πάντα βιολογικό μου παιδί. Δεν της στέρησα τίποτα, της έδωσα ό,τι θα έδινα και σε εκείνο το μωρό που έχασα και ακόμη παραπάνω, διότι αγαπούσα παρά πολύ τον πατέρα της και η κόρη του ήταν κομμάτι του. Αν δεν την αγαπούσα, θα ήταν σαν να ακύρωνα τον άντρα μου και την απόφασή μας να είμαστε μαζί στα δύσκολα και στα εύκολα. Και εκείνη με αγαπούσε, δεν είχαμε ποτέ θέμα προσαρμογής δεν είχε ξεσπάσματα ούτε το πήρε ποτέ στραβά. Εννοείται ότι είχαμε διαφωνίες δεν ήταν όλα αγγελικά πλασμένα, αλλά σε λογικό επίπεδο. Στο πρόσωπο του παιδιού αυτού είδα το μωρό που έχασα και που σήμερα θα ήταν και εκείνο ολόκληρη κοπέλα.Ήμουν η δεύτερη μητέρα της. Την πήγαινα στο σχολείο, τη διάβαζα, τη φρόντιζα, τη συμβούλευα για τα αγόρια, της έλεγα τη γνώμη μου για τις φίλες της και ύστερα για τις σπουδές της χωρίς να της φορτώνομαι. Όταν έλεγα ότι ήμουν μητριά της, ο κόσμος απορούσε. Είχε -και συνεχίζει να έχει-κακή εικόνα για τις μητριές, κακώς βέβαια, αλλά έβλεπες πως όταν το άκουγαν, ξαφνιάζονταν ευχάριστα. Ήμασταν σαν φίλες.Το μόνο αγκάθι στη σχέση μας ήταν η αδερφή της μητέρας της…
Η κόρη μου, όπως τη λέω και την αισθάνομαι, είναι 27 χρονών και την Άνοιξη παντρεύεται. Πήγαμε και πήραμε μαζί το νυφικό της και τη βοηθάω με όλες τις ετοιμασίες, της φτιάχνω κιόλας τις μπομπονιέρες και γενικά είμαι πολύ συγκινημένη που το κοριτσάκι μας θα κάνει οικογένεια. Όμως μόλις χθες έμαθα ότι δεν θα είμαι στο γάμο και δεν σας κρύβω είμαι βαθιά συγκλονισμένη. Η αδερφή της γυναίκας του άντρα μου, είναι ένας άνθρωπος πολύ δύσκολος και ιδιόρρυθμος που δεν με συμπάθησε ποτέ της. Αν και δεν της έπεφτε λόγος και ο άντρας μου, την αντιμετώπιζε καθαρά σαν θεία του παιδιού του και της είχε βάλει όρια, πάντα προσπαθούσε να χώνεται αλλά κυρίως επηρέαζε το παιδί. Η κόρη μου την έβλεπε πάντα σαν τον μόνο συγγενή της μητέρας της που ήταν τόσο κοντά της και την άφηνε να επεμβαίνει στη ζωή της.
Κι έτσι η κόρη μου, ζήτησε να μην είμαι στο γάμο της όπως είπε “…για να μη στενοχωρηθεί η θεία”! Γιατί η “θεία” απαίτησε να μην είμαι στον γάμο διότι όπως είπε στη κόρη μου “Ο γάμος σου είναι οικογενειακή στιγμή και η μητριά σου δεν ανήκει στην οικογένεια. Δεν είναι μάνα σου!”. Και αυτό δεν είναι κακό διότι το περίμενα, πάντα με έβλεπε ανταγωνιστικά παρ’ όλο που πολλές φορές είχα προσπαθήσει να τη πλησιάσω χωρίς αποτέλεσμα. Το κακό είναι ότι η κόρη μου το δέχτηκε. Ήρθε χθες την ώρα που έφτιαχνα τις μπομπονιέρες της και μου είπε ότι δεν μπορώ να είμαι στον γάμο για να μην στενοχωρηθεί η θεία. Μου ζήτησε να καταλάβω ότι η θέση της είναι δύσκολη και να μην το πούμε στον μπαμπά της παρά μόνο τη τελευταία στιγμή για να μην προλάβει να αντιδράσει. Ότι ο γάμος της είναι μια μέρα μόνο και σημασία έχει που είμαστε καλά μαζί…
…και αναρωτιέμαι: Πώς είμαστε καλά μαζί όταν εμένα, που τη μεγάλωσα σαν παιδί μου, με βγάζει έξω από μια τόσο σημαντική στιγμή της ζωής της; Πώς είμαστε καλά μαζί όταν είμαι καλή για να τη βοηθήσω στις ετοιμασίες αλλά όχι τόσο, για να τη δω νύφη και να χαρώ με τη χαρά της; Πώς είμαστε καλά μαζί όταν ουσιαστικά συμφωνεί πως δεν είμαι μέλος της οικογένειας ακυρώνοντας 22 χρόνια, όταν δεν αξίζω μετά από όλα αυτά να σταθώ στο πλάι της σαν μητέρα; Όταν δεν τη πειράζει να δυσαρεστήσει εμένα τη μητέρα της, ή έστω τη μητριά της αν είναι θέμα ετικέτας, αρκεί να μη δυσαρεστήσει την αδερφή της μητέρας της που η μόνη της επαφή ήταν μια φορά στις 15; Δεν κάνω διαγωνισμό αγάπης, δεν το λέω για αυτό. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω με ποιά λογική εγώ, εδώ και 22 χρόνια, δεν αποτελώ μέλος της οικογένειας και μάλιστα χωρίς να το ξέρω.
–
Έχω πέσει από τα σύννεφα και είμαι απίστευτα στενοχωρημένη. Δεν της είπα τίποτα για να μην τη στενοχωρήσω στις ετοιμασίες του γάμου της ούτε στον μπαμπά της είπα τίποτα. Συνεχίζω να φτιάχνω τις μπομπονιέρες της για να μην νομίζει ότι της κάνω αντίποινα για την απόφασή της και σκέφτομαι εκείνες τις μέρες του γάμου να φύγω ταξίδι…και ίσως να μην ξαναγυρίσω. Αγαπώ τον άντρα μου, όμως όταν συνειδητοποιείς ότι νανούρισες, κανάκεψες, έτρεξες, αγχώθηκες, φρόντισες, νοιάστηκες και πόνεσες για ένα παιδί, για το οποίο τελικά δεν ήσουν τίποτα άλλο από μια ξένη, είναι πολύ βαρύ για να το δεχτείς και να ζήσεις με αυτό. Εμένα αυτό το παιδί μπορεί να μην βγήκε από τη δική μου μήτρα, βγήκε όμως από τη καρδιά μου. Και με πιάνει το παράπονο….
Μαρία
-
–
