Όταν έσπασαν τα νερά μου στις 35 εβδομάδες, ήμουν σοκαρισμένη. Είχα κάνει τα πάντα «σωστά» καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Δεν έτρωγα κανένα από τα «απαγορευμένα» τρόφιμα, έπαιρνα με συνέπεια τις προγεννητικές βιταμίνες και πρόσεχα το βάρος μου. Παρακολούθησα μαθήματα τοκετού, δήλωσα συμμετοχή σε μια κλινική θηλασμού και μίλησα ακόμη και με ειδικούς για το πώς να κοιμάμαι περισσότερο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Όπως αποδείχθηκε, όμως, κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μας.
Και έτσι, το γλυκό μου αγοράκι, ήρθε στον κόσμο ένα μήνα και μια μέρα πριν από την αναμενόμενη ημερομηνία γέννησής του. Τον κράτησα στην αγκαλιά μου μόνο για μια στιγμή, ένιωσα το βάρος και τη ζεστασιά του στο στήθος μου, ενώ χάιδευα απαλά το κεφάλι του, και στη συνέχεια τον είδα να φεύγει με μια ομάδα ειδικών και τον σύζυγό μου, με προορισμό τη ΜΕΘ νεογνών.
Όταν μου είχαν μιλήσει για την Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών, ομολογώ ότι δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Όχι επειδή δεν ήταν ένα σημαντικό μέρος, αλλά επειδή δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα καταλήγαμε εκεί.
–
Η εγκυμοσύνη μου ήταν τόσο εύκολη που περίμενα ότι το ίδιο θα ίσχυε και για τον τοκετό. Έκανα λάθος…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το διασωληνωμένο κορμάκι του πρόωρου μωρού μου στη ΜΕΘ. Η ανάμνηση με τα σωληνάκια, τα καλώδια και τα μηχανήματα με στοιχειώνει μέχρι και σήμερα. Ένιωθα αβοήθητη και φοβισμένη.
Ήθελα απεγνωσμένα να πάρω τον γιο μου στην αγκαλιά μου, να τον παρηγορήσω και ευχόμουν να είχα ένα μαγικό ραβδάκι που θα έκανε τα πάντα καλύτερα. Αντ’ αυτού, ψιθύρισα στον σύζυγό μου ότι έπρεπε να επιστρέψω στον διάδρομο για να πάρω λίγο αέρα.
Οι πόρτες είχαν μόλις κλείσει πριν σωριαστώ με αναφιλητά. Πίστευα ότι είχα ήδη αποτύχει ως μητέρα του. Η καταπληκτική νοσοκόμα μου -που ήταν στο πλευρό μου μαζί με τον σύζυγό μου καθ’ όλη τη διάρκεια του τοκετού- ήρθε να μου δώσει κάποια χαρτιά και να με βοηθήσει για να αλλάξω δωμάτιο.
Όταν με είδε να κλαίω, έσκυψε δίπλα μου, έβαλε το χέρι της στο μπράτσο μου για να με παρηγορήσει και μου είπε: «Ξέρω ότι όλα αυτά φαίνονται φριχτά αυτή τη στιγμή, αλλά μια μέρα, όταν θα είναι δύο ετών και θα τρέχει στο σπίτι σας διαλύοντας τα πάντα, όλα αυτά θα είναι μια μακρινή ανάμνηση. Και τότε θα ξεκινήσει τον παιδικό σταθμό, και εκείνη τη μέρα θα κλαις και πάλι, αλλά από χαρά».
Είναι κουβέντες που δεν μπορείς να εκτιμήσεις εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτά τα λόγια έχουν παίξει στο μυαλό μου αμέτρητες φορές από την ημέρα που φέραμε τον μικρούλη μας στο σπίτι από τη ΜΕΘ.
Και να που τα χρόνια πέρασαν και ο γιος μου έγινε δύο χρονών. Συνολικά, πέρασε οκτώ ημέρες στη μονάδα. Παρ’ όλα αυτά, εμένα και του πατέρα του μας φάνηκαν μια αιωνιότητα. Η αλήθεια είναι ότι η ανάμνηση δεν είναι τόσο μακρινή – όχι ακόμα τουλάχιστον…
Μπορώ ακόμα να θυμηθώ τη μυρωδιά του δωματίου, τον ήχο των μόνιτορ που χτυπούσαν μέσα στη νύχτα, τα κλάματα των μικροσκοπικών μωρών και τη θέα του πολύτιμου μωρού μου συνδεδεμένου με αυτά τα καλώδια και τα μηχανήματα. Θυμάμαι επίσης όλους όσους μας βοήθησαν. Θα αποτελούν για πάντα ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας της οικογένειάς μας. Και θυμάμαι την αγάπη και την υποστήριξη που λάβαμε από την οικογένεια, τους φίλους και τους άλλους γονείς που είχαν τα μωράκια τους στην εντατική. Δεν υπάρχουν λόγια που θα μπορούσαν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μας.
Αυτό που έχει γίνει μακρινή ανάμνηση, όμως, είναι η εικόνα εκείνης της φοβισμένης νέας μαμάς, που κλαίει με λυγμούς στο διάδρομο. Εκείνα τα συναισθήματα αποτυχίας, αδυναμίας, φόβου και αβεβαιότητας έχουν παραγκωνιστεί από το δέος, τη χαρά και μια συγκλονιστική αγάπη που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι είναι δυνατή.
Και η νοσοκόμα μου είχε δίκιο. Είμαι σίγουρη πως όταν ο μικρός μου πάει για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό, εκτός από τη φωτογραφική μηχανή μου θα έχω και μια ντουζίνα χαρτομάντηλα μαζί μου.
