Δεν έβαζα άντρα στο σπίτι και τώρα που τα παιδιά μου έφυγαν μιλάω στα ντουβάρια – Η ιστορία της Χριστίνας
Έμεινα χήρα στα 25 μου με δύο κορίτσια 3 και 5 ετών. Βρέθηκαν πολλοί επιτήδειοι στον δρόμο μου και κλείστηκα στον εαυτό μου.
–
Μαζί με αυτό το κλείσιμο, άκουγα πόσο άσχημα χαρακτήριζαν τις μητέρες που ήταν μόνες ειδικά τις νέες-όταν έβαζαν άντρα στο σπίτι.
Λες και έβαζαν ναρκωτικά.
Εκείνες και εκείνοι που είχαν μια συντροφιά, μια θέση γεμάτη δίπλα στο τραπέζι και στο μαξιλάρι τους τα βράδια, έκριναν εμένα που είχα ανάγκη το ίδιο.
Η ζωή ακρίβυνε, έκανα πια 2 δουλειές για να μεγαλώσω τις κόρες μου, σπίτι δουλειά κάθε μέρα ακόμα και αργίες και γιορτές.
–
Τη διασκέδαση δεν τη γνώριζα, τα αντρικά μπράτσα της αγκαλιάς τα ξέχασα, το χάδι της αντρικής παλάμης στα μαλλιά μου το ‘διωξα.
“Πρόσεχε Χριστίνα μη βάλεις άντρα στα κορίτσια και στα μαγαρίσει” ακουγα ξανά και ξανά.
Με τα χρόνια κατάλαβα ότι σε πολλές περιπτώσεις, αυτό το τάχα ενδιαφέρον ήταν ζήλεια.
Ζήλεια για όσα εκείνοι οι άνθρωποι στερούνταν στους προβληματικούς τους γάμους και έπρεπε να τα στερούνται και όλοι οι άλλοι για νιωθουν καλύτερα οι ίδιοι.
Ή για να μην παρασυρθούν ποτέ και πάνε και τα γ@μήσουν όλα.
Μέσα σε μια στιγμή έγινα 30 και 35 και 45.
Τα παιδιά μου μεγάλωσαν και έφυγαν από την αγκαλιά μου. Και από φόβο μη βάλω άντρα στο σπίτι μου με τα παιδιά μου, κατέληξα στα 45 μου να μιλάω με τα ντουβάρια.
Ένα βράδυ σε ένα γλέντι Κρητικό γνώρισα έναν λυράρη.
Έκανα έρωτα πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια.
Την επόμενη μέρα, ένας γείτονας που μας είδε να φεύγουμε μαζί, το έβγαλε εφημερίδα σε όλη τη γειτονιά.
Με μεγάλα παιδιά που έχουν φύγει από το σπίτι, που έφτυσα αίμα να τα αναστήσω, που απαρνήθηκα τη γυναικεία μου φύση 20 ολόκληρα χρόνια απο φόβο ότι θα ήμουν κακή μητέρα ή ότι θα έβλαπτα τα παιδια μου, βγήκε ένας και με έβγαλε π@τάνα.
Και έτσι για το τίποτα, κατέληξα να βλάψω ανεπανόρθωτα εμένα. Ανεπανόρθωτα γιατί τα χρόνια αυτά δεν γυρίζουν, ούτε οι άντρες που με ήθελαν και τους ήθελα και τους άφηνα να φεύγουν, γυρίζουν.
Γι’ αυτό όποτε διαβαζω στη σελίδα σας σχόλια σαν αυτά που έλεγαν σ’ εμένα από δυστυχισμένα πλάσματα όπως εκείνος ο καλοθελητής γείτονας, θέλω να πιάσω τους σχολιαστές απ’ τον γιακά και να φωνάξω πόσο ΔΕΝ ισχύει αυτό που λένε και πόσο δεν ξέρουν το κακό που κάνουν τρομοκρατώντας άδικα μανάδες που ήδη στερούνται πάρα πολλά για το μεγάλωμα των παιδιών τους.
Τη γυναίκα αν δεν τη χαιδέψει αντρικό χέρι, από μάνα γίνεται αγρίμι και ξεσκίζει τα παιδιά της.
Κι εγώ υπήρξα πολλή σκληρή με τα παιδιά μου όλα αυτά τα χρόνια και το καταλαβαίνω τώρα.
Γι αυτό μου φύγαν απ’ το σπίτι και νωρίς.
Από φόβο τί θα πει ο κόσμος…που συνεχίζει να λέει γιατί δυστυχώς αυτή είναι η δουλειά του.
Δεν λέω να βάζετε και να βγάζετε κάθε μέρα και αλλον, όχι.
Λέω να μην φοβάστε να ζήσετε, έστω και κρυφά.
Το δικαιούστε.
Χριστίνα
-: -
–
