Κι όταν δεν αντέχεις άλλο, πάρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνα από την αρχή
Με δυσκολία πάλι σηκώθηκες από το κρεβάτι. Σηκώθηκες και δεν βλέπεις την ώρα να γυρίσεις. Μήπως βρεις καταφύγιο ανάμεσα στα παπλώματα. Κρύβεσαι ανάμεσά τους, μήπως δεν χρειαστεί να έρθεις αντιμέτωπη και σήμερα με προβλήματα και ανθρώπους.
–
Ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα και ακόμα και το φως του ήλιου σε ενοχλεί. Συντροφιά με ένα προχειροφτιαγμένο καφέ, προσπαθείς να αντέξεις και αυτή τη μέρα. Ακόμη μια μέρα.
Πίνεις μια τζούρα από το ζεστό καφέ και προσπαθείς να γίνεις παραγωγική… μάταια. Η ώρα που περνάει ανυπόμονα σε βρίσκει στην ίδια θέση. Σε κατακλύζουν ατελείωτες σκέψεις, που καταλήγουν σε μία: να γυρίσεις και πάλι στο κρεβάτι σου.
Χτυπάει το κινητό σου, κλήσεις, μηνύματα… Δεν απαντάς. Όλα σου φαίνονται ενοχλητικές παρεμβολές. Κλείνεις το κινητό. Και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Επιστρέφεις στο κρεβάτι, και βλέπεις το ένα επεισόδιο μετά το άλλο, από την αγαπημένη σου σειρά.
Είναι από αυτές τις μέρες που μονο αυτό μπορείς και θες να κάνεις. Οτιδήποτε άλλο σε κάνει να ασφυκτιάς. Μακριά από όλους. Μακριά από οτιδήποτε μπορεί να διαταράξει την ψυχική σου ηρεμία. Και ίσως είναι αυτό που έχεις ανάγκη. Λίγες στιγμές μοναξιάς. Χωρίς να χρειάζεται να προσποιείσαι ψεύτικα χαμόγελα. Λίγες στιγμές με τον εαυτό σου.
–
Να αφήσεις τα συναισθήματά σου να ξεχειλίσουν. Χωρίς να φοβάσαι μήπως δει κανείς τα δάκρυά σου και ζητήσει εξηγήσεις. Λες και χρειάζεται να απολογηθείς για συναισθήματα.
Στιγμές μια χαμένης ουτοπίας. Στιγμές που δεν χρειάζεται να κρύβομαι από κανέναν. Γι’ αυτό τις αναζητώ. Οι αισθήσεις, οι σκέψεις, τα προβλήματα μουδιάζουν. Δεν μπορείς να κουνηθείς από το κρεβάτι. Παίρνεις αγκαλιά το μαξιλάρι.
Κλαις μέχρι να μην υπάρχουν πια δάκρυα. Συσσωρευμένα συναισθήματα, καταχωνιασμένα καλά μέσα σου. Και είναι η στιγμή που ξεχύνονται. Έχεις εξαντληθεί από το κλάμα, και σε παίρνει ο ύπνος άτσαλα. Ξυπνάς μέσα στη νύχτα και νιώθεις καλύτερα. Πιο γαλήνια. Σαν να σου έφυγε ένα φριχτό βάρος.
Το επόμενο πρωί όλα είναι αλλιώς. Σαν να ήταν όλα ένα απατηλό όνειρο. Σαν να μην ήσουν εσύ αυτή που έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Αποφορτίστηκες από όλα τα άσχημα συναισθήματα. Χρειάστηκε μια μέρα.
Ανοίγεις το παράθυρο να μπει το φως, και βγαίνεις έξω. Δεν θέλεις να μείνεις μέσα σήμερα. Σήμερα θέλεις να χαμογελάσεις και να δεις τον ήλιο. Να μετατρέψεις το σκοτάδι της προηγούμενης μέρας σε φως. Να μετουσιώσεις το μαύρο στα πιο ζωντανά χρώματα.
Μια μέρα ήταν αρκετή να πάρεις μια ανάσα. Να κάνεις επανεκκίνηση. Και να μπεις ξανά στο παιχνίδι τη ζωής και να αντιμετωπίσεις ξανά όλα όσα σου προκαλούν τους σκοτεινούς δαίμονες, που σε καθήλωσαν στο κρεβάτι την προηγούμενη μέρα. Την είχες ανάγκη αυτή τη μέρα, κι ας μην το καταλάβουν όλοι. Κι ας σε αποκαλέσουν κυκλοθυμική, και περίεργη.
Θα έρθουν κι άλλες τέτοιες σκοτεινές μέρες. Μη τις φοβάσαι. Πνιγόσουν και τις είχες ανάγκη για να ανασάνεις ξανά από την αρχή. Να θυμάσαι κάτι όμως. Να ξοδέψεις έτσι μια μέρα, όχι ολόκληρη τη ζωή σου.
Γράφει η Βάγια Αγγελακοπούλου
loveletters.gr
