Χάτσικο: Ο σκύλος που με το θάνατό του έκανε μια ολόκληρη κοινωνία να βυθιστεί στο πένθος
Τα σκυλιά είναι αγαπητά για πολλούς ξεχωριστούς λόγους. Μας προστατεύουν, μας κρατούν συντροφιά, μας φτιάχνουν τη διάθεση όταν δεν είμαστε καλά… Αυτός είναι και ο λόγος που τα θεωρούν τον «καλύτερο φίλο του ανθρώπου».
–
Όμως ένα από τα θαυμάσια χαρακτηριστικά τους, η πίστη τους, είναι ίσως το πιο όμορφο από όλα. Ως ένας υπάκουος και τρυφερός σύντροφος, τα σκυλιά κολλάνε στο πλευρό μας και παραμένουν πιστά μέχρι το τέλος.
Και δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για να περιγράψει κανείς αυτό το δέσιμο, αυτή την πίστη και την αφοσίωση που δείχνουν τα σκυλιά στον άνθρωπό τους, από την ιστορία του Χάτσικο.
Παρόλο που ο Χάτσικο έφυγε από τη ζωή το 1935, η ιστορία του συγκινεί ακόμη εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο και η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στην Ιαπωνία.
Διαβάστε την όμορφη ιστορία του παρακάτω και παρακαλούμε κοινοποιήστε για να μάθουν όλοι για την αξιοθαύμαστη αφοσίωση του.
–
Στο Τόκιο της Ιαπωνίας, σε μια έξοδο του σταθμού Σιμπούγια, υπάρχει ένα επιβλητικό μπρούτζινο άγαλμα ενός σκύλου που στην Ιαπωνία τιμάται ως εθνικός ήρωας.
Το όνομά του είναι Χάτσικο και πριν από σχεδόν 100 χρόνια, αυτό το γλυκό λευκό Ακίτα έμεινε στην ιστορία ως ο πιο πιστός σκύλος που υπήρξε ποτέ.
Ο Χάτσικο γεννήθηκε σε μια φάρμα στις 10 Νοεμβρίου του 1923 και το όνομά του σημαίνει κυριολεκτικά, ο όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας. Τον Ιανουάριο του 1924, τον υιοθέτησε ένας ευγενικός και προστατευτικός καθηγητής πανεπιστημίου, με το όνομα Χιντεσάμπουρο Ουένο.
Κάθε μέρα ο άνδρας και ο σκύλος του περπατούσαν μαζί μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο.
Ο Χάτσικο πήγαινε κατόπιν σπίτι αλλά το απόγευμα ξαναγύριζε στο σταθμό, όπου περίμενε την επιστροφή του κυρίου του.
Καθώς περίμενε για τον αγαπημένο του ιδιοκτήτη, ο Χάτσικο έγινε γρήγορα αγαπητός από τον κόσμο που βρισκόταν στο σταθμό. Όποιος περνούσε από μπροστά του στο σταθμό, εργάτες και ταξιδιώτες, σταματούσαν για να τον ταΐσουν και να τον χαϊδέψουν.
Μια ημέρα του Μαίου του 1925 ο Χάτσικο συνόδευσε όπως πάντα τον καθηγητή στο σταθμό του τρένου και γύρισε σπίτι. Όταν γύρισε στο σταθμό ο καθηγητής δεν εμφανίστηκε.
Κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης στο πανεπιστήμιο πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία. Ο αγαπημένος του άνθρωπος δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά.
Όμως ο Χάτσικο δεν το έβαλε κάτω, ξαναγύρισε στο σταθμό, περιμένοντας στο ίδιο σημείο τον κύριό του κάθε μέρα, για το υπόλοιπο της ζωής του.
Τελικά, ο Χάτσικο χαρακτηρίστηκε σαν ζωντανός θρύλος και ένας διάσημος γλύπτης φιλοτέχνησε ένα μπρούτζινο άγαλμα που τον απεικονίζει καθιστό, να περιμένει το αφεντικό του. Το άγαλμα αυτό τοποθετήθηκε τον Απρίλιο του 1934 σε μια έξοδο του σταθμού της Σιμπούγια, ενώ στα αποκαλυπτήρια ήταν παρών και ο ίδιος ο Χάτσικο.
Στις 8 Μαρτίου του 1935, περαστικοί βρήκαν τον Χάτσικο πεθαμένο σε ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια. Τέτοια μέρα κάθε χρόνο γιορτάζεται η ημέρα των Ακίτα σε όλο τον κόσμο.
Όταν το νέο του θανάτου του έγινε γνωστό, ο σταθμός και το άγαλμά του κατακλύστηκαν από κόσμο και λουλούδια.
Τα αίτια του θανάτου του έγιναν αφορμή για πολλές συζητήσεις και διαδόσεις. Μόλις τον Μάρτιο του 2011, επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο κύριος λόγος θανάτου του ήταν ο καρκίνος ο οποίος ήταν σε τελικό στάδιο και είχε εξαπλωθεί από τους πνεύμονες μέχρι την καρδιά του.
Σήμερα, ο Χάτσικο βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Επιστημών του Τόκιο. Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορεί να μνημονεύεται και να τιμάται για πάντα.
Στην παραπάνω εικόνα βλέπουμε τον τάφο του καθηγητή Ουένο. Διακρίνεται το Σότομπα (αναθηματική πλάκα) του τάφου του Ουένο, ενώ σε πρώτο πλάνο βλέπουμε το Σότομπα του Χάτσικο. Με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με το Ιαπωνικό έθιμο οι δυο φίλοι θα μείνουν αιώνια αχώριστοι.
Όμως ο κόσμος δεν σταμάτησε εκεί. Οι άνθρωποι ήταν τόσο συγκινημένοι με την αφοσίωση, την αγάπη και την πίστη του Χάτσικο, που στόλισαν τον σταθμό στη μνήμη του.
Ονόμασαν επίσης μια από τις γραμμές, «Γραμμή Χάτσικο».
Πλέον, παρά τα πολλά πάρκα και τους αμέτρητους χώρους συνάντησης που υπάρχουν στο Τόκιο, το άγαλμα του Χάτσικο είναι ένα από τα πιο διάσημα και πιο αγαπητά σημεία της περιοχής. Γεμίζει συχνά με ανθρώπους που χαλαρώνουν, ποζάρουν δίπλα στο άγαλμά του ή απλά σταματούν να του πουν ένα «Γεια!».
Η μνήμη του Χάτσικο, τιμάται κάθε χρόνο σε μια τελετή αποκλειστικά για αυτόν. Χιλιάδες άνθρωποι έρχονται για να θυμηθούν την αιώνια αγάπη και αφοσίωση αυτού του σκύλου.
Πρόσφατα, ένα ακόμη άγαλμα τοποθετήθηκε ως φόρος τιμής σε αυτήν την όμορφη ιστορία, έξω από το πανεπιστήμιο που δίδασκε ο καθηγητής Ουένο.
Χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος, γεμάτοι χαρά που έγιναν μάρτυρες αυτής της όμορφης επανένωσης.
Ελπίζουμε, η όμορφη ιστορία του Χάτσικο και του καθηγητή Ουένο, να τιμάται για πάντα και να διατηρηθεί με το πέρασμα των χρόνων.
Την αγάπη και την αφοσίωση αυτού του σκύλου αξίζει να την θυμόμαστε για πάντα!
