Η μαμά έχει καρκίνο, αλλά δεν κινδυνεύει η ζωή της.. Το ξαναπρολάβαμε..
Αποφάσισα να σας στείλω κι εγώ την ιστορία μου.
Ο καρκίνος με επισκέφθηκε για πρώτη φορά πριν 12 χρόνια, και την περίοδο της γαλουχίας του τρίτου μου παιδιού.
–
Το καρουμπαλάκι που ψηλάφιζα αρχικά το εξέλαβα ως μαστίτιδα ή κάτι ανάλογο. Ο κοινός νους δεν πάει εύκολα σε κάτι κακό μιας και θεωρητικά, ο θηλασμός (που για κάμποσους μήνες έκανα και στα 3 μου παιδιά) υποτίθεται πως προστατεύει.
Ένα βράδυ, παρακολουθώντας στην τηλεόραση την αγαπημένη μου ιατρική σειρά Grey’s anatomy, βλέπω να παρουσιάζεται ένα ισχυρό ιατρικό παράδοξο που ήταν και το θέμα του επεισοδίου της ημέρας.
Ποιο; Μια γυναίκα που είχε τεκνοποιήσει πριν τα 30, κατά τη διάρκεια του θηλασμού, εμφάνισε καρκίνο μαστού! Σαφέστατα καμπανάκι για μένα, σαν ένα συμπαντικό σημείο!! Όπως αντιλαμβάνεστε, κινήθηκα αμέσως, κατέφυγα εκεί που έπρεπε και όλα πήραν το δρόμο τους.
Τμηματεκτομή, σχεδόν ο μισός μαστός, ακτινοθεραπεία και ορμονοθεραπεία για 6 1/2 χρόνια, χάπι.
Δόξα τω Θεώ χωρίς μεταστάσεις και χωρίς ανάγκη χημειοθεραπείας. Το κυριότερο σοκ για μένα ήταν το ασύμβατο μεταξύ του καρκίνου και της ζωής της ίδιας που κρατούσα στην αγκαλιά μου με τη μορφή του 9μηνου μωρού, αλλά και των άλλων 2 παιδιών μου, 4 1/2 και 8 ετών.
Οδηγούσα κάθε μέρα για το νοσοκομείο που έκανα την ακτινοβολία κι έκλαιγα μονολογώντας «Θεέ μου, τι δουλειά έχω εγώ σε αυτά τα μέρη;
Εγώ έχω μωρά να μεγαλώσω..» κι όμως στην αίθουσα αναμονής για τις ακτινοβολίες περίμεναν και άτομα μικρότερα από τα δικά μου 38 χρόνια..
Γιοι και κόρες κάποιων, που δεν είχαν καν προλάβει να αποκτήσουν τα δικά τους παιδιά και δεν ήξερα κιόλας αν θα το κατάφερναν ποτέ.
Σιγά σιγά δυνάμωσα, έπιανα την κουβέντα, αντάλλασσα εμπειρίες με άλλους συνασθενείς και συνήθισα στην ιδέα ότι είμαι καρκινοπαθής.
Δεν είναι και καμιά παγκόσμια πρωτοτυπία τελικά. Κατάλαβα ότι όλα είναι για όλους και α για κάποιο λόγο γίνονται.. Κλισέ, αλλά αλήθεια.
Με πολλή αγάπη από το περιβάλλον μου και τη βοήθεια του Θεού, πήγε καλά. Σχεδόν ξέχασα την περιπέτεια αυτή ώσπου μετά από 11 χρόνια ξαναεμφανιστηκε κάτι στον ίδιο μαστό.
Η αλήθεια είναι μετά από μια πολύ στρεσογονα περίοδο της ζωής μου και κατά τη διάρκεια μιας κλιμακτηρίου με πολύ έντονα συμπτώματα κι ορμονικές διαταραχές. Πολύ μικρό, αλλά αυτή τη φορά δεν γλίτωνα την ολική μαστεκτομή όσο μικρό κι αν ήταν, και μάλλον ούτε και την χημειοεραπεία…
Αλλά.. Every cloud has a silver lining ή αλλιώς ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το πρώτο πράγμα που ξεστόμισα όταν μου ανακοινώθηκε η υποτροπή τηλεφωνικά και ολίγον άγαρμπα, είναι :δεν θα δεχτώ καμία συναισθηματική καταπίεση για κανένα λόγο ξανά και δεν θα κάνω τίποτα που να μην μου αρέσει και μην με αναπαύσει, για κανένα λόγο και κανένα πρόσωπο.
Στο μεταξύ, η μεγαλύτερη πηγή τοξικότητας στη ζωή μου, που ήταν η δουλειά μου, είχε πριν λίγο καιρό τελειώσει.. Άφησε όμως και τα προφανή κατάλοιπα..
Πάμε τώρα.. Κατέφυγα στο Θεαγένειο, το εξειδικευμένο Αντικαρκινικό της πόλης μου. Το ευλογημένο αυτό νοσοκομείο.
Γυναικεία υπόθεση ο καρκίνος μαστού εκεί. Γυναίκα χειρουργός, γυναίκα πλαστική χειρουργός (ζήτησα ταυτόχρονη αποκατάσταση), γυναίκα ογκολόγος. Καταρτισμένες, έμπειρες, εξαιρετικές. Τις έχω στην προσευχή μου και θα τις έχω μέχρι να πεθάνω. Δεν ξέρω αν τα έβλεπα εγώ όλα καλά ή αν κάποια δύναμη με έκανε να τα βλέπω έτσι.. Ίσως γιατί ακράδαντα πιστεύω ότι ο Θεός στέλνει τους σταυρούς στα παιδιά του για λόγους ψυχικής ωφελείας και «εξατομικευμένης παιδαγωγίας».
Δηλαδή στέλνει αυτό που ο καθένας μπορεί να διαχειριστεί, ακόμη κι αν αρχικά νομίζει το αντίθετο.. Για να μην θεωρείτε ότι είμαι κανένας ηρωικός τύπος, σας λέω ότι είχα την ασφάλεια της μη μετάστασης, γιαυτό και ένιωθα ότι θα ταλαιπωρηθώ, θα ακρωτηριαστώ, αλλά η ζωή μου δεν φαίνεται να διατρέχει άμεσο κίνδυνο.
Αυτό είπα άλλωστε και στα παιδιά μου, 12, 16 και 19 ετών πέρσι.. Η μαμά έχει καρκίνο, αλλά δεν κινδυνεύει η ζωή της.. Το ξαναπρολάβαμε.. Δόξα τω Θεώ!
Αφού έγινε η επέμβαση κι έμεινα 14 μέρες στο νοσοκομείο, ήρθε η σειρά του ογκολόγου, για τη χορήγηση θεραπευτικού σχήματος. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.. Χημειο.. Η χημειοθεραπεια θεωρείται απαραίτητη σε περίπτωση υποτροπής. Υποτροπή όμως στα 11 χρόνια;
Γιατί όχι 2ο πρωτοπαθές; Ούτως ή άλλως, είχαν διαφορετικό τύπο και σύσταση οι 2 όγκοι, τότε και τώρα.. Η υψηλή κατάρτιση της ογκολόγου μου, σε συνδυασμό με το ανθρώπινο, ειλικρινές ενδιαφέρον που επέδειξε, την οδήγησαν να μου προτείνει μια εξειδικευμένη εξέταση που τελικά μας επιβεβαίωσε αυτό που υποψιαζόταν η γιατρός :
ο τύπος του όγκου δεν χρειαζόταν χημειοθεραπεία αλλά ορμονοθεραπεία, κοινώς ΧΑΠΆΚΙ, και «άντε γειά» όπως χαρακτηριστικά μου είπε όταν λάβαμε τα χαρμόσυνα αποτελέσματα…
«Νόννα μου, χαπάκι, τίποτε.. Άντε γειά!!!»
Κι αυτό ήταν το μικρό μου θαύμα, η ακύρωση της αχρείαστης χημειο που είχε αρχικά αποφασιστεί, μάλλον μηχανικά λόγω 2ης νεοπλασίας στον ίδιο μαστό. Έχω κάνει πλέον και την πλαστική, πήγε καλά, νιώθω όμορφα και συνεχίζω με τακτικούς ελέγχους κι
Εξετάσεις, αλλά οκ.. Έτσι είναι.. Οφείλουμε να ελεγχόμαστε τακτικά.. So far so good. Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους και σε όλες σας. Με αγάπη
Νόννα
- : wincancer.gr
