Επιστολή από την μητέρα του παιδιού που έχασε τη σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.
Επιστολή στη «Ροδιακή» απέστειλε η μητέρα του παιδιού που πριν από 4 χρόνια έχασε τη σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, αφιερώνοντας το περιεχόμενό της, στο γιο της, Μανώλη, που “πέταξε” για τη γειτονιά των αγγέλων, αλλά και σε όλα τα νέα παιδιά, έτσι ώστε να προσέχουν όταν βρίσκονται στους δρόμους για να διαφυλάξουν αυτό το Θείο Δώρο, που λέγεται ζωή!
Στην επιστολή της αναφέρει συγκεκριμένα:
«Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από τότε που έχασα τον γιο μου, που τώρα θα ήταν μαθητής της Α’ τάξης του Λυκείου. Έφυγε μακριά μας, γιατί τον θέρισε ένας καρκίνος-Λερναία Ύδρα που όσο κι αν αγωνίστηκε, για να τον αντιμετωπίσει, στάθηκε αδύνατο.
Για μία μάνα, όπως εγώ, η απώλεια του παιδιού της, ειδικά σε μία τόσο μικρή ηλικία, αποτελεί ένα σημείο σταθμό στη ζωή της. Ζεις από εκεί και πέρα δύο ζωές ταυτόχρονα: αυτήν που σιωπηλά στάζει συνέχεια σταγόνα-σταγόνα έναν ασταμάτητο θρήνο, έναν κόμπο στον λαιμό που διαρκώς σου υπενθυμίζει την οδυνηρή απώλεια και την άλλη που οφείλεις να πορευθείς, γιατί της έχεις υποχρέωση που σου δόθηκε να την υπηρετήσεις.
Και αφού είναι δώρο-Θεού πρέπει να το τιμήσεις όχι με την κακομοιριά και τη δειλία του θύματος αλλά με τη γενναιότητα του πολεμιστή που έχασε μια μεγάλη και σημαντική μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Γιατί ο πόλεμος είναι υπόθεση δική σου και πρέπει να τον παλέψεις μέχρι το τέλος του, δηλαδή το τέλος Σου.
Όμως, σήμερα, ημέρα μνήμης του Μανώλη μου, ξετυλίγω αυτές τις σκέψεις μου, όχι για να προκαλέσω τη συμπάθεια και τη συμπαράστασή σας, που άλλωστε τα έχω απολαύσει πλουσιοπάροχα όλο αυτό το διάστημα, αλλά για να στείλω ένα δυνατό μήνυμα ευθύνης και σεβασμού που οφείλουμε όλοι μας όχι μόνο απέναντι στο δώρο της ζωής μας, μα και απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους.
Πόσοι άνθρωποι χωρίς συναίσθηση ευθύνης απαξιώνουν, σπαταλούν το πολύτιμο και μοναδικό δώρο αυτού του χρονικού διαστήματος που μας δόθηκε -που το λέμε ζωή- να το ζήσουμε σε αυτόν τον πανέμορφο πλανήτη και να το μοιραστούμε με τους ανθρώπους γύρω μας που έχουμε λιγότερο ή περισσότερο στενές σχέσεις.
Πόσοι από εμάς καθημερινά, κάθε στιγμή μας θα έλεγα, συνειδητοποιούμε τη μοναδική της αξία και πόσοι από εμάς έχουμε συναίσθηση του πόσο η λειψή μας ευθύνη μπορεί να σημαδέψει μια για πάντα την πορεία τόσων ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα μας. Να μετατρέψει τη ζωή τους σε ένα χωρίς τέλος μαρτύριο, σε έναν Γολγοθά χωρίς κορυφή και τελική σταύρωση.
Απευθύνομαι μέσα από αυτό το μικρό μου κείμενο, ειδικά, στους νέους ανθρώπους που χάνονται αναίτια στην άσφαλτο της Ρόδου, ποy εντελώς άδικα στερούν μια για πάντα από τους ίδιους την τεράστια ευκαιρία να συνεχίσουν να κολυμπούν στη θάλασσα των εμπειριών της ζωής. Την ίδια στιγμή στερούν και από τους δικούς τους ανθρώπους το κοινό περπάτημα στις λεωφόρους και τα μονοπάτια της.
Τους στερούν τη συν-ύπαρξη και τη συν-μετοχή στα ιερά της μυστήρια. Πόσο δεν συνειδητοποιούν την πίκρα και το πόνο που αφήνουν για πάντα πίσω τους σε αυτούς που είναι δεμένοι μαζί τους από μία κοινή Μοίρα: τη μάνα, τον πατέρα, τα αδέρφια…
Θέλω σήμερα τιμώντας τη μνήμη του γιού μου, αλλά και τον πολύτιμο χώρο που μου δωρίζει η «Ροδιακή» να φωνάξω δυνατά, για να ακουστώ όσο το δυνατόν καλύτερα: Συντοπίτες μου αγαπημένοι, ας τιμήσουμε το δώρο της ΖΩΗΣ. Ας σεβαστούμε την ανεκτίμητη αξία Της. Ας σταθούμε με ευθύνη απέναντί Της.
Ας συνειδητοποιήσουμε το βάρος κάποιων επιλογών μας που μπορεί να αποβούν μοιραίες. Ας ασκηθούμε να συμπεριφερόμαστε υπεύθυνα. Ας μάθουμε, εντέλει, να ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΛΛΑ… ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!
-: https://www.rodiaki.gr
