Είμαι άνεργη και σε λίγο θα ξαναγίνω μητέρα. Σκέφτομαι να αυτοκτονήσω για να γλιτώσει ο άντρας μου τα έξοδα
Γνώρισα τον σύζυγο μου πριν 6 περίπου χρόνια στη σχολή όπου φοιτούσα. Ήταν σε μεγαλύτερο έτος από εμένα. Για αρκετά χρόνια είχαμε μόνο φιλική επικοινωνία.
Εγώ επειδή έπρεπε να συνεισφέρω οικονομικά στο σπίτι αναγκάστηκα να φύγω για δουλειά στο εξωτερικό. Ήταν σε μεγάλη οικονομική ανάγκη η οικογένειά μου και δεν μπορούσε η μητέρα μου να καλύψει ούτε βασικές μας ανάγκες. Μας είχε μεγαλώσει μόνη της. Ο πατέρας μου ανέκαθεν άφαντος.
Δυστυχώς δεν πήγε καλά η δουλειά και έτσι μετά από λίγους μήνες επέστρεψα στην Ελλάδα. Ξεκινήσαμε να μιλάμε με τον άντρα μου μέσω του Facebook και μετά από λίγο λίγο καιρό κανονίσαμε να βγούμε έξω για μια μπύρα. Μην σας τα πολυλογώ, ερωτευτήκαμε, αγαπηθήκαμε πολύ και αποφασίσαμε να είμαστε μαζί. Όλα φαίνονταν στην αρχή καλά και ευοίωνα. Μέχρι και την απόσταση με το στρατό αντέξαμε όταν ήρθε κι αυτό στο προσκήνιο.
Γυρνώντας πίσω στην Αθήνα ως πολίτης πλέον ο σύζυγός μου, μου πρότεινε να μείνουμε μαζί. Μετά από πολύ καιρό βρήκαμε ένα σπίτι που να μπορούμε να το κουμαντάρουμε οικονομικά και να μην στερούμαστε κάτι στη συντήρησή του. Υιοθετήσαμε και δυο κακοποιημένα σκυλάκια, μια μαμά και το γιο της στην προσπάθεια μας να τους προσφέρουμε μια καλύτερη ζωή.
Δυστυχώς λόγω του κορονοϊού όμως ούτε ένα μήνα μετά έχασα τη δουλειά μου. Μου ήρθε κεραμίδα. Δούλευα στο αεροδρόμιο όπου και μας έκαναν μαζικές απολύσεις χωρίς προειδοποίηση.
Μετά από λίγες εβδομάδες μαθαίνω πως είμαι έγκυος στην κόρη μου που είναι πλέον δέκα μηνών. Εκεί ξεκίνησε η κάτω βόλτα. Ο τότε σύντροφός μου και νυν σύζυγός μου αναγκάστηκε να κάνει τρεις δουλειές, η μια ως κούριερ σε μια εταιρία που ήταν από την αρχή και οι άλλες δυο ως διανομέας σε μαγαζιά γρήγορου φαγητού.
Όλα αυτά γιατί έπρεπε να καλυφθούν τα έξοδα της γέννας και τα καθημερινά που έτρεχαν συν του ενοικίου. Με τον καιρό η σχέση μας ξεκίνησε να διαλύεται. Όλη η στεναχώρια, η πίεση και ο θυμός του έβγαιναν πάνω μου. Ταυτόχρονα ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια ψέματα που μου είχε πει όσον αφορούσε τη ζωή του πριν από εμένα αλλα και την αρχική περίοδο που είχαμε πει να είμαστε μαζί.
Αυτό έφερε πολλές τριβές και οι καθημερινοί τσακωμοί δεν είχαν τελειωμό. Εννοείται ότι όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν προβλήματα στην εγκυμοσύνη και το παιδί μας να γεννηθεί πρόωρα. Με την οικογένειά του δεν ειχα καλές σχέσεις καθώς δεν δέχονταν ποτέ ότι ο γιος τους μπορεί και να μην μου φέρεται καλά. Η μητέρα του όντας το «αφεντικό» της οικογένειας δεν δεχόταν καμία άλλη άποψη πέραν της δικής της. Ήταν και ένας από τους λόγους που δημιουργήθηκε μεταξύ μας ρήξη. Σε κάποια στιγμή είπαν στον άντρα μου να πάμε στο σπίτι της συγχωρεμένης της γιαγιάς του για να μην έχουμε ενοικιο και ότι είχε φθορές αλλά θα τις έφτιαχναν.
Την ημέρα που μετακομίσαμε συνειδητοποίησα ότι είχαμε κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μας. Ένα σπίτι αν το πούμε σπίτι αποθήκη, γεμάτο ζωύφια και συγκεκριμένα κατσαρίδες που είχαν κάνει φωλιές παντού, πενταβρώμικο και βαμμένο όπως να’ναι. Δεν υπήρχαν καν χερούλια στις πόρτες και τα πλακάκια στο μπάνιο ήταν σπασμένα και καλυμμένα τα κενά με ασβέστη. Η υγρασία να μυρίζει τόσο έντονα και από τους τοίχους να βγαίνει μια υγρή πνιγηρή ζέστη που σου δημιουργούσε και δυσκολία στην αναπνοή. Είχα πάθει κατάθλιψη μόνο και μόνο με το σπίτι που έπρεπε να ζήσουμε και να φέρουμε και ένα μωρό εκεί. Ο σύζυγός μου δεν το είχε δει, του είχανε πει απλά ότι ήταν έτοιμο και ότι το είχαν φτιάξει και καθαρίσει για να πάμε εκεί. Εγώ σε προχωρημένη εγκυμοσύνη μην έχοντας δυνατότητες για να μαζέψω πολλά πράγματα. Ήταν όλο μια τραγωδία. Η μπογιά στους στοίχους είχε αρχίσει να εξαφανίζεται και τη θέση της να παίρνει αυτό το πρασινοκαφέ πραγμα που αφήνει η μούχλα που δημιουργείται από την υγρασία. Όταν παραπονέθηκα για τις κατσαρίδες που σκότωνα καθημερινά (8-9 κατσαρίδες την ημέρα) και ότι το σπίτι ήταν γεμάτο άχρηστα και δύσχρηστα έπιπλα που με εμπόδιζαν και να κινηθώ μέσα στο σπίτι άκουσα την ατάκα: εγώ δεν σας έταξα παλάτι, αυτό είχα αυτό έδωσα. Εννοείται ότι αυτό το ειπε η μητέρα του συζύγου μου. Εγώ πλέον ήμουν η νύφη που δεν ήθελε καν να βλέπει. Λες και ζήτησα ποτε παλάτι. Ήθελα απλά ένα καθαρό σπίτι χωρίς ζωύφια για να μην χρειάζεται να κάνω παρκούρ για να περάσω από τον ένα χώρο στον άλλον αλλα και για να μην εισπνέω στην κατάσταση μου όλη την ώρα κατσαριδοκτόνα. Ακόμα και σε γκαρσονιέρα θα πήγαινα αρκεί να ήταν κάπως πιο βιώσιμη.
Τέλος πάντων. Πέρασε λίγος καιρός ακόμα.
Είχαν υποσχεθεί οι γονείς του οπως μου είχε πει ο συζυγος μου, πως θα βοηθούσαν στα έξοδα του μαιευτηρίου όμως λιγο πριν γεννηθεί το παιδί μας εκβίασαν πως αν δεν παντρευόμασταν με πολιτικό γάμο για να πάρει εξαρχής το παιδί το δικό του επίθετο δεν θα μας έδιναν δεκάρα.
Έγινε τελικά και κάναμε έναν πολιτικό γάμο αστραπή δίχως δαχτυλίδια δίχως τίποτα, κι εμένα να κλαίω έξω από το δημαρχείο γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ, ποσο μάλλον με αυτόν τον τρόπο. Ήμουν μόλις 24 ετών.
Γεννήθηκε η κόρη μας, έμεινε στην μονάδα με τα πρόωρα για αρκετές μέρες και την ημέρα που ήταν να γίνει η πληρωμή του μαιευτηρίου και να βγούμε έγινε ο χαμός. Γιατί να μην γινόταν άλλωστε; Τίποτα δεν ήταν φυσιολογικό ούτως ή άλλως.
Μίλησα με την μητέρα του συζύγου μου στο τηλέφωνο και της εξήγησα ότι επειδή ως οικογένεια είναι πολύ μεγάλη (7 άτομα χωρίς το σύζυγο μου) δεν γινόταν να έρθουν ταυτόχρονα όλοι στο σπίτι για να δουν το μωρό. Θα έπρεπε να έρχονται λίγοι λίγοι. Ήταν και οδηγία από το μαιευτήριο να μην έχει επαφές με πολύ κόσμο το παιδί γιατί ήταν πολύ αδύναμο ακόμα. Εγώ το ξεκαθάρισα σε συνεννόηση πάντα με το σύζυγό μου γιατί λίγες μέρες πριν γεννήσω μας είχανε μεταφέρει στο σπίτι καρέκλες και τραπέζια έξτρα για να έχουν να κάτσουν με το που βγω από το μαιευτήριο. Δεν τους ένοιαξε στιγμή ούτε ότι γέννησα με καισαρική και ήμουν χειρουργημένη και ανήμπορη ακόμα και στο να περπατήσω ούτε ότι το μωρό ήταν αδύναμο και μόλις είχε βγει από την εντατική μοναδα φροντίδας νεογνών.
Εν τέλει μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα αφού μας έβρισε και μας είπε καλύτερα να είμαστε με τη δική μου μητέρα και τις αδερφές μου αφού δεν τους θέλουμε εκείνους μετά από τόσα που είχαν κάνει για εμάς (εμείς τα γουρούνια δηλαδή).
Από όλα αυτά εκείνη αυτό κατάλαβε.
Τέλος πάντων, το αποτέλεσμα ήταν το εξής: με βάση αυτό το σκηνικό που μάλλον ήταν πρόφαση αρνήθηκε να δώσει τα λεφτά που είχε υποσχεθεί στο γιο της και έτσι ήρθε ο σύζυγος μου και μου το ειπε την ώρα που έπρεπε να πληρώσουμε.
Πανικόβλητη εγώ για το που θα βρεθούν τόσα λεφτά και μη έχοντας κάποια πιστωτική κάρτα ούτε εγώ ούτε ο σύζυγος ξεκινήσαμε να καταρρέουμε ψυχικά. Να είναι καλά η αδερφή μου η μεγάλη που είχε κάποια χρήματα στην άκρη για τις σπουδες της και μας τα δάνεισε τελευταία στιγμή προκειμένου να γλιτώσουμε την ξεφτίλα στην κλινική και ότι άλλο αυτό συνεπαγόταν.
Εννοείται ότι με το που γυρίσαμε στο σπίτι ήρθαν όλοι σιγά σιγά βέβαια, για να δουν το μωρό. Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς για το αν είμαι καλά εγώ. Εγώ ήμουν απλά η μηχανή που έφερε στη ζωή το παιδί του παιδιού τους. Αυτό ήταν η αρχή για όλα τα κακά ή η συνέχεια αυτών.
Με το σύζυγό μου παλεύαμε να φτιάξουμε τη μεταξύ μας σχέση παρά τα εμπόδια και την κούραση που υπήρχε και από τις δυο μεριές. Μου ζήτησε να κάνω σαν να μην συνέβη αυτό με την οικογένεια του για χάρη του κι εγώ το έκανα γιατί τον αγαπώ και ξέρω ότι δεν φταίει εκείνος για το τι είναι η οικογένεια του. Είχα καταλάβει κιόλας ότι η μητέρα του ψυχικά δεν ήταν καλά και έπρεπε κάπως να το αποδεχτώ.
Μετά από κάποιους μήνες και ενώ υπήρχε πολύ προσοχή γιατί οικονομικά δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε άλλη εγκυμοσύνη μαθαίνουμε ότι είμαι πάλι έγκυος, δεν καταλάβαινε κανείς το πως ούτε ο γιατρός. Εγώ κατέρρευσα ψυχολογικά, δεν ήμουν έτοιμη για δεύτερο παιδί, είχαν περάσει μόνο 3 μήνες από τότε που γέννησα την κόρη μας.
Ο γιατρός μου δεν δεχόταν την διακοπή της κύησης θα έπρεπε να βρω άλλον γιατρό μου είπε κι εγώ φοβόμουν και δεν ήξερα τι να κάνω. Εν τέλει σιωπηλά αποδέχτηκα την κύηση αυτή αφού μίλησα και ξαναμίλησα με τον άντρα μου. Μου ειπε ότι θα κάνει τα παντα για να καλυφθούν όλα τα έξοδα.
Έχασε μετά από λίγες εβδομάδες τη δουλειά του στην εταιρία κούριερ και έτσι έμεινε να δουλεύει μόνο σε δυο σουβλατζίδικα ως διανομέας. Μηδενικά ένσημα, με τον κίνδυνο να είναι μέσα στους δρόμους από το πρωί μέχρι και αργα το βράδυ κι εγώ μόνη μου στο σπίτι με ένα μωρό και δυο σκυλιά. Η οικογένειά μου μακριά και η δική του αν και μερικά στενά πιο κάτω από εμάς δεν μου χτύπησε ποτέ την πόρτα να δει αν είμαστε καλά ή αν θέλω κάτι. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν πότε θα τους πάει στο σπίτι ο άντρας μου το παιδί για να το δούνε.
Εννοείται ότι η μεταξύ μας σχέση διαλύθηκε ολοσχερώς. Ήμασταν πλέον δυο συγκάτοικοι και γονείς. Τίποτε άλλο.
Κι ενώ όλα πήγαιναν τέλεια στη ζωή μας το παιδάκι μας εμφάνισε πρόβλημα με τα νεφρά του και το ουροποιητικό της σύστημα. Έκανα μόνη μου μαζί της Πάσχα μέσα στο νοσοκομείο παίδων. Μάθαμε ότι το πρόβλημα ήταν εκ γενετής και ότι θα έπρεπε να προσέχουμε πολύ και να κάνει συνεχώς εξετάσεις προκειμένου να είναι όσο πιο υγιής γίνεται.
Βγήκαμε από το νοσοκομείο και επικοινώνησα με έναν γνωστό μου ασφαλιστή που τον ήξερα από πολύ μικρή. Ήξερα ότι είναι καλός στη δουλειά του και έμπιστος. Μας πλήρωσε η μητέρα μου μια εξάμηνη ασφάλιση για το παιδί με την προϋπόθεση ότι αν χρειαστεί να νοσηλευτεί ξανά τα έξοδα όλα να είναι καλυμμένα. Και ναι, συνέβη να χρειάζεται το παιδί ξανά νοσηλεία και πήγαμε στην κλινική που μα υπέδειξε η ασφαλιστική εταιρία μετά από πολύωρη τηλεφωνική συζήτηση που προηγήθηκε.
Ήταν όλα ένα λάθος.
Το παιδί μας νοσηλεύτηκε για μέρες στη συγκεκριμένη κλινική. Εγώ με το φόβο ότι κάτι δεν θα πάει καλά οικονομικά πάντα επικοινωνούσα συνεχώς με τον ασφαλιστή όπου και με διαβεβαίωνε πως όλα είναι εντάξει και πως δεν θα χρειαστεί να πληρώσουμε τίποτα γιατί τα κάλυπτε το συμβόλαιο που της είχαμε κάνει.
Βγήκαμε από την κλινική, γυρίσαμε στο σπίτι και ενάμιση μήνα μετά επικοινωνεί μαζί μας η κλινική για την οικονομική εκκρεμότητα που υπήρχε και μας ενημερώνει ότι η ασφαλιστική εταιρία είχε αρνηθεί σε εκείνους την πληρωμή. Επικοινώνησα με την ασφαλιστική και συνειδητοποίησα ότι μας είχαν κοροϊδέψει με τον πιο αισχρό τροπο. Και δικαστικά να πηγαίναμε που δεν θα μπορούσαμε να το στηρίξουμε οικονομικά ήταν άγνωστη η έκβαση της υπόθεσης. Δεν μπορούσαμε να αντέξουμε άλλο οικονομικό πλήγμα. Μας είπανε να κάνουμε διακανονισμό μαζί τους (η ασφαλιστική) και να πληρώσουμε το 30% του ποσού. Εγώ με τον άντρα μου ακόμα δεν είχαμε μαζέψει ούτε σεντς για τη γέννα του δεύτερου μωρού. Μας ειπε ο ασφαλιστής ότι θα προσπαθήσει να ζητήσει να πληρώσουμε το 50% αντί του 30% μιας και ταλαιπωρηθήκαμε τόσο πολύ με όλα αυτά. Τελικά αυτό δεν έγινε ποτέ και τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε την κλινική που δεν κάνει καν δόσεις σε όσους δεν έχουν πιστωτικές κάρτες. Δάνειο δεν μπορούμε να πάρουμε γιατί ο άντρας μου έχει σχεδόν μηδενικό εκκαθαριστικό κι εγώ είμαι άνεργη. Οι γονείς μας δεν μπορούν να μας βοηθήσουν και το δεύτερο παιδί μας θα γεννηθεί σε 4 εβδομάδες.
Κάνω τις τελευταίες εβδομάδες καθημερινά πλέον αυτοκτονικές σκέψεις πιστεύοντας ότι αυτό ίσως να ήταν το καλύτερο για όλους.
Έτσι θα δεν χρειαστεί ποτε να βρεθούν τα λεφτά για τη δεύτερη γέννα, και ο άντρας μου δεν θα χρειάζεται να κάνει τόσες δουλειές για να συντηρεί και εμένα και ένα δεύτερο παιδί.
Ήδη σιχαίνεται τη ζωή του έτσι όπως έχει εξελιχτεί χωρίς αυτό να αναιρεί το γεγονός ότι αγαπάει πολύ την κόρη μας. Δεν κατάφερε στη ζωή του να κάνει αυτό που θέλει εργασιακά και δυστυχώς πάντα θα τον τρώει και θα του δημιουργεί άσχημα συναισθήματα που αδυνατεί να διαχειριστεί.
Εγώ δεν αντέχω άλλο, μόνο προβλήματα νιώθω να δημιουργώ, δεν μπορώ ως άνεργη μητέρα και εγκυμονούσα να προσφέρω τίποτα στο σπίτι μου και την οικογένεια μου και δεν βρίσκω κανένα άλλο διέξοδο στο μυαλό μου.
Συγγνώμη αν σας κούρασα με όλο αυτό που έγραψα. Ήθελα απλά να το μοιραστώ με κάποιον και μην έχοντας κανέναν άλλον άνθρωπο να μιλήσω, ούτε φίλους, αποφάσισα να το γράψω εδώ.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.
Ελίνα
- : -
