Η γυναίκα μου ερωτεύτηκε…
Με λένε Πάνο και σας διαβάζω κάθε μέρα. Μεγαλώνω σχεδόν μόνος μου τις κόρες μου και μου δίνετε δύναμη να συνεχίσω αλλά κάποια πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα γράφουν αρκετές μητέρες γιατί πάντα υπάρχει και η άλλη όψη. Με τη γυναίκα μου ήμασταν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, ήμασταν αγαπημένοι και οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για εμάς. Είχαμε και οι δυο πολύ καλή δουλειά (εγώ είχα μαγαζί με ένα φίλο μου που πήγαινε πολύ καλά), ένα καλό σπίτι, οι γονείς μας μας βοηθούσαν με τα παιδιά (έχουμε δυο κόρες) και είχαμε τις διακοπές μας, τα ταξίδια μας και την όμορφη ζωή μας. Μέχρι μια μέρα που μπήκε στο σπίτι μου ο δαίμονας.
Η γυναίκα μου ερωτεύτηκε. Στην αρχή ήταν μπερδεμένη, καταλάβαινα πως κάτι της συνέβαινε αλλά σκέφτηκα πως θα είχε προβλήματα με τη δουλειά της. Δεν ήξερα. Μέσα σε λιγότερο από χρόνο, άλλαξε. Ήταν αδιάφορη σχεδόν επιθετική με τα παιδιά, της έφταιγαν όλα, το σεξ άρχισε να λιγοστεύει, το κινητό της το έπαιρνε μαζί μέχρι και στη τουαλέτα, τα βράδια καθόταν μέχρι αργά στον υπολογιστή. Φυσικά υποψιάστηκα, δεν ζούσα στα σύννεφα. Τη ρώτησα ευθέως αν είχε σχέση, αρνήθηκε. Μετά από καιρό τη ξαναρώτησα, αρνήθηκε πάλι και επειδή τσακωθήκαμε, ένιωθα ενοχές ότι τάχα την πίεζα και την έθιγα. Που να ήξερα…
Η γυναίκα μου ερωτεύτηκε. Τον εαυτό της. Μόνο αυτόν υπολόγισε. Γιατί ακόμη κι αν δεχτώ ότι αγάπησε έναν άλλον και ότι αυτά συμβαίνουν στη ζωή, η άσχημη στάση της απέναντι στα παιδιά δεν δικαιολογείται ούτε από τον έρωτα ούτε από τίποτα. Έφευγε το πρωί και γυρνούσε τη νύχτα. Δεν ρωτούσε για τα παιδιά, παρά έμπαινε στο σπίτι έτρωγε έπαιζε με το κινητό της και κοιμόταν. Τα πρωινά πήγαινε τα παιδιά στο σχολείο μουτρωμένη και βιαστική. Σταμάτησε να μαγειρεύει, σταματήσαμε να τρώμε όλοι μαζί τις Κυριακές είτε γιατί έλειπε επειδή «είχε πολλά επαγγελματικά ταξίδια» ή γιατί κλεινόταν στο δωμάτιό μας επειδή είχε απλά «πολύ δουλειά». Αν ερχόταν κάποιο από τα παιδιά μας και της έλεγε κάτι, του φώναζε.
Σε αυτό το σπίτι, ήμουν πια μόνο εγώ, οι κόρες μας και η σκιά μιας γυναίκας που την ένοιαζε μόνο ο έρωτάς της. Σίγουρος πια ότι είχε άλλον, δεν ήξερα τι να κάνω γιατί δεν ήθελα με τίποτα τα παιδιά μου να ζήσουν με αυτή τη μάνα που τους μιλούσε απότομα, δεν τα φρόντιζε και δεν υπήρχε. Πλήρωσα ιδιωτικό ντετέκτιβ να μου πεί αυτό που ήξερα. Και μου το είπε, μόνο που δεν ήξερα πως αυτός ο άλλος, ήταν ο συνέταιρός μου. Να σας πω και τη συνέχεια; Η γυναίκα μου, υπέγραψε συμφωνητικό με το οποίο μου παραχωρούσε την επιμέλεια και έφυγε μαζί του. Δεν με ένοιαξε τόσο αυτό όσο ότι δεν τήρησε ποτέ την επικοινωνία της με τα παιδιά, γιατί μιλάει στο τηλέφωνο μαζί τους, μόνο όταν την παίρνουν εκείνα. Τα βλέπει μια φορά στους δυο μήνες και τη τελευταία φορά που τα επισκέφθηκε, ήρθε στο σπίτι με μελανιές, ήταν σκεφτική και πιο ήπια απέναντι στα κορίτσια. Υποψιάζομαι πως τη βαράει και στενοχωριέμαι για εκείνη. Στενοχωριέμαι γιατί εγώ γνώρισα ένα χαμογελαστό ζωντανό κορίτσι που το αγάπησα για την αλήθεια του, και κατέληξε μια κακοποιημένη γκρίζα φιγούρα που αποποιήθηκε το ρόλο της μητέρας για χάρη του εφήμερου. Αλλά δεν τη λυπάμαι και αν συμβαίνει αυτό που νομίζω, δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω τα παιδιά μου να περάσουν ούτε μισό λεπτό απ’ τη ζωή τους, σε ένα τέτοιο περιβάλλον.
Δεν ξέρω πως, αλλά ενώ προδόθηκα, ενώ όταν είδα φωτογραφίες της μαζί του έχασα τα πάντα, ενώ δεν μπορούσα να σηκώσω το σώμα μου και οδηγούσα μηχανικά σαν χαμένος, με τους λογιστές και τους δικηγόρους να με «κυνηγάνε» για να χωρίσουμε τις εταιρίες και τα περιουσιακά, μου βγήκε μια υπερπροστασία απέναντι στις κόρες μου που μέχρι σήμερα ίσως να μη με έχει αφήσει να συνειδητοποιήσω εντελώς τι έχει γίνει. Τα βράδια που τις βάζω για ύπνο και μαζεύω από κάτω κούκλες και πριγκήπισσες και στέμματα και μικροσκοπικά ψεύτικα κραγιόν, σκέφτομαι τι σπουδαία πράγματα χάνει από τη ζωή τους. Αλλά η γυναίκα μου ερωτεύτηκε. Τον εαυτό της.
Πάνος
- : -
