«Απ’ το σήκωμα του χεριού ως τον φόνο η απόσταση ίσως είναι μια κακιά στιγμή»
Τα περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονίας που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα είναι σοκαριστικά και απάνθρωπα. Με τελευταίο τη δολοφονία της Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο από τον σύντροφό της, η κωμικός Χρύσα Κατσαρίνη θέλησε να μοιραστεί «2-3 σκέψεις» με τους διαδικτυακούς της φίλους, ώστε να μη μεγαλώσει η λίστα με τα θύματα.
«Επειδή έχω βρεθεί κυριολεκτικά, μια ανάσα μακριά από το να είμαι ένα ακόμα όνομα στην λίστα των γυναικοκτονιών, νιώθω πως πρέπει να μοιραστώ 2 – 3 σκέψεις μου.
Όταν βρίσκεσαι σε σχέση με έναν επικίνδυνο άνθρωπο, έχεις την τάση να αγνοείς την εσωτερική σου φωνή που σε προειδοποιεί. Γιατί πάντα βλέπουμε τα σημάδια. Επιλέγουμε όμως να τα αγνοήσουμε.
Μερικά σημάδια που επέλεξα εγώ να αγνοήσω είναι τα εξής: Ασκούσε λεκτική βία σχεδόν σε καθημερινή βάση από ένα σημείο και μετά, είχε επιθετική συμπεριφορά απέναντι μου, κλωτσούσε έπιπλα, έσπαγε αντικείμενα στο σπίτι, ερχόταν με φόρα καταπάνω μου και πίεζε το κούτελο του στο δικό μου, έπιανε και έσφιγγε το χέρι μου όταν σε ένα καυγά προσπαθούσα να τοποθετηθώ. Όσο στο ενεργητικό του είχε μόνο αυτά, τεχνικά δεν είχε σηκώσει ακόμα χέρι. Όλα όμως έδειχναν πως θα το κάνει. Και το έκανε.
Το γιατί επιλέγουμε να αγνοήσουμε τα σημάδια, είναι διαφορετικό για την καθεμία μας. Ίσως γιατί είχε βίαιο πατέρα και η λεκτική βία της φαίνεται οικεία. Ίσως γιατί νιώθει πως εκείνη θα κάνει την διαφορά και θα μπορέσει να τον βοηθήσει. Ίσως γιατί απλά τον αγαπάει πολύ και δεν μπορεί να δεχτεί πως θα μπορούσε ποτέ να την βλάψει.
Αν λοιπόν ακούσεις αυτή την φωνούλα που σε προειδοποιεί, θα προσπαθήσεις να προβάλεις επιχειρήματα που θα την αποκρούσουν.
Πάμε να αποδομήσουμε κάποια από αυτά.
Όχι, δεν είναι πιεσμένος αυτή την περίοδο. Ακόμα και να είναι, αυτό δεν δικαιολογεί την βίαιη συμπεριφορά του απέναντι σου.
Όχι, δεν φταις εσύ. Σου ρίχνει ευθύνες. Σε κατηγορεί που “τον έφτασες σε αυτό το σημείο”. ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΎ. Ακόμα και αν ξεκίνησες έναν καυγά, αν σηκώσει χέρι πάνω σου, αυτό σημαίνει πως νιώθει την άνεση να το κάνει. Θεώρησε πως έχει δικαίωμα πάνω στο σώμα σου. Αυτό το πράγμα βρίσκεται μέσα του. Δεν θα το αλλάξεις, ο, τι και να κάνεις.
Ναι, θα το ξανακάνει. Ο, τι και αν σου πει. Αν κλαίει, αν σου ορκιστεί πως συμβαίνει πρώτη φορά και δεν θα το ξανακάνει ποτέ… Πίστεψε με, θα το ξανακάνει.
Όχι, δεν σε αγαπάει. Το ξέρω ότι θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να σε πείσει για το αντίθετο. Θα είναι τρυφερός, υπέροχος σύντροφος. Θα κάνει πράγματα που λιώνουν την καρδούλα σου. Αλλά συνεχίζει να είναι ο άνθρωπος που μπόρεσε να σε πληγώσει. Είτε με λεκτική, είτε με σωματική βία. Διαβάζεις αυτές τις λέξεις και παρόλο που όλα αυτά σου ακούγονται οικεία, συνεχίζεις να αντιστέκεσαι και να σκέφτεσαι πως στην δική σου περίπτωση δεν ισχύει. Εσένα σε αγαπάει. Αλλά δεν σε αγαπάει. Σκέψου…
Πόσο ακατανόητο, πόσο μακρινό και αδύνατο σου φαίνεται το σενάριο να του κάνεις κακό; Αν η απάντηση σου είναι “πολύ”, τότε μπορείς να καταλάβεις την διαφορά ανάμεσα στο να αγαπάς κάποιον και στο να τον θεωρείς κτήμα σου.
Από το σήκωμα του χεριού μέχρι το φόνο, η απόσταση είναι “μια κακιά στιγμή”.
Αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε με σκοπό να επιρριφθούν ευθύνες στις γυναίκες που δεν φεύγουν. Όποιος δεν έχει βιώσει μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να αντιληφθεί την δυσκολία της φυγής. Κάποιες τα καταφέραμε. Οι τυχερές. Οι άλλες, είναι γραμμένες με κόκκινα γράμματα σε πανό. Μεγαλώνουν αυτή την απαίσια λίστα των γυναικών που δολοφονήθηκαν από τους άντρες που αγάπησαν.
Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν θα κλείσει ποτέ, αν δεν μεγαλώσουμε ανθρώπους που θα σέβονται την ζωή, τα όρια και τις επιλογές των συνανθρώπων τους. Ελπίζω οι γενιές που θα έρθουν, να κάνουν την διαφορά.
Αυτό το κείμενο γράφτηκε ακριβώς γιατί, μέχρι να δούμε αυτή την διαφορά και την λίστα των ονομάτων να παγώνει, πρέπει να προσέχουμε η μία την άλλη.
Γαρυφαλλιά, λυπάμαι πολύ που μάθαμε και το δικό σου όνομα.»
-: -
