Σ’ εσένα που άφησες τα παιδιά μας: Χάνεις τα πάντα απ’ τη ζωή τους και ο χαμένος είσαι εσύ
Σε κοιτούσα να δω πώς θα αντιδράσεις, όταν σου έφερα τα παιδιά σπίτι μετά από ένα μήνα που είχες να τα δεις και βρέθηκα για ακόμα μία φορά αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Στα μάτια σου το μόνο που είδα ήταν το κενό, το απόλυτο κενό. Το ίδιο κενό που έβλεπα πάντα, το ίδιο κενό που προσπάθησες να γεμίσεις ζώντας τόσα χρόνια μαζί μου. Το ίδιο κενό που προσπάθησα να γεμίσω με την αγάπη μου, με τους γιους σου.
Όταν σου έφερα τα παιδιά, σε είδα. Είχες ξενυχτήσει και είχες πιει πολύ το προηγούμενο βράδυ. Το ίδιο κάθε Σαββατοκύριακο εδώ και χρόνια. Προσπάθησα να κρατηθώ βλέποντας τα παιδιά πληγωμένα έτσι που σε αντίκρισαν. Μισώ τον εαυτό μου που αναγκάζομαι να σου αφήσω τα παιδιά, να το ξέρεις αυτό.
Σου χαμογέλασα και προσποιήθηκα ότι όλα ήταν εντάξει. Ήξερα την αλήθεια αν και δεν το άφησα να φανεί, παρά μόνο σε ρώτησα αν νιώθεις καλά.
Μου είπες ότι είσαι μία χαρά, αλλά εγώ ήξερα. Δεν ήσουν καλά.
Χάνεις και φταις εσύ για αυτό.
Υποτίθεται ότι είσαι πατέρας και τα παιδιά του τον θαυμάζουν και τον έχουν πρότυπο. Ένας άντρας στον οποίο θέλουν να μοιάσουν όταν μεγαλώσουν. Ένας άντρας που θα τα μάθει πώς να είναι καλοί και σωστοί άντρες στην κοινωνία. Ένας άντρας στον οποίο θα μπορούν να βασιστούν όταν τους συμβεί κάτι.
Αλλά δεν είσαι. Αυτά σε αγαπούν και εσύ τα μπερδεύεις. Είσαι ανίκανος να τους διδάξεις πώς θα γίνουν σωστοί ενήλικες και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να στηριχθούν πάνω σου.
Λίγη ώρα αφού σου άφησα τα παιδιά μου έστειλες μήνυμα λέγοντας μου να έρθω πίσω να τα πάρω, γιατί ήσουν χάλια και έκανες συνέχεια εμετό και ίδρωνες. Είπες ότι δεν ήσουν μεθυσμένος, από φόβο μην το χρησιμοποιήσω στα δικαστήρια εναντίον σου. Ήξερα ότι ήσουν πιωμένος και πολύ μάλιστα και το μήνυμά σου πιο πολύ με ανακούφισε παρά με στεναχώρησε. Είτε το παραδέχτηκες είτε όχι, εγώ ήξερα ποια ήταν η αλήθεια και ήμουν ευτυχισμένη που γύρισα και πήρα τα παιδιά μου πίσω.
Το ένστικτό μου, μου έλεγε ότι με χρειάζονταν και έπρεπε να είμαι εκεί για εκείνα. Τουλάχιστον σου οφείλω ένα ευχαριστώ πού ήσουν αρκετά έξυπνος να παραδεχτείς ότι δεν μπορούσες να τα κρατήσεις εκείνο το βράδυ, ακόμα και αν δεν παραδέχεσαι το γιατί.
Πλέον δεν είμαι θυμωμένη μαζί σου, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που ήμουν κάποτε. Τώρα πια σε λυπάμαι. Λυπάμαι για αυτό που κατάντησες και λυπάμαι για όσους είναι αναγκασμένοι να ανέχονται τα ψέματα σου και εσένα γενικότερα. Μακάρι η κατάσταση να ήταν διαφορετική, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Έτσι έχει.
Καλύτερα μακριά σου. Μακάρι τα αγόρια να είχαν ένα πατέρα, αλλά όχι εσένα. Όταν πίνεις, χάνεις χρόνο μαζί τους. Όταν ξενυχτάς και πηγαίνεις στους οίκους ανοχής, χάνεις χρόνο μαζί τους. Όταν κοιμάσαι εικοσιτετράωρα ολόκληρα για να συνέλθεις από την κραιπάλη της προηγούμενης νύχτας, πάλι χάνεις χρόνο μαζί τους.
Μπορώ και μόνη μου. Και τα πάντα γύρω από το ποδόσφαιρο έμαθα και να χρησιμοποιούν εργαλεία τα έμαθα.
Είναι περιττό να μου στέλνεις σε μήνυμα, πράγματα που τα παιδιά λένε και σου κάνουν εντύπωση. Τα ακούω κάθε μέρα και είμαι πολύ περήφανη που έχουν τέτοια αίσθηση του χιούμορ. Είναι φοβερό το πόσα πράγματα γνωρίζουν. Είναι πανέξυπνα ξέρεις. Εγώ τους τα έχω μάθει όλα. Αν ήσουν κοντά τους, θα σου προκαλούσε μεγάλη έκπληξη η αγάπη και το ενδιαφέρον τους για το συνάνθρωπο. Είναι καλά παιδιά με όλη τη σημασία της λέξης.
Εσύ τις επιλογές σου τις έκανες. Φέρθηκες εγωιστικά. Σε ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός σου και προτιμάς να μείνεις μακριά από κάτι που υποτίθεται ότι αγαπάς πολύ. Δεν ξέρεις τίποτα για αυτά. Ούτε τα αγαπημένα τους τραγούδια, ούτε τα αγαπημένα τους φαγητά, ούτε πού τους αρέσει να πηγαίνουν. Λατρεύουν το χορό, το ήξερες; Ο μεγάλος πήρε στο σχολείο αριστείο και ο μικρός χρυσό μετάλλιο στην κολύμβηση. Είναι καλοί σε ό, τι κάνουν. Το ήξερες;
Κρίμα που δεν θα τα δεις να μεγαλώνουν. Τα έχασες και θα τα χάσεις όλα. Κάποτε θα το μετανιώσεις, αλλά θα είναι αργά. Όταν γεννήθηκαν η ζωή μου άλλαξε, ενώ η δική σου παρέμεινε η ίδια.
Δεν είμαι θυμωμένη. Σε λυπάμαι. Είσαι καταδικασμένος να μείνεις για πάντα δυστυχισμένος. Εγώ όχι.
- : -
