Συνεπιμελεια με ποιον; Με εκείνον που πήγε να πετάξει το μωρό μας, από το μπαλκόνι;
Ψηφίστηκε η συνεπιμέλεια και όλοι – κάποιοι δικαίως – πανηγυρίζουν, υπάρχουν όμως και εκείνοι/εκείνες που κλαίνε. Μία από αυτούς είμαι και εγώ.
Πάντα ήμουν υπέρ της συνεπιμέλειας, αλλά όλοι οι κανόνες έχουν και τις εξαιρέσεις τους. Καλό είναι ένα παιδί να έχει στη ζωή του και τη μαμά του και το μπαμπά του, όταν όμως ο ένας εκ των δύο αποδεικνύεται επικίνδυνος για την ψυχική και σωματική υγεία του ίδιου του, του παιδιού καλό είναι να απομακρύνεται με συνοπτικές διαδικασίες.
Με τον άντρα μου τα πηγαίναμε τέλεια μέχρι που έμεινα έγκυος. Από την πρώτη στιγμή που το έμαθε έδειξε ότι το παιδί αυτό δεν το ήθελε. Έκανε λες και του χαλάει τα σχέδια, λες και η άφιξή του θα κατέστρεφε όλη τη ζωή και το μέλλον του, αλλά εγώ από τη μεριά μου, του έδωσα να καταλάβει πώς το παιδί αυτό θα το κρατήσω κι αν δεν το θέλει μπορεί απλά να μου το πει και να χωρίσουμε και τίποτα δεν πρόκειται να του ζητήσω. Θα το μεγάλωνα μόνη μου, δεν είχα κανένα θέμα. Ήμουν ήδη 38 χρόνων και ο άντρας μου 42, ήξερα ότι τα περιθώρια μου στενεύουν και ήθελα ένα παιδί από καιρό, ο άντρας μου όμως δεν νοιαζόταν και πολύ. «Αν είναι να ρθει θε να ‘ρθει», έλεγε. Στο τέλος απ’ ότι φαίνεται δεν ήθελε να με χάσει από τη ζωή του οπότε υποχρεωτικά δέχτηκε και το «παρείσακτο» παιδί του.
Όταν γέννησα και ήρθαμε σπίτι άρχισαν τα παρατράγουδα. Το μωράκι μας μόνο ήσυχο δεν ήταν. Είχε έντονους κολικούς που το ταλαιπωρούσαν από τις πρώτες κιόλας μέρες και κοιμόταν ελάχιστα. Όσο ήταν ξύπνιο ή θήλαζε ή έκλαιγε. Είχαμε πολλές εντάσεις και εκνευρισμό στο σπίτι το διάστημα αυτό. Ο άντρας μου δεν είχε καθόλου υπομονή και όλο με απειλούσε ότι θα μας παρατήσει και θα φύγει, ότι δεν αντέχει άλλο, ότι ποτέ δεν ήθελε το παιδί που του φόρτωσα και άλλα σχετικά. Το αποτέλεσμα;
Ένα μεσημέρι που ο άντρας μου γύρισε από τη δουλειά και ήθελε να κοιμηθεί, το μωρό δεν τον άφηνε. Εγώ ήμουν στην κουζίνα και μάζευα το τραπέζι. Το κλάμα του κόπηκε απότομα κάτι που μου έκανε εντύπωση και μπαίνοντας στο υπνοδωμάτιο να δω τι συμβαίνει είδα τον άντρα μου να έχει βγει στο μπαλκόνι, να κρατάει το μωρό ανάποδα από το πόδι και να ετοιμάζεται να το πετάξει στο κενό. Δεν ούρλιαξα, δεν έτρεξα να το πιάσω παρά μόνο κοκκάλωσα και του είπα ένα «Μη». Ήταν σαν υπνωτισμένος. «Δεν αντέχω άλλο. Αρκετά. Έτσι θα είναι η ζωή μας από δω και πέρα; Δεν το θέλω!».
Δεν θυμάμαι τι ακολούθησε ούτε πώς ήρθε το παιδί στα χέρια μου. Θυμάμαι μόνο εμένα να τρέχω ξυπόλητη με το μωρό αγκαλιά στις σκάλες της πολυκατοικίας, να βγαίνω στον κεντρικό, να μπαίνω σε ένα ταξί χωρίς λεφτά, χωρίς πορτοφόλι, χωρίς τίποτα και να λέω στον ταξιτζή: «Φύγε όσο προλαβαίνουμε, θα μου σκοτώσει το παιδί».
Πήγα στην αστυνομία, τον κατήγγειλα, συνελήφθη, ορίστηκε δικάσιμος, αλλά δεν έγινε τίποτα. Εδώ φόνο κάνεις σήμερα, σου λένε ισόβια, κάθεσαι μέσα 15 χρόνια ούτε και μετά βγαίνεις, σιγά που θα έμπαινε φυλακή επειδή απείλησε να πετάξει το μωρό από το μπαλκόνι.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά, κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος, συνεχίζει να εργάζεται εκεί που εργαζόταν και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ποτέ δεν με πήρε ένα τηλέφωνο να ζητήσει συγγνώμη ή να ζητήσει να δει το παιδί του. Μας ξεφορτώθηκε και χαίρεται που το πέτυχε, έστω και με αυτόν τον τρόπο.
Κι όλα αυτά μέχρι που ψηφίστηκε ο νόμος περί συνεπιμέλειας και έβαλε το δικηγόρο του να μου τηλεφωνήσει και να μου πει ότι έχει κάθε δικαίωμα ως πατέρας… Δικαιώματα; Πατέρας; Ποιος; Εσύ; Που παραλίγο να σκοτώσεις το ίδιο σου το παιδί; Τι θράσος είναι αυτό; Ποιος λογικός δικαστής, ποιο σύστημα θα δώσει συνεπιμέλεια σε έναν παρολίγον παιδοκτόνο; Γιατί, αφού δεν το θέλει. Για να «χτυπήσει» εμένα; Για να με εκδικηθεί που τον κατήγγειλα ή για να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε;
Αυτή η συνεπιμέλεια έχει εξαιρέσεις ή όχι; Δεν αντιλέγω πως όλοι οι μπαμπάδες και οι μαμάδες του κόσμου έχουν δικαίωμα να βλέπουν και να είναι κοντά στα παιδιά τους, αυτοί όμως που τα αγαπούν, που τα πονάνε, που είναι κομμάτι της ζωής τους και πονάει η καρδιά τους όταν τα αποχωρίζονται. Αυτοί που ζουν για τα παιδιά τους και θέλουν να τα βλέπουν ευτυχισμένα, ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιάσουν τη δική τους τη ζωή.
Συνεπιμέλεια με ποιον; Με εκείνον; Πάνω από το πτώμα μου. Θα παλέψω με νύχια και με δόντια. Θα βάλω λυτούς και δεμένους. Δεν μετάνιωσε ούτε μία στιγμή. Αν είχε μετανιώσει, θα έβρισκε τόσο καιρό μετά κάποιον τρόπο να το δείξει. Δεν θα ρισκάρω εγώ δεύτερη φορά τη ζωή του παιδιού μου. Το έκανα μία, δεύτερη δεν θα υπάρξει…
Ρένα
- : -
