Ο πατέρας μου τα έγραψε όλα στη νέα του γυναίκα και τα παιδιά της και δεν μου άφησε τίποτα
Είχα την ατυχία να χάσω τη μητέρα μου πριν από 15 χρόνια. Ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε μια γυναίκα χωρισμένη με μικρά παιδιά.
Μεγαλώσαμε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, αν και δεν έμεινα πολύ μαζί τους, καθώς πέρασα σε σχολή στην επαρχία και έφυγα. Η νέα του γυναίκα δεν ήταν και πολύ ζεστή μαζί μου, αλλά πάντα ήταν ευγενική και δεν μπορώ να πω οτι μου φερόταν άσχημα. Όμως, πάντα υπήρχε μια απόσταση μεταξύ μας.
Ο πατέρας μου δεν ήταν και ο πιο πλούσιος άνθρωπος. Είχε ένα μισθό, είχαμε δικό μας σπίτι, και είχε και το πατρικό του στο χωριό, στο οποίο έμενε η γιαγιά μου. Η μητέρα μου είχε ένα διαμέρισμα, το οποίο ήταν στο όνομα και των δυο και όταν πέθανε, έμεινε σε εκείνον. Δεν το εκμεταλλέυτηκε ποτέ για συναισθηματικούς λόγους, όμως το διατηρούσε και το φρόντιζε.
Δεν ήθελα να επιβαρύνω τον πατέρα μου, και όταν έφυγα να παω να σπουδάσω φρόντισα να πιάσω και δουλειά για να μπορώ να πληρώνω τα έξοδά μου. Είχε ήδη 3 στόματα να ταίσει – δεν ήθελα να έχει και το άγχος το δικό μου. Είχα βρεί σπίτι μαζί με άλλες δυο φοιτήτριες και έτσι το ενοίκιο έβγαινε χωρίς να υπάρχει θέμα. Έτσι δεν επιβάρυνα καθόλου τον πατέρα μου.
Περάσανε τα χρόνια και εγώ συνέχιζα να είμαι οικονομικά ανεξάρτηση (όσο μπορούσα). Είχα μια δουλειά με ένα μισθό, ένα μικρό διαμέρισμα και γενικά τα έβγαζα πέρα.
Περάσανε τα χρόνια και ο πατέρας μου διαγνώσθηκε με καρκίνο. Δυστυχώς ήταν αργά όταν το κατάλαβε και έτσι ήταν λίγα τα πράγματα που μπορούσαν να γίνουν. Ζήτησε τη βοήθειά μου να βρω δικηγόρο για να γράψει τη διαθήκη του, να πάρω προσφορές κτλ.
Έκανα ό,τι μου ζητήθηκε αλλά με ενημέρωσε η γυναίκα του οτι τελικά είχαν βρεί έναν γνωστό της και θα αναλάμβανε εκείνος. Δεν ανακατεύτηκα.
Δεν ρώτησα λεπτομέρειες για τη διαθήκη του, καθώς δεν περίμενα αυτό που θα συμβεί.
Όταν έφυγε ο πατέρας μου, δεν με άφησαν να αναμειχθώ στην κηδεία. Σαν να μην είχα λόγο. Όλοι έλεγαν τα συλληπητήρια τους στη μητριά μου και τα παιδιά της – πολλοί λίγοι σε εμένα.
Σκέφτηκα οτι δεν θέλανε να με σταναχωρήσουν, καθώς ήταν η μόνη οικογένεια που μου είχε απομείνει. Δεν έχω μάθει να είμαι κακοπροαίρετος άνθρωπος.
Μετά από κάποιο διάστημα, άρχισα να αναρωτιέμαι τι είχε γίνει με τη διαθήκη, νομίζοντας οτι θα μου είχε αφήσει το διαμέρισμα της μαμάς μου, και ίσως το σπίτι στο χωριό.
Ήμουν 100% σίγουρη οτι θα άφηνε στη γυναίκα του κάτι, και δικαίως, εφόσον ήταν μαζί τόσα χρόνια. Δεν περίμενα όμως, οτι θα είχε αφήσει τα πάντα σε εκείνη και τα παιδιά της..
Το σπίτι της μαμάς μου ήταν αυτό που με πλήγωσε περισσότερο. Το κληρονόμισε η κόρη της μητριάς μου και το πούλησε μετά από λίγο καιρό σε πολύ χαμηλή τιμή, γιατί το θεωρούσε απαίσιο.
Της είχα πει οτι ενδιαφερόμουν να μείνω εγώ, αλλά μου ζήτησε ένα ενοίκιο τεράστιο, στο οποίο ήξερε οτι δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω.
Ο γιός της, πήρε το σπίτι της γιαγιάς στο χωριό. Μέχρι και σήμερα, το έχει αφήσει, έχει ερημώσει και έχει καταστραφεί από τις υγρασίες και από τις φυσικές καταστροφές. Τώρα ούτε να το πουλήσει δεν μπορεί.
Το σπίτι του πατέρα μου το πήρε εκείνη. Μαζί με τα κοσμήματα της μητέρας μου και οτι μετρητά υπήρχαν. Ζήτήσα εάν θα μπορούσα να πάρω ένα κολιέ της μητέρας μου. Το μόνο που θυμόμουν και ήθελα γιατί τη θυμάμαι να το φοράει.
Εκείνη δεν μου το έδωσε, και μάλιστα είχε και ύφος: “όχι βέβαια – μου το άφησε ο άντρας μου και είναι δικό μου”. Ο τρόπος που μου μίλησε και που με αντιετώπισε ήταν πραγματικά απαίσιος.
Δεν έχουμε επαφές, αλλά μαθαίνω νέα της από γνωστούς μας που και που.
Αισθάνομαι οτι με πρόδωσε ο πατέρας μου. Έκανα τόση προσπάθεια να μην τον επιβαρύνω οικονομικά, που περίμενα έστω να μου άφηνε ένα βοήθημα.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε, και πλέον δεν το σκέφτομαι. Όταν όμως θυμάμαι τη μητέρα μου, σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να φοράω το κολιέ της, να την αισθάνομαι μαζί μου.
Ξέρω οτι είναι μαζί μου και με προστατεύει απλά καμιά φορά χρειαζόμαστε σαν άνθρωποι κάτι παραπάνω…
Αυτά είχα να σας πω, σας ευχαριστώ.
Άννα, 34 ετών
-: -
