Το παιδί μου ζει στα όρια της νευρικής ανορεξίας. Πολύ σκληρό να το βλέπεις να φωνάζει “μα δεν με βλέπεις που είμαι χοντρή;”
“Ζώντας με παιδί στα όρια της νευρικής ανορεξίας αρχίζω να κατανοώ ότι έχουμε να κάνουμε με αντιδράσεις εθισμού. Όλα βρίσκονται μέσα στο μυαλό…
Συνομιλώντας με το ασθενοφόρο που ήταν να έρθει και ευτυχώς έπεσα σε άνθρωπο γνωστό και πάτερα. Αποφασίσαμε να την πείσουμε να φάει κάτι. Ενημερώσαμε το σχολείο. Με το ανοιχτό ενδεχόμενο της εισαγωγής να κρέμεται επάνω από τα κεφάλια μας.
Σήμερα άκουσα το όλοι βλέπαμε τι γινόταν. Πού θα οδηγούσε όλο αυτό το bulling άλλα δεν το φανταζομάσταν ότι θα γίνει. Κοντά 25 κιλά μέσα σε τέσσερις μήνες. Από extra large σε small. Mε μηνύματα σε βάιμπερ του στυλ “άμα φτάσεις τα 35 κιλά και φαίνονται τα κόκαλα θα είσαι όμορφη και θα σε κάνουμε παρέα”. Κι εσύ να σπας το κεφάλι σου τι πήγε λάθος. Τι έκανες τόσο στραβά και το παιδί σου αντί να ξεχέσει τους θύτες του εξοντώνει τον εαυτό του για να γίνει αυτό που θα τους κάνει να το θέλουν. Ποια ήταν εκείνη η στιγμή, εκείνο το μικρο σημείο το χωρίς γυρισμό. Σήμερα της πήρα ένα δώρο. Το φόρεσε. Μπήκε στην σελίδα να δει το μοντέλο που το φορούσε. Ξέσπασε σε λυγμούς λέγοντας μου “αυτή είναι λεπτότερη”. Δεν ήταν. Μονάχα στα μάτια της. Σήμερα περπατούσα έξω και το μυαλό μου ήταν στο να μην αυτοτραυματιστεί η κόρη μου. Τιμωρώντας έτσι τον εαυτό της που στα 12 της δεν είναι σαν τα ανορεκτικά μοντέλα από την Κορέα, που βλέπουν οι πιτσιρίκες στα διάφορα βιντεάκια.
Σε συνεδρία με ψυχολόγο άκουσα ότι ίνδαλμά τους είναι μια Κορεάτισα που της δίνουν το πολύ δυο χρονιά ζωής.
Ένα μπορώ να πω με βεβαιότητα. Η ζωή της οικογενείας έχει αλλάξει εκ βάθρων τον τελευταίο καιρό. Δύσκολα γελάμε. Φοβόμαστε να μιλήσουμε. Νευρικότητα. O σύζυγος δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί στην εργασία του. Είναι ψυχοφθόρο να ζεις με την συνεχή ιδέα ότι εάν μπει στην τουαλέτα το παιδί σου θα πρέπει να στήνεις αυτί και να μπουκάρεις σε περίπτωση που προκαλεί εμετό για να βγάλει έστω τις δυο μπουκιές που κατάφερες να φάει όλη μέρα…
Και όλη αυτή η καταπόνηση. Χθες έφτασε να κάνει δέκα ώρες γυμναστική, δίχως φαγητό. Τρίτη φορά που ήρθε περίοδος σε διάστημα ενός μήνα. Ο γιατρός λέει ότι είναι από την αφαγία. Είναι σκληρό. Πολύ σκληρό να βλέπεις το παιδί σου σαν χαμένο. Να μην χαίρεται. Να μην εκτιμάει το δώρο της ζωής. Να πέφτουν τα ρούχα μέρα με την μέρα από πάνω του και εκείνο να φωνάζει σαν χαμένο “μα δεν με βλέπεις που είμαι χοντρή;”
Εθισμός σε μια σάπια λανθασμένη σκέψη είναι το να μην μπορεί να δει μια ταινία, να διαβάσει ένα βιβλίο, να κάνει μάθημα δίχως να καμπουριάσει, να ρουφήξει προς τα μέσα να δει την κοιλιά, να κλάψει…
Μήνες τώρα το προσπαθήσαμε με ψυχολόγους, συμβουλές από φίλους διατροφολόγους, φίλους γυμναστές και πάει λέγοντας. Τώρα φαίνεται ότι η μοίρα το’ φερε να πέσουμε στα σκληρά: Νοσοκομεία, παιδοψυχιάτρους, αν χρειαστεί φαρμακευτική αγωγή. Νομίζαμε ότι είχαμε ανοιχτούς ορίζοντες. Ότι η προσέγγιση στα πράγματα ήταν κάπως πιο φιλική προς το παιδί το ίδιο.
Ένα καταλαβαίνω θέλει τρομερή δύναμη ψυχής. Απόθεμα αστείρευτο υπομονής για να προσπαθήσεις να μάθεις από την αρχή σε ένα παιδί να εκτιμάει την ίδια την ζωή καθαυτή. Ότι δεν χρειάζονται κόκαλα για να ερωτευτείς, για να χαρείς, για να ζήσεις.
Καλή δύναμη σε όλους μας…”
Μια πραγματική αφήγηση που έγινε σήμερα μιας μητέρας με το όνομα Ειρήνη, που πήρα την άδειά της ρωτώντας την για να το δημοσιοποιήσω όχι για κλειστό κύκλο αναγνωστών και η απάντησή της ήταν “ελεύθερα, φίλη, αν είναι να βοηθήσουμε και άλλα παιδιά”.
- : -
