Κάθε μέρα που περνάει αναβάλλω το γενικό ξεκαθάρισμα ρούχων και αξεσουάρ που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πριν ξεκινήσει η καραντίνα. Τόσα “άχρηστα” πράγματα που μοιάζουν λες και ανήκουν σε μία άλλη γυναίκα πιάνουν εντυπωσιακά μεγάλο χώρο στο σπίτι μου, ενώ η σημερινή βερσιόν του εαυτού μου έχει στριμωχτεί σε ένα δύο συρτάρια με τα αγαπημένα μαύρα t-shirts και τις φόρμες. Μου προκάλεσε έκπληξη πως εμένα, που μου ήταν τόσο εύκολο να δώσω ή να πετάξω πράγματα που δεν είχα κάτσει ποτέ να ξεκαθαρίσω, στη συγκεκριμένη στιγμή ήταν αδύνατον.
Πριν λίγες ημέρες δημοσίευσα μία φωτογραφία μου με το γιο μου τον Νίκο από τα βαφτίσια του στη Γενεύη το 1993. Τα Chanel σκουλαρίκια που είχα αγοράσει ειδικά τα έχω ακόμα. Και ένα φόρεμα Celine, μπλε σκούρο με χρυσά κουμπιά, το είχα διαλέξει ειδικά γιατί αν και ήμασταν ούτε δέκα άτομα στη βάφτιση και στο φαγητό, μετά είχαμε υπέρ-κομψούς καλεσμένους, όπως τον Alessandro Pucci και την Jenny Kapitän, που ήταν τότε διευθύντρια μόδας στην αμερικάνικη Vogue. Σαν μαχαιριά στην καρδιά μου ήρθε η σκέψη που είχα πριν λίγες ημέρες να τα δώσω όλα δεύτερο χέρι. Όχι μόνο αυτό αλλά πήγα και άνοιξα όλη τη συλλογή από τις αρχές της δεκαετίας του 90 που μεσουρανούσε στον οίκο ο Karl Lagerfeld και έψαχνα μανιωδώς να βρω το cuff που φορούσα στη φωτογραφία και που μετά θυμήθηκα πώς από την πολλή χρήση, μάλλον το πέταξα (και μετάνιωσα και για όλα όσα έδωσα τα χρόνια που πέρασαν!)
Αξέχαστα χρόνια που φορούσες Chanel σκουλαρίκια και κόκκινο κραγιόν από το πρωί. Τι να μας πει η Έμιλι 30 μετά στο Παρίσι του lockdown. Πού και πότε να τα ξαναφορέσεις όλα αυτά; To φόρεμα Moschino με τις παραμάνες και το άλλο με τις χρυσές βελόνες. Kλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι τα τραπέζια στην πριβέ τραπεζαρία του Annabels. Την ευκολία του να βάλεις ένα ντεκολτέ που δεν είναι όμως χυδαίο. Τα Alaïa που έλιωσαν κυριολεκτικά από τη χρήση και τις ζώνες που με κοιτάνε μέσα από το συρτάρι και ανήκουν σε μία σιλφίδα. Τη χαρά της ανακάλυψης του μικρού μαγαζιού του Manolo Blahnik στην Old Church street, όπου πήρα την πρώτη του slingback γόβα σε όλα τα χρώματα. Τότε φορούσα 38. Το πως έφτασα στο 39 μισό; Κάθε φορά που γεννάς μεγαλώνει το πόδι σου…
Το binging στα Μanolo Blahnik το ξανά έπαθα στο Βloomingdales στο Los Angeles, το 2005, με τις εσπαντρίγες του. Όλα τα χρώματα. Αφόρετες. Λίγα χρόνια αργότερα και αφού όλα αυτά τα αγαπημένα άχρηστα πράγματα έγιναν σημαίες μίας «νεοπλουτιάς» που όπως ήρθε έτσι και εξαφανίστηκε από τη χώρα μας πήρα και το διαζύγιο από την κομψότητα όπως την ήξερα. Ίσως μεγάλωσα, ίσως άλλαξαν οι εποχές, οι μόδες. Ήρθε και αυτό το κλείσιμο και τα αποτελείωσε όλα. Ξέρω πως δεν θα τα ξαναφορέσω ποτέ γιατί δεν είμαι της σχολής του παλιμπαιδισμού όπως και ξέρω πως θα τα αφήσω στη ντουλάπα ανενόχλητα. Αυτή η γυναίκα με τις μαύρες φόρμες που βγάζει το σκύλο και σε κάνει να αναρωτηθείς αν έχει άλλο ρούχο να φορέσει, σπίτι της έχει καλά κρυμμένη μία ροζ υπέρλαμπρη Chanel παγετέ τσάντα παρέα με ένα καπέλο των Emanuels που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία. Που σε μία τόσο γκρι εποχή που περνάμε της θυμίζουν όλα τα ωραία χρόνια που στην παρούσα φάση αρνείται να αποχωριστεί.
Περισσότερα στη Vogue
Politicult: Η ψυχή των πραγμάτων
