Πόση εξυπνάδα χρειάζεται για να καταλάβεις πως είσαι ανόητος

Στην συνέχεια,  ήρθε η στιγμή να παρουσιάσουν τα αποτελέσματα δύο πραγματικά αδύνατες γυναίκες. Είχαν κάνει την επέμβαση εδώ και πέντε χρόνια. Διαπίστωσα ότι η πρώτη ήταν μόλις 53 ετών και η όψη της έδειχνε για 80.

Η δεύτερη ήταν τόσο αδύνατη, που είχε ξεπεράσει το όριο της ανορεξίας.

Χρειάζεται να διαθέτεις εξυπνάδα

Είναι γεγονός ότι καθημερινά αυξάνονται οι διαφημίσεις σε όλα τα ΜΜΕ για τα θαύματα της χειρουργικής παχυσαρκίας. Επειδή μια αρχαία σοφία λέει ότι «χρειάζεται να διαθέτεις εξυπνάδα για να καταλάβεις ότι είσαι ανόητος», θα ήθελα να εκφράσω προς όλους μία και μόνο απορία.

Αφού υπάρχουν ένα σωρό μηχανισμοί που μπορούν να οδηγήσουν στη διακοπή της λήψης φαγητού, όπως ο μηχανισμός της σεροτονίνης και της γλυκόζης, γιατί θα πρέπει κάποιος να οδηγηθεί στο χειρουργείο;

Γιατί όλοι αυτοί οι ειδικοί διατυμπανίζουν ότι το πρόβλημα των παχύσαρκων θα λυθεί ως διά μαγείας αρκεί να τους κόψουμε ή να αχρηστεύσουμε ή να παρακάμψουμε το στομάχι τους ή το έντερό τους; Γιατί δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να εξηγήσουν στους υποψήφιους πελάτες τους ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο το πώς θα γεμίζει ή δεν θα γεμίζει (αφού δεν θα υφίσταται μετά την επέμβαση) το στομάχι, αλλά οι αναρίθμητες παρενέργειες που ακολουθούν μια τέτοια επέμβαση;

Πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να εφαρμόζουν απερίσκεπτα στον εαυτό τους την ανορθόδοξη, κατά τον Ιπποκράτη, τεχνική «πονάει χέρι, κόψει χέρι», όταν μετά το χειρουργείο το κομμένο στομάχι ή το έντερο θα έχει χαθεί για πάντα, αφήνοντας ως παρακαταθήκη ένα σωρό επιπλοκές;

Και το λέω αυτό γιατί μπορεί να υπάρχουν κάποιοι γιατροί που τηρούν το πρωτόκολλο, ότι δηλαδή οι δύσκολες επεμβάσεις χειρουργικής παχυσαρκίας εφαρμόζονται σε άτομα με δείκτη μάζας σώματος άνω του 40, αλλά ποιος αμφιβάλλει ότι κάθε μη εξειδικευμένος χειρουργός βαριατρικής δεν θα χειρουργούσε έναν υποψήφιο ασθενή, ακόμα και για 20-30 κιλά πάνω από το φυσιολογικό, έναντι παχυλής αμοιβής;

Ευτυχισμένοι αδύνατοι

Όλοι οι επιστήμονες της υγείας γνωρίζουμε ότι η ραγδαία μείωση των κιλών δεν αντιπροσωπεύει μόνο τη μείωση του περιττού σωματικού λίπους. Σε μεγάλο βαθμό απεικονίζει την μυϊκή και ιστική αποικοδόμηση όλου του σώματος. Το συγκεκριμένο γεγονός θα οδηγήσει στην πλήρη εξασθένιση του οργανισμού και στο μειωμένο προσδόκιμο επιβίωσης στα επόμενα 4-5 χρόνια.

Πώς θα είναι, άραγε, αυτό το σώμα μετά το απότομο αδυνάτισμα; Που το δέρμα θα έχει φολίδες και το στήθος θα κρεμάσει μέχρι την κοιλιά και η κοιλιά μέχρι τα γόνατα;

Σαφώς και θα ακολουθήσουν πλαστικές εγχειρίσεις, αλλά ποιος εγγυάται το αποτέλεσμα; Σίγουρα πάντως θα χρειαστούν πολλές. Και αυτές οι πλαστικές εγχειρίσεις πόσο θα στοιχίσουν και ποιος θα τις πληρώσει; Και αν, με βάση τα στοιχεία που δίνουν, στην Ελλάδα έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία 10 χρόνια περισσότερες από 50.000 παρόμοιες επεμβάσεις, πού είναι όλοι αυτοί οι ευτυχισμένοι αδύνατοι;

Γιατί δεν υπάρχουν στοιχεία; Τί έγιναν και πού βρίσκονται ύστερα από 5-6 χρόνια όσοι υπέστησαν παρόμοιες επεμβάσεις; Υπάρχουν; Ζουν ανάμεσά μας; Σε αυτούς αναφέρεται η ομώνυμη ταινία του Τζον Κάρπεντερ;

Σαφώς και οι παχύσαρκοι έχουν μειωμένο προσδόκιμο επιβίωσης. Γιατί όμως πριν από την επέμβαση δεν τους ενημέρωσαν ότι με μια κανονική διατροφή χωρίς δίαιτα «για κάθε 1 ώρα που θα περπατάς καθημερινά, θα κερδίζεις και 1 μέρα ζωής»;

Αν είσαι 40 ετών και συνεχίσεις τη ζωή σου ως υπέρβαρος, το πολύ να ζήσεις έως τα 50. Στατιστικά, ένα έμφραγμα θα το πάθεις, και να εύχεσαι να μην είσαι διακοπές σε νησί της άγονης γραμμής. Δεν θα προλάβει κανείς να σε σώσει. Αν περπατάς όμως 1 ώρα και τρέφεσαι σωστά, αντί έως τα 50, θα φτάσεις στα 60. Κι’ αν το κάνεις αυτό έως τα 60, αντίστοιχα, θα φτάσεις στα 80.

Tί γίνεται με τις ψυχολογικές διαταραχές;

Δεν συζητάω καν για τις ψυχολογικές διαταραχές που θα υποστούν όλοι αυτοί οι ατυχείς άνθρωποι. Η περιορισμένη ποσότητα τροφής που θα καταφέρνει να αξιοποιεί το διαταραγμένο πεπτικό τους σύστημα δεν θα επαρκεί για να ρυθμίσει ούτε μία από τις χημικές ουσίες. Πόσο μάλλον τους νευροδιαβιβαστές που απαιτούνται για τη χημική ισορροπία του εγκεφάλου.

Πραγματικά, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν οι «χειρουργοί της παχυσαρκίας» γνωρίζουν την ύπαρξη όλων αυτών των άλλων παραγόντων που ρυθμίζουν την πείνα, πέραν απ’ αυτήν του στομάχου.

Θα ήθελα να τελειώσω αυτό το σημείωμα αναφέροντας τη φράση μιας κυρίας. Έτυχε να με επισκεφτεί ύστερα από μιαν αντίστοιχη επέμβαση: «Πριν από την επέμβαση ήμουν μια ευτυχισμένη παχύσαρκη. Μετά την επέμβαση, είμαι μια δυστυχισμένη παχύσαρκη».